Како сме, шо прајме?
Порано стално ти пишев, во последно ич, онака само читам и се поистоветувам со повеќето. Ама вечерва морав, просто осеќам тежина.
Зошто луѓето мислат дека можат да ми ги сервираат нивните проблеми и во некој дел да ми ја пренесат кривицата? Уствари не, јас автоматски ја превземам кривицата, а испаѓам виновна поради критериумите што ги наметнува општеството. Да, проблемот ме засега и мене, не велам не, но како јас да изнајдам решение? Дали стварно треба да го слушам тоа жалење и добро познатото кога јас ти викав, ти не слушаше.....? Искрено, мислам дека по некој мој видувања и критериуми треба да сум заштитена од вакви информации. Просто исклучи ме од такви разговори. Да, можеме да разговараме за времето, за иднината, за очекувањата и очекувано е таа тема умерено да се наметнува во разговорите и на некој суптилен начин да ми се долови дека не, тоа не остварливо. И ќе сватам. Ама па стално некој да ме оптоварува со такви ( за мене непотребни ) информации, неферски е. Да имав моќ да ја сменам ситуацијата, би ја сменила истава секунда. Ама не можам. Во исто време таа персона треба да свати дека јас го давам максимумот и дека просто некои работи се такви какви што се и дека морат да се обават. Дека јас не треба да го знам тој дел од приказната барем уште неколку години, и дека реално, колку и пати да ми го спомне тоа и во исто време да ме направи да се осеќам помалку вредна, there's just nothing I can do. Освен фактот што после разговорот се осеќам немоќна ( што и стварно сум ) и ја поминувам целата ноќ размислувајќи на темата што би било кога би било. Јас сваќам дека состојбата е таква каква што е, и сваќам кои се реалните можности, и се трудам да помогнам во секоја ситуација, ама брате, имам 18 години. Не владеам со светот, не сум доволно паметна ни силна за да ја сменам ситуацијата. Повторувајќи ги истите работи по сто пати создава некое магично решение? М? Се надевам искрено, пошо губам нерви веќе.