King B
Bears. Beets. Battlestar Galactica.
- Член од
- 24 јануари 2011
- Мислења
- 1.801
- Поени од реакции
- 4.076
Страна 1000! Дебела си Кајгано ^^
Иначе кај мене..
Имав добри два саата сама со себе, и сфатив дека некои работи никогаш нема да ги научам.
Кога ти е некој крив, се ставаш у ALL CAPS RAGE mode и му се истураш, коа си сам крив, си тонеш у тишина и се пцуеш пошо си ушуќ. -.-
Така и сеа.
Не смеам да си дозволувам толкави задоволства да си ја слушам интуицијата (инаку оптимистички настроена..) што ме храбри да им верувам на луѓето ако сакам да не останувам со прстот у уста.
Не смеам да си дозволам да се врзам за некој ако тоа што го има да ми го даде не е вредно барем колку половина од секоја хипотетичка солза што некогаш можеби ќе ја исплакам за истата таа личност.
Непостојани се луѓето, доаѓаат и си одат, се менуваат, им се менуваат погледите, ставовите, призмите, одлуките...
Зашто да дозволам некој да пушти корен во мене кога само прашање на време е кога ќе го откорне, ќе си го собере и ќе се отиде, и ќе остаи дупка во мене што, зависно од тоа колкав е коренот, право пропорционално повеќе време ќе ми треба да ја закопам.
Незнам кај ми отиде филтерот шо порано си го имав поставено и ми функционираше совршено, систем од услови што треба да ги исполниш за да ми бидеш близок. Алал им вера на тие што поминуваа низ мојата пребирливост и си посадија свое семе во широката ми градина такозвана Срце. Сеа тоа го неам. Незнам дали почнав да се задоволувам со се помалце и помалце кај луѓето, затоа што како што ги запознавам се се поплитки и поплитки, или сум станала поголем оптимист па глеам убавини таму кај што ги нема о.о
Многу ми е глупаво коа ќе дојдам у ситуација на некој да му објаснам како треба да функционира едно пријателство. Ако на некој му требам, ќе му подарам и време, и утеха, и совет, и ќе му бидам рамо за плачење, и било што да и му треба во моментот... И, аналогно, треба да го добијам истото за возврат кога и да го побарам, без правдања и сличен bullshit, because that's how friendships work!
А сеа доаѓам у позиција да треба да потсетам некој колку сум била пожртвувана и несебична кога било потребно, за да ми врати со истото, што многу го мразам, да се навраќам на жртви што сум ги праела за некој друг, да се мавам по чело со фактот дека некој ми бил поважен од самата себе.
And then i ask myself, зашо си дозволила да дое работата до тоа дереџе при здрав памет и свест?
И единствен одговор шо можам да си го дадам е, Си имала надеж во човештвото (lol u retarded?).
И после тоа, си давам утешна награда за второ место, Си извлекла поука и искуство.
А искуството секогаш тежи мааалце повеќе од болката.
Секогаш.
И тоа ми е доволно за и нареден пат да поминам низ истото. It's a never ending cycle
Ема, си отупела, почни да разговараш со (по)паметни луѓе, да читаш повеќе книги и да си го храниш мозокот за да не ти пропадне и тој ситно натпросечен потенцијал што го имаш.
П.с. Мислењево ми е долго и формулирано слично на филозофските реферати шо ги постнуваат девојчиња у Љубов и Секс шо стално ги скролам, ни сама не би си го прочитала.
Иначе кај мене..
Имав добри два саата сама со себе, и сфатив дека некои работи никогаш нема да ги научам.
Кога ти е некој крив, се ставаш у ALL CAPS RAGE mode и му се истураш, коа си сам крив, си тонеш у тишина и се пцуеш пошо си ушуќ. -.-
Така и сеа.
Не смеам да си дозволувам толкави задоволства да си ја слушам интуицијата (инаку оптимистички настроена..) што ме храбри да им верувам на луѓето ако сакам да не останувам со прстот у уста.
Не смеам да си дозволам да се врзам за некој ако тоа што го има да ми го даде не е вредно барем колку половина од секоја хипотетичка солза што некогаш можеби ќе ја исплакам за истата таа личност.
Непостојани се луѓето, доаѓаат и си одат, се менуваат, им се менуваат погледите, ставовите, призмите, одлуките...
Зашто да дозволам некој да пушти корен во мене кога само прашање на време е кога ќе го откорне, ќе си го собере и ќе се отиде, и ќе остаи дупка во мене што, зависно од тоа колкав е коренот, право пропорционално повеќе време ќе ми треба да ја закопам.
Незнам кај ми отиде филтерот шо порано си го имав поставено и ми функционираше совршено, систем од услови што треба да ги исполниш за да ми бидеш близок. Алал им вера на тие што поминуваа низ мојата пребирливост и си посадија свое семе во широката ми градина такозвана Срце. Сеа тоа го неам. Незнам дали почнав да се задоволувам со се помалце и помалце кај луѓето, затоа што како што ги запознавам се се поплитки и поплитки, или сум станала поголем оптимист па глеам убавини таму кај што ги нема о.о
Многу ми е глупаво коа ќе дојдам у ситуација на некој да му објаснам како треба да функционира едно пријателство. Ако на некој му требам, ќе му подарам и време, и утеха, и совет, и ќе му бидам рамо за плачење, и било што да и му треба во моментот... И, аналогно, треба да го добијам истото за возврат кога и да го побарам, без правдања и сличен bullshit, because that's how friendships work!
А сеа доаѓам у позиција да треба да потсетам некој колку сум била пожртвувана и несебична кога било потребно, за да ми врати со истото, што многу го мразам, да се навраќам на жртви што сум ги праела за некој друг, да се мавам по чело со фактот дека некој ми бил поважен од самата себе.
And then i ask myself, зашо си дозволила да дое работата до тоа дереџе при здрав памет и свест?
И единствен одговор шо можам да си го дадам е, Си имала надеж во човештвото (lol u retarded?).
И после тоа, си давам утешна награда за второ место, Си извлекла поука и искуство.
А искуството секогаш тежи мааалце повеќе од болката.
Секогаш.
И тоа ми е доволно за и нареден пат да поминам низ истото. It's a never ending cycle
Ема, си отупела, почни да разговараш со (по)паметни луѓе, да читаш повеќе книги и да си го храниш мозокот за да не ти пропадне и тој ситно натпросечен потенцијал што го имаш.
П.с. Мислењево ми е долго и формулирано слично на филозофските реферати шо ги постнуваат девојчиња у Љубов и Секс шо стално ги скролам, ни сама не би си го прочитала.
