Драга, ја очигледно само за бељи сум родена.
Ако почнам да бројам колку души ми го имаат кажано тоа... боље не.
Само денес барем четворица.
Ако случајно си видела некоја крава како на сред плоштад се сопнува од скала, треснува на земја и едно седум-осум минути седи испружена таму, пошто го заебала глуждот од ногата... погоди од првпат, која крава е тоа?
А пази, значи се сопнувам, се вртам за 180 степени, легнувам на задни образи и почнувам да рикам така малку, од болка.
Уште од сега е отечена. Ај, ко на кутре ќе помине.
Е па така ми е кога многу се внесувам во нештото што пробувам да го објаснам, гестикулирам со рацете и заборавам на скалите.
И да, дефинитивно скалите ми се најголем непријател! Буквално, едно 95% од вкупно сите случаеви кога имам паднато, тоа било по скали.
Можеби не знам да идам по скали. Ама можеби.
А можеби и скалите така кога ќе ме видат, се мрдаат, пошто им е интересно како паѓам? И ми се смеат злобно?
Него како само сум успеала да се свртам целосно при паѓањето, и скалите да дојдат карши мене, стварно не знам.
A бе... кога се работи за паѓање, кај мене се' е можно. Доволно е само да кажам дека имам паднато седејќи.
Сега имам нов предизвик, да паднам лежејќи. Шо е тоа за мене... пф, ништо.
У ствари кога ќе подразмислам убаво, имам треснато од кревет - на земја, спиејќи. Се рачуна тоа?
Обично некој кога сонува како пропаѓа во дупка, само се штрекнува. А јас директива паѓам од кревет.
Е не, ќе се заебаваме.
А бе ја коа паѓам... паѓам ко човек, бре! Со стил! Да се знае дека сум паднала.
Само бележам територија кај што сум поминала, за од сегде да имам спомени, шо не е јасно?
Си шетам така, и си викам, ејј, тука паднав. Еј, и тука...
На пример има луѓе што на карта на светот обележуваат каде патувале, а ја очигледно треба да си купам една карта на Скопје и да почнам да обележувам каде се' сум паднала.
Негде чак и двапати, евентуално трипати. Добро де, еве, да заокружиме, четирипати нека биде.
Ја изглеа сум и антиталент у идење, не знам стварно.
Па ја да облечам штикли, знаеш тоа шо ќе биде? Поише ќе сум на земја, него ли шо ќе одам. Само еднаш успеав да ги носам цела вечер, без да паднам, и повеќе не се осудувам. Ама барем нешто да се дешава.
Ќути, среќна сум што фармерките ми се читави. Два пара имам скинато со паѓање (ама затоа овие ги зезнав на друг начин, ХА!).
Доаѓам дома, одам како шатка, од што ме боли глуждот, и' кажувам на сестра ми дека сум паднала. Онака, ко ништо ново, вообичаено, ништо чудно. И она ми се прснува од смеење. - А зошто јас не бев тамуууу?
И у иста секунда и' врти на другарка, за да и' прераскажела до најситен детаљ како сум треснала. Па и ја се пукнав од смеење, бе.
Макар што тро си поплакав... и за глуждот, и за све. Али што и да е, ќе помине. Не?
И на враќање, еден човек ме среќава и ми вика: - Татко ти беше тој и тој? - Да, да. - Да го поздравиш, од мене. - Важи. А ја поима си немам со кој праам муабет.
Му кажав, го поздравил некој си човек, што него го познава, шо го вртам.
Па не сум крива јас бе, што не се претстави човекот?
До душа може и да ми е комшија, а да не го знам, ама па сеа...
И сеа се мислам утре шо торта да праам. Или палачинки. Или, или...
Ај бе, шо те вртам, имам рецепти за глеање. Ај, чао.
