Денес на враќање од Џим, сонце печи, денот и небото јасни. Сепак, синилото и градскиот пејзаж ко да беа прекриени со сив инстаграм филтер. Нешто не им даваше на боите да пукнат со сиот свој блесок и слава. Бар не во моиве очи.
Решив да пешачам пошто теретаната ми е блиску до станот. Врвам така сам низ маалските улици, извонредно тивко, вообичаено саботно е така во мојата населба, а и низ работната недела. Урбаната тишината ме лечи. Стојам пред врата, клучот врака, ми текна дека изминатите 10 минути пешачење, мозокот не ми беше воопшто уклучен, немав ниту една мисла. Дури ни на боите ни на сивилото не ми текна.
Како човек кој поминал низ...многу добро и многу зло, за 30ет години, исто ко за 300та, си честитав себе си, што успеав да се исклучам на краток период.
Со полна пареа до 60ет не ме плашат седи влакна.