Драга
Седиме со зет ми во двор, кога на капијата се појави некоја жена. Пробавме да се разбереме, ама бидејќи нашето куче лаеше силно отидов до неа. Беше некоја Французинка, а ја малку одмалку знаев француски. Бараше некоја улица и не знам како од толку улички во местово налетала на оваа на која живеам и баш на мене, кој малку знае француски.
Ја прашав дали има интернет, ми рече дека нема. Што да правам и реков одам со нејзе, бидејќи имам ГПС, кој ке се расправа со неа, можеби ке отиде во друго место. Седнавме во колата, она ја преполнила цела, па морав со дигнати нозе да седам цело време.
Среќа беше близу уличката, ама како влеговме во сокакот, ми се чини цел километар се возевме надолу. И стигнавме, а куќата беше пострашна од онаа на веља невоља во Ритопек плус беше блиску до шумата. Ја прашав дали е нејзина, рече да. Некое светло имаше, ја прашав дали има некој, ми одговори негативно. И кажав оревуар, она исто, ни фала, ни ништо друго, мада мене никад не ми претставувало сатисфакција тоа, ама нели основна култура.
На крај се сетив на вицот кога Кумановец фатил Французинка да „хефта“. Оваа викала цело време: „Жолиииии, жолииии“, а овој и одговорил: „Жуља, жуља, ама ке те жуља повише, мајке ти га е*у“.