Не сум бил никогаш посебен љубител на животни, посебно не на мачки - повеќе сум сакал кучиња, и секогаш сум ги сметал мачките за нешто што носи несреќа, поврзано со сите тие суеверија дека ако ти пресече пат - лошо ќе ти се деси, и така. Не дека не сум можел да погалам мачка и да ја подржам во раце, но никогаш не било тоа тоа, од љубов преголема кон нив. Нешто од тоа почна да се менува пред година, година ипол, имам другар со 5 мачки во двор, и летото дружејќи се и висејќи кај него, сакаш нејќеш ќе галиш мачки цела вечер и да кажам, ќе ги засакаш. Дури и размислував да вдомам, но брзо се откажав, познавајќи се колку уствари сум мрзлив.
Е сега, еден млад господин, неодамна, успеа така убаво да ми се вовлече под кожа, и ми ги смени сите предрасуди, што јас сериозно размислувам да си го вдомам- пак истата идеја и покрај се, иако свесен сум дека тоа е скоро невозможно, бидејќи е уличен мачор. И размислувам дали и како да го направам тоа. Дечкото ме гледа прв пат во животот, влегува во зградата кај што живеам - чека да му отворам врата, влегува, што ми е мене најчудно и никогаш не сум чул ни видел- влегува со мене во лифт, одиме заедно до горе, он позади мене чека да види каде ќе отклучам, и чека да го поканам со поглед во стан. Ај си викам, што ќе направи, му викам влези убавецу, и си влезе у стан. Мислам дека ме молеше да си играм со него и да го галам, со скршено срце морав после тоа да го изнесам надвор.
И сега е така секое враќање дома, од работа, од град. Чека, и доаѓа кај мене. Што да му правам, почнав да го сакам повеќе од човек, мајке ми.
Види го, гомно паметно.