Влегов во 29та недела.
Ме клоца, ми зборува. Ѝ пуштам музики, се плашиме заедно со татко ѝ во каков свет ќе ја донесеме, направиме човек. Дали ќе потфрлиме? Ќе бидеме ли океј? И слични паранои во 4 по полноќ.
И секое убивање бубашваба ми го чисти и просторот од помислата дека морам да создадам совршен простор за мене и мојот пород. Хемија и природа во комплетен спој.
Во суштина, ми се плаче. Нормално, изворот е некаде длабоко, а суштината на емоциите е измешан ко турлитава. Стравови, грижа, љубов и многу верба и надеж. Друго не знам.
На денот на книгата, излезе и второто мое книжевно бебе „Напишан дом“. Ќе ја промовирам и на Саем и се радувам што излезе во толку пролетна и полетна енергија. Читајќи си ги песните во печат, сфаќам дека јас не можам да бидам ништо друго освен спасувач на моментите и запишувач на животот. Не ме бива за медицина, не знам да ракувам со машини, тапа сум за природни науки, но сакам да готвам и хранам луѓе, да пишувам и да стоплувам амбиент со волјата што фала му на животот, не ме остава на цедило.
Кога сме кај волја, вчера го запознав Мици, сијамски мачор стар 18 години. Имаше волја за живот повеќе од некои живи собитија човечки што ги познавам.
Денес е ден за нови чевли и ручек со сестра ми.
Длабоки молитви без божјо присуство, само желба за бидеме добри едни со други.
И љубов, само љубов со многу препреки, затоа што поинаку не може да биде.
М.