Понекогаш смешна ми е темава т.е. смешно да пишам во неа, ама што да не. Кога сум можел тинејџерскиот ум да го споделвам тука, можам и сега, и така на луѓе да му збораш нема да разберат. Растам, стареам на некој начин, а луѓето околу мене отупуваат, се понашат како некои тинејџери и то од тие глупите. Никогаш нема да ги разберам луѓето и нивните каснења. Касниш еден сат еј и како ништо да не било, а ти ме договорваш ват да фак. Па не те чекам, кој сакаш биди. А за кога ви треба услога, вака, така. Вакви нешта мислев дека нема да постојат како шо растиме. Свесност за околина и други луѓе послабо, а? Барем тие шо се претставуват свесни, нека бидат.
Мислам дека тука треба да ми престанат обидите за социјализација и давање шанса на луѓето. “Јас никогаш нема да се адаптирам тука“
Време е да се вратиме на старите обичаи.
Никогаш нема да ги разберам луѓето, никогаш.
Ех да можам да си бидам себичен.
Петок, да ти ебам петок. Сега ми е јасно зошто некои сакат да избегат од асфалтската џунгла.
Човекот е само едно примитивно лајно.
Never do what they do,what they do, what they do!