Драга,
Што ми текна, се враќам во детството. Како со автобуска карта во минатото. Жегата ме потсетува на дворот кај баба ми и дедо ми во село Белица, Кичевско.
Пробувам да го реконструирам секој миг и сеќавање што ги имам за тие поминати години, полни со секакви мириси и вкусови. Дворот. Малечок, нерамен, со обична жица заграден. Со врата без катанец - се затвораше со обичен обрач од тел. Во прв план, масичката со излижана мушама, темно зелена, покриена со чаршафче. Две клупи, дрвени, едната залепена до кокошарникот, другата отспротива. Распар столчиња, триножец со везено перниче на него. Звуци на магаре, кокошки, муви. Здодевни муви. Гласови на баба Даница, на Мане. На дедо Стојан, кој во соседната лепенка куќа, со гумени ниски калци и лете и зиме, седи на тремот и сука мустаци.
Јазот за вода, несмасно направен за да ја води водата, е пред чешмата. Голема чешма, висока, со пресечено сино парче од црево, за да не прска насекаде од чепурката. Поткршено огледалце, закачено на шајка, исушен сапун, Сјај со девојката со склопени дланки, голем син сунѓер и крпа за бришење. Пред вратата што води до главната одаја, кај што чурат ѓумците со вода, кај што старото сино огледалце во облик на цвет, стои и го гледа времето втренчено, живеам малата јас. Не се мрдам од својата кроткост и плач кога дедо ми ги набрка мачињата и рече дек а ги фрлил во река. Сега знам дека ме излажал. Календарот е замастен, со година што веќе не постои. Малечката маса за ручање е со бел чаршаф и на него стојат најважните работи на светот за дедо Рувче – молив, бележник, кутија цигари, наочари со дебело стакло и весници. Баба Стојна седната на големиот железен кревет, треби ориз. Ќе ги проколне мувите што и се збираат над супата и замавнува со тепалката. Чат пат ќе стане и ќе ги промешка дрвата во огинот на стариот дрвен шпорет и ќе ја закачи машата на рачката од вратничето.
Перниците на креветот, се со мирис на коприва. Зелен креденец, милијарда и еден пат да го раскажам, секогаш ќе заборавам нешто. Затоа само ќе го запаметам. Ќе ги раскажам керамидите, нерамно наместени, двете жици за сушење алишта со штипки во разни бои, ползавецот што се свива од долниот кат крај чешмата, угоре до прозорецот од горната соба. Вратата се отвора, внатре мирис на топли ѕидови, дрво и цвеќе. Два кревета со големи јоргани и јамболии на кои дедо суши печурки. Некогаш и чај. Мала масичка со столче, и над нив везена бела ткаенина со темно син конец – Domacice manje zbori da ti rucek ne zagori. Заковани шајки наместо закачалки и леген за вода под едниот кревет. Другата соба со дрвен паркет, мини фрижидерче, кауч и помодерни завевчиња. „За децата, да им биде поубо“ – како да ја слушам баба ми. Скалите од горе до долу се точно шест. Или можеби седум. Не знам. Ги знам пукнатините и како мравките во нив градеа царства небесни.
Затворам очи и сум повторно дете. Имам настинка, и баба ми ме мачка со ракија, ме повива во ќебе и нешто мрмори. Знам дека бае или само многу силно сака да ме спаси од болката. Дедо ми вари чај и со раката на чело ги истерува сите ѓаволи.
Имам уште, но не собира на хартија, не собира ни напишано вака. Во срце собира.
М.
