Јас имам едно мое чудно златно правило- Секогаш се им простувам на луѓето колку и да ми згрешиле ,затоа што со тоа правам да се чувствуваат уште полошо за тоа што го направиле, не заборавам никогаш што ми направиле ,а потоа кога тогаш (а како за среќа секогаш се случува) доаѓаат моите 5 минути и толку неприметно,толку суптилно им враќам ,што на крајот излегува дека самите себеси се уништиле без да направам ниту еден единствен потег кој би можел мене да ме дискредитира.. Мое мислење е дека секој секогаш го стигнува она што го направил,казната за лошите дела им се вратила на сите и повеќекратно ги болела ,отколку мене .