Човечки е да се прости но самата помисла дека партнерот бил со друга ме ужаснува...
Има една приказна ке ја кажам накратко.
Дечкото:Те изневерив...
Девојката:Имав и јас шанса но најпрвин помислив на тебе.
И да простам секогаш во мене ке постои мал сомнеж кој ке ме тера да се прашувам...Каде е,зошто не ми се јавува,а да не е со друга...Дури и да не е,сепак сомневањето убива...
Не знам дали би простила и би му дала втора шанса...Најверојатно не...Ако решил да биде со друга а да не помисли на мене тоа ке ми даде до знаење дека можеби и не ме сакал толку многу?
Во глава ке си имам постојано прашања:Дали му дадов повод за неверство,или ако нема зошто ме изневерил?Дали не бил задоволен со тоа што сум понудила?
Не би сакала да се измачувам туку едноставно... доколку решил така на крајот нема потреба да се врака кај мене...Дали се каел искрено или не...не ме интересира...Бил во прегратки со друга додека јас сум го чекала да излеземе,да го видам...Ме лажел...а некои работи не се исправаат ма колку и да се обидуваш.
.Можеби поучени од претходната грешка со втората шанса ке се надминат тие расправии и несогласување и ке биде совршено.
