Те сакам, не знаеш колку многу те сакам.
И чувствувам дека ме сакам, го знам тоа.
Може да одбегнуваш да ме погледнеш 5 минути, ама кога конечно ќе ме погледнеш-ти пишува во очите.
Кога ќе ме гушнеш исто така, знам.
Знам и дека ми мислиш добро, барем ти од сите луѓе..Не еднаш добив доказ за тоа..
И не можам, се нервирам зашо плачеш поради мене, шо се нервираш поради мене..
Ама не можам да одам против себе, не можам да се одречам од се она во кое верувам, не можам да се негирам..
Ми е криво што сметаш дека сум направила избор, што мислиш дека сум поставила приоритет, а ти не си ми тој приоритет...
Зашто не е така.
Никогаш не направив избор.
А немам ни слична намера.
Единствено шо ми беше криво од денешната средба е шо кога преминував улица да фатам автобус-не ме удри колата што не ја видов дека иде, туку закочи на време..
Немаше да морам да се разбудам со истите мисли утре.
Се ќе беше толку едноставно.
Немам веќе мисли, барем не нови, знаеш, ти кажав 100 пати.
Деновиве се мучам сама себе, незнам на кого да се потпрам..
Изгубив доверба во сите, изгубив желба за нормална комуникација..
Со обидувам да намалам контакт со надеж дека ќе ми помине, дека ќе сфатам нешто шо ми велиш дека треба да го сфатам.
Ги тргам од себе сите луѓе што сметам дека треба да ми бидат потпора со цел да не се соочам некогаш повторно со ова чувство што се соочувам сега.
Ја немам таа личност шо највеќе треба да е при мене, ама видиш, ако не друго, ме навикна да сум сама..
Те сакам, дозволи ми да имам се.
Just for once I want someone to be afraid of losing me.