Кога одиш по улица и сфаќаш дека лисјата пожолтеле и секое има различна боја и се пронаоѓаш во секое едно, во нивните бои, шумови, лузни е најубаво.
И кога не може да седиш во едно место, бидејќи така ти се мотаат милион мисли и спомени и гласови и толкувања на тие гласови е најубаво.
И кога шеташ низ Партизанска и сфаќаш дека луѓето те гледаат чудно пошто се смееш на ништо, а тие се слепи и не гледат зошто е најубаво.
И кога ги прашуваш луѓето што кажале по четврти пат зошто ти летаат мислите на друго место, а тие се смеат на твојата расеаност е најубаво.
И кога сакаш да му кажеш на цел свет што ти се случува за да знаат колку си среќен зошто си убеден дека твојата радост е заразна е најубаво.
И кога не сакаш да знае никој што ти е, зошто кога си ти мислиш дека е совршено, а кога зборуваш се гледаш во трето лице наеднаш се изгледа нелогично глупаво е најубаво.
И кога имаш толку дилеми во себе, ама за едно си сигурен дека ништо не е сигурно а ти сепак си среќен, е најубаво.
И кога ти е страв дека утре се ќе е готово, па стануваш ненаситен, од мирисот од вкусот, стануваш свесен за секундата е најубаво.
И никој не може да ми докаже дека да си сакан е подобро од колку да сакаш. И ниеден Марфиев закон не може да ми докаже дека љубовта е сурова, зошто тогаш се е најубаво. Саканите не го добиваат тој луксуз.
Awwwwww
:pos2:
