Толку многу зборови останаа неизустени, толку многу работи недокажани..
И после 4 и кусур месеци, ја се уште не можам да преминам преку работите кои се исподесија, преку човекот кој мислев дека го познавам, преку начинот на кој постапи со мене..
Боли, се уште проклето боли кога ќе помислам на тебе, на моментите заедно, а особено на оние кои можевме да ги живееме сега, онака како што од секогаш посакувавме.
Но се воздржувам, притискам во себе и не дозволувам никој да погледне каква бура се случува внатре во мене.Се водам од мислата дека ако доволно долго го држам така притиснато, тоа чуство на љубов кон тебе ќе исчезне, ќе заборавам, и конечно ќе излезам од оваа статус кво ситуација, за да можам и јас конечно да продолжам напред.
Тешко е, затоа што иако не сум со тебе, мојата љубов од ден на ден постојано расте, но кога знам дека сум се сменила и сум направила се за да те вратам а ти сепак остана индиферентен, ми станува јасно дека нема да живееме во зелената зграда, нема заедно да ги воспитуваме децата, нема да остариме заедно.Дека едноставно треба да се откажам.
Тоа и се обидувам да го направам, ама ај, оди па докажи му го тоа на глупово срце кое се уште се радува ако те види, на телото кое се уште се ежи кога ќе го чуе твоето име.
Требаше да се откажам уште многу одамна, но не, ја се борев, затоа што верував премногу иако тоа е глупаво и наивно.Се борев и простував, простував работи кои други не би ти ги простиле, но никогаш не помислив дека ваква банална работа, ќе може да не уништи и да не срамни со земја, после толку многу потешки поминати.Уверена бев дека нашата љубов е посилна од сите тие работи.
Човек се менува, но остај што се сменив јас, и ти се смени.Одеднаш стана човек кој не го познавам, од кого не знам што да очекувам и од кого започнав да се изненадувам негативно.
Мислев дека ни даде шанса, ми даде мене шанса да поправам некои работи, но ти набрзо потоа избега кукавички и не погледна назад, не погледна кон сите успеси кои заедно сме ги постигнале, кон сите работи кои заедно сме ги изградиле.Како тоа и да не било толку важно..
Како што верував во нашата љубов, сега верувам, уште повеќе, во себе и спремна ќе го дочекам наредниот предизвик.И знам нема да биде истата приказна од порано туку многу поразлична, подобра, затоа што самата јас станав подобра личност откако милион пати се преиспитав себе и грешките мои.
А тебе, и покрај тоа што сите ми велат дека не ме заслужуваш, дека си кукавица и дека ќе си најдам подобар,нема да те заборавам.Секогаш ќе тлееш длабоко во мене како жарче кое ме пече, од крајност во крајност.Проклет жар со кој ќе морам да живеам цел живот, кој ќе се обидувам да го скријам и изгасам, потсвесно знаејќи дека тоа никогаш целосно нема да го постигнам.