Во врска со љубовта: Сакам да ти кажам дека...

[Windfucker]

Ми фали душичка за шетање по снегов.

 

[Gerard Butler]

Во едно нешто сум сигурен.Тој нема да може да ја сака како што ја сакав јас,нема да може да ја обожава на таков начин,нема да знае да ги забележи сите нејзини движења,малите знаци на лицето.Како да му беше дозволено само нему да види,да ги запознае вистинскиот вкус на нејзините бакнежи,вистинската боја на нејзините очи.Ниеден маж никогаш нема да може да го види тоа што го видов јас.Тој најмалку ​

од сите.Тој,реален,суров,бескорисен,материјалистички.Така го замислува,неспособен да ја сака,го посакува само нејзиното тело,неспособен да ја согледа навистина,да ја разбира и да ја почитува.Него нема да го забавуваат слатките каприци.Тој нема да ги сака ни нејзината мала рака,изгрицканите нокти,малку бумбарестите стапала,малата скриена бенка,всушност и не толку скриена.Можеби ке ја види,да,колку ужасно страдање,но никогаш нема да биде во состојба да ја сака.Не на таков начин како што ја сакав јас!!​

--- надополнето: 8 февруари 2012 во 00:01 ---

Јас, кој од својот ангел се одреков, за тебе да те чуваат два!!​

 

[Samanta*]

Не сум добро! Сакам да сум посилна, но не успевам на моменти.
Кога вечерва те видов, посакав да те гушнам, онака најсилно...се потсетив на времето што го поминавме заедно и морам да ти признаам дека ужасно ми фали тој период...период во кој навистина бев среќна, а сега не сум! Некои сенки од минатото се уште се присутни и ме демнат, пробувам да ги игнорирам, но не секогаш ми успева. Ми фалиш ти, ми фали времето поминато со тебе и со сите кои беа околу нас тој период. Камо да може да се врати времето кое со секоја мината секунда ме исполнуваше и правеше да се чувствувам среќно, исполнето, задоволно. Но ќе помине. Време треба само.

 

[Gerard Butler]

Ако еден ден чувствуваш дека ти се ​

​

плаче...Побарај ме. Не ветувам дека ќе направам да се смееш...Но ​

​

можам да плачам со тебе. ​

-Ако еден ден посакаш да заминеш далеку...Не се плаши да ​

ме побараш. Не ти ветувам дека ќе те натерам да застанеш...Но можам​

да заминам со тебе. ​

-Ако еден ден не сакаш да слушаш​

никого; Јави ми се... Ветувам дека ќе бидам тивок. ​

-Но... Кога еден ден ќе ​

ми се јавиш и нема да добиеш одговор... Дојди побрзо да ме видиш...​

Веројатно ти сум потребен.​

​

Ќе ми простиш ли, што не сум сигурeн,​

дали, ете, ќе остареме заедно​

​

и дали на брчките околу очите​

​

ќе ни бидат запишани​

слатките приказни од младоста?​

Се грбавам,​

ми тежи вината што ја носам,​

и сите нејзини додатоци што доаѓаат бесплатно.​

​

​

Се тресам,​

​

затоа што си ми единица мерка за топлина,​

за живот среќен,​

за се.​

​

​

​

​

​

Создадов за тебе​

​

чудесен свет од илузии.Го закитив со соништа и осветлив со надеж.Исплетов мрежа од желби,ја оставив пред портите,и го фрлив клопчето да се тркала до тебе, да ти го покаже патот.​

​

А ти . . .​

Ти го пречекори и замина..​

​

​

Таа беше најубавата​

​

девојка на светот,​

​

а никогаш не и го реков тоа.​

Го бев кажал на сите останати,​

но таа, таа беше преубава,​

за тој преобичен епитет...​

​

​

​

Смешен е начинот​

​

на кој се лажам себе си,​

​

дека во оваа​

тетратка на порази,​

ти го запишав името​

со ситни буквички.​

Таму лебдиш среде​

едно неосвоено небо​

од детството,​

...ресичките од мојот​

искинат змеј​

ти ги скокоткаат​

подочниците,​

и ти постоиш така цврсто...​

како конечно освоена цитадела​

од која моите стрели​

сепак не можат да се откажат.​

Се сетив дека никогаш не сум​

го видел мојот одраз​

во огледало до твојот,​

се сетив дека​

читајќи го утринскиот весник,​

милион пати несвесно​

сум го кажал името​

со кое сега ме чекаат мугрите...​

се сетив дека пет минути пред тебе​

сум чекал автобус на иста станица...​

и миг по тебе сум ја разлистал​

истата книга во истата книжарница...​

​

​

...се сетив дека сум им давал душа​

​

на многу сенки пред тебе...​

Ниедна не стана ти...​

​

​

​

​

Не знаеш како ми беше.​

​

Не знаеше како е да те боли секој мускул од телото додека се напрегаш да не се расплачеш пред оној кој тоа најмалку го заслужува.​

​

Не можеше да ја почуствуваш мојата болка додека се трудев солзите да не ми го размачкаат по очите остатокот од маскарата...​

Колку и да се трудеше да покажеш дека ти значам, твојата оддалеченост и твоето студенило беа насекаде околу мене. ​

Колку и да се обидував да се лажам себеси дека она што го имаме е совршено, еден мал, минимален дел од мене секогаш знаеше дека ти не си дојден за да останеш.​

Случаен минувач кој прашувајќи за насока, се задржа малку повеќе од планираното. ​

Не требаше да ти дозволам да останеш но ете. Ме понесе идеалот. Она што мислев дека е идеално.​

Боже, колку бев далеку од идеал! Погрешна слика за реалноста. Гледав единство од бои и тонови кои сепак постоеле само во мојата глава.​

Му верував на срцето. По ѓаволите, секогаш така правам!​

Кога беше ти во прашање јас газев преку сите свои принципи и дозволував се.​

До кога? ...Можеби ќе поминат месеци, можеби и години, но мене времето веќе ништо не ми значи: часовникот ми запре една априлска ноќ. Те барам и порано или подоцна ќе те најдам. Тогаш ќе поразговараме. Зошто сега, конечно, имам толку многу да ти кажувам...​

 

[викацот]

Со тебе нема ништо,со тебе имам СЕ !
сакам само да те гушнам...ништо повеќе

 

[AlternativeF]

Ги сакам петоците зашто со секој изминат петок сум сѐ поблиску до тебе.
Те сакам и тебе.
Фалаблагодарамчаопријатно.

 

[Беркут]

I'm leaving and I won't come back,
You'll find your way, you'll be alright!
But promise me you won't forget my name...

 

[PurplePuma]

You'd think I'd be strong enough to make it through
and rise above when the rain falls down,
but it's so hard to be strong
when you've been missing somebody so long...

It's just a matter of time, I'm sure,
but time takes time and I can't hold оn...

Само на Кајгана, зашто знам дека никад нема да прочиташ. И ќе умрам, ама нема да видиш.
Скапаница.

 

[Terebellum Sagittarii]

and I'm done with you.

Под ова небо железно ќе се претвориш во сениште
без дом и без сон, ќе бидеш мртва без да дознаеш.
Под ова небо железно,никогаш нема да се сретнеме.
Јас сум оној што никогаш нема да заспие.
На само чекор одовде чека божица, да ме одведе.
Таа го знае патот до мене.
Сениште, сега си само сениште.

А јас веќе го започнав патот со новиот бог. Сфатив дека си сениште. Имаш сон, а немаш соништа. Или ги имаш, ама лажни. Те заборавам. Како што го заборавив и претходниот.Можеби ќе морам да го заборавам и следниот, ама барем ќе се нервирам за човек кој вреди. Најпосле иам all inclusive, на дофат на рака. Ти...ке ти биде можеби мака. Јас си ја исполнив желбата, ти не доби ништо.Збогум.

 

[Максимм]

She's acting like a kid. . She's blind . . She's . . J dont know . . J can't do this anymore .. J give up .. but she'll understand someday. . But that day J'll be standing next to someone who deserves my love .

 

[Crazy in Love]

Велат, она што нема да не убие, ќе не направи посилни. Од лошите нешта и од грешките се учи. Се е лекција во животот и неубавите работи не прават да бидеме поцврсти. Батали се тоа, да дојде некој да ми рече, имаш можност да удриш delete, да направиш undo, одма, ама значи ОДМА со ДВЕ раце ќе потпишам. Не само што ќе направам undo на моменти со одредена личност, туку и комплетно ќе му направам delete на фактот дека воопшто сум го познавала. Само така ќе се смирам, само така нема да се нервирам, само така нема да си ја лупам главата со прашањето: Како успеав да бидам толку глупа?
Муабети од типот: Се ќе помине, утре ќе се смееш на ова, како и тоа ова ти е лекција, не ми помагаат, ниту ме утешуваат, зашто знам дека нема да помине во скоро време и нема да е никаква лекција, затоа што фактот дека постојат ѓубриња од луѓе веќе ми беше познат. Какви се тие лекции кога постојано истото ти го нудат како поука? Јас ништо не научив, а и не може човек да научи. Факт е дека иако сега ’знам каде ми била грешката и ова е одлична поука’, наредниот пат пак на истото ќе се з. Уствари нема, пошто иако никогаш не сум сакала затвореност, бегање од можности човек да биде среќен, овој пат тоа и ќе го направам. Нема да има никој веќе прилика да ме з. и да ме третира како да сум кесичка со смоки, затоа што нема веќе на никој да дозволам да ми се приближи.
Зашто јас па да давам се од себе да им биде на другите пријатно, кога на НИКОЈ не му било битно како ми е на мене? Кога јас сум се утепувала од мислење: чекај да пазам што зборам, како се однесувам, што правам, да не го навредам, да му е убаво, да не го изнервирам, а никој не помачил да уклучи една мозочна клетка воопшто да помисли на мене како живо суштество, туку како ете некој колку да се попуни времето. И не велам дека јас не сум виновна, пошто сум толку смотана и увек одам по газот, и што никогаш не сум подигнала глас затоа што ми било страв дека ќе ми раскинат. Знам дека тоа си е моја кривица. Ама не можам да го сменам тоа, барем не во догледно време, затоа што немам ни волја, ниту желба ни да излегувам, ниту да се замарам со било што и било кого. Затоа што сакам само да лежам и да зјапам во ѕид и евентуално да читам некоја книга. Дури ни музика не можам да слушам, затоа што ни windows media player, ни winamp не ми работат.
И знам, многу сум свесна дека сето ова е патетично, но немам каде да го исфрлам. Не сакам да го кажам на глас. Не сакам да зборувам за тоа, затоа што само јас го разбирам како е, затоа што јас најдобро се познавам себеси и муабетот: "Мисли на позитивни работи, а љубов најмалку кога очекуваш ќе најдеш", како и ’“Што ќе ти е љубов и дечко, млада си, забавувај се“, ама уопште не ми помагаат. Затоа што не ми е гајле дали сум млада. Можам и да се забавувам и да бидам заљубена, не се исклучуваат меѓусебно тие две, колку што јас знам.
Она што највеќе ми пречи е што си бев толку позитивно девојче, што се расправаше до последниот атом енергија за тоа што значи љубовта и колку е таа потребна, а сега немам сила, а ни желба да се докажувам со луѓето, затоа што ми е преку глава од она што го гледам, од она што сум опкружена, од светот, од све. Затоа што може да бидеш најпозитивниот и најнасмеаниот човек на планетава земја, сепак кога-тогаш ќе се појави некоја шушумига, кукавица која ќе ти ја испие целата енергија и способност да бидеш позитивен.
Не дека сакам да го цитирам Кили, ама морам: Ма немој да ме јебеш бре!
И сега е ова депресивно, не е дека цел живот ќе бидам депресивна.
Ама убавината на оваа тема е што може човек да си се искаже најискрено, без да размислува што пишува, без да рационализира, без ништо... само она што го чувствува. А тоа што јас го чувствувам не е баш најпозитивно.
Најискрено, не ми е гајле дали некој ќе се смее на ова, дали ќе збори за тоа колку сум патетична. Мои чувства, моја тастатура, каква сакам ќе бидам. Ако ништо друго, го имам тоа право.
Февруари е, зарем може да биде поинаку?
Убав е снегов, би излегла да се прошетам, сама, со слушалките во уши, би отишла во парк, би уживала, ама зошто нема да го направам тоа? Затоа што не знам да уживам. Барем не периодов. Сакам да го избегнам целиов месец, сите луѓе, да можам да го сопрам мозокот и сите глупости да на кои размислувам да ги запрам, да престанам за се и се што сама да се обвинувам, да се анализирам, да имам грижа на совест за работи за кои не треба да имам. Залудно е да се убедувам себе да не бидам таква. Затоа што не можам да се замарам да ги поправам тие работи. Ќе помине. Јас сум позитивно девојче и нема да дозволам една шушумига и апсолутнакатастрофакојаникогашнесмеешедамисеслучивоживотот да го промени она што сум. Ќе се извлечам од ова и повторно ќе бидам позитивната. Барем се надевам. Се надевам дека болката ќе престане, затоа што се осеќам како некој да ми ја пробил дијафрагмата. Боли. Неиздржливо е. А не можам ни да плачам. Не знам дали има воопшто чувства останати во мене. Се осеќам толку празно, толку некомплетно. Не сум јас родена за да бидам кариеристка која е доволна сама на себе и која може да живее за работата. Јас сум родена да припаѓам некому и да го сакам безрезервно. Ама... не секогаш го добиваме она што ни припаѓа. Може и јас сум една од тие. Тоа е тоа. Нели, живиот човек на се се навикнува.

Само јас знам како се осеќам, што чувствувам и кога ќе бидам добро. А ќе бидам, само не овој месец. Можеби наредниот.

 

[RayOfLight]

In love with my murderer.........that's who I am......сигнал за смс.....од непознат број, ама само за мобилниот.....го избришав одамна со надеж дека ќе го избришам и од мојата меморија, ама таа е потврдоглава и од дабово дрво, а по се изгледа и слоновска......пораката вели "те сакам"......јас велам "kill the messenger!" затоа што немам срце да го убијам праќачот.....срцето му го дадов нему.....
И не можам на магарето, па удрив на самарот.....мобилниот си го окрка за мојот гнев......и не вратив, а сакав, ама издржав.......се прашувам дали се' уште ме чита како порано и дали ја прочита мојата лажна ладнокрвност........
А во глава ми се мотаа милиони прашања со кои бев спремна да бомбардирам......ама која е поентата да ги поставам........и тогаш пак се роди гневот.....не можам да сфатам каква е таа љубов спрема мене која велиш дека ја чувствуваш и ќе ја чувствуваш засекогаш, а сепак одамна се откажа од нас и одбра да градиш нова приказна со друга....ги имаше сите шанси на светот, ама сепак свесно избра да бидеш слепец јак само на зборови.......како може човек да сака некој, а по сопствен избор да е со некој друг истовремено кукавички кукајќи за неостварената (а сепак возвратена) љубов........што ми вреди што ме сакаш, кога место да застанеш покрај мене и да бидеш дел од нашата заедничка судбина, ти сега си покрај друга и кој знае колку ѕвезди од небото досега си и симнал......
Што сакаш од мене??? Зошто ми пишуваш такви пораки??? Свесна ли е девојка ти што крие твојот мобилен???....а не дека ми е гајле, нејзин проблем е....ТИ си сега нејзин проблем и баш ме заболе дали таа ќе се води од добропознатата Ignorance is bliss и ќе затвора очи пред твоето лицемерие или совреме ќе се тргне од твоите лаги.........но, што знам јас, можеби и нејзе и' кажуваш дека ја сакаш, но во нејзиниот случај тоа е искрено.....можеби твоето лицемерие е еднонасочно, само кон мене.......не знам, тоа само ти го знаеш.......само знам дека никогаш нема да ми го дадеш местото што го заслужувам во твојот живот.......и затоа твојот број засекогаш ќе остане непознат за мојот мобилен, а наскоро се надевам и за моето срце.......редно време е.......

 

[burn84]

Многу можеш да кажеш за една личност според изборот на партнерот, затоа памет у глава и језик за зубе.

 

[Вештица]

Никогаш не би ни помислил колку начини имам смислено со кои би можел да ме повредиш, намерно. Колку потенциални закани за моето его имам пронајдено во твоите зборови, зошто ти не размислуваш дали со твоето зборување ме повредуваш, убеден дека никогаш не би го сторил тоа.
Не знам дали некогаш ќе сфатиш зошто лажам кога одам кај тебе, иако вистината се знае уште пред да биде проверена, а се јадам себе си кога си заминувам.
И секогаш се враќам и се смешкам пред клучалката чекајќи да ми отвориш, надевајќи се дека и овој пат нема да те разочарам и дека ќе успее самоисполнувачкото пророштво, јас подобро да функционирам со тебе, со што ова не би бил само развиен стадиум на бунтовништво и осамостојување, туку нешто повеќе. Сеуште немам откриено дали тоа смеење е нервозно и има улога да прикрие, или е одговор на помислата на тебе, од другата страна на вратата.

 

[Samanta*]

Ме иритираш!