Два месеци. Пеес девет дена. Сати не знам колку, ме мрзит да укључвам дигитрон.
„Те сакам ко првиот ден“ е шема денојве. Ама јас уш појќе, пошема сум. Иако сме релативно далеку и ретко се гледаме, прераснавме во жив доказ дека љубовта ако е вистинска, опстојува и на далечина. Толку искрена и чиста, и посилна со секој изминат ден. Како што и ми кажа пред два-три дена, навистина зборовите се излишни и прескромни за да го опишам ова што се одвива. More than words , шо би рекле Extreme. Секој ден помислувам на тоа дека токму Кајгана беше зборното место на прв контакт, кога ти се јавив на тринајсти јануари за првпат дур имавме програма на радио со Џими и баџово, со евергрин заебанцијата за „влечна служба“, кога бевме радосни, кога бевме тажни, кога се лутевме за безвезе работи (јас посебно) и слични работи... Можам само да ти се воодушевам на нервите шо ги имаш за да ме трпиш и за истрајноста да издржиме заедно до октомври.
Как шо кажав и погоре, знајш и сама дека немат зборој за да се опишит ова шо се случвит. Зато, ќе завршам овде.