VeS
.
- Член од
- 16 мај 2008
- Мислења
- 4.749
- Поени од реакции
- 2.355
Mногу работи ме изменија...се плашам дека цело време одеа на се полошо и полошо. Се она што го помислував и едвај чекав, наеднаш се сруши и сега ми доаѓа само да плачам. Но за што да плачам?..Со што заслужив јас вака?
Епа најлошо е кога на многу работи неможеш да пронајдеш одговор, па ете сега и мене ми е така.
Помислувам дури и колку само не вреди.
Нели секогаш бев таа силната, секогаш бев таа што на сите беше спремна да им помогни во се и сешто, но сега кој е тука за мене?
И како што рекле дека од пишаното не се бега, така и мене ми се случува во моментов. Од некого неможам да побегнам колку и да сакам и колку и да велам дека не ми треба. Ама знаеш, ми требаш, повеќе отколку што некој може да замисли. И што ќе ми е сето ова? Незнам ни јас зошто го пишам, ама ете емоциите си го прават своето.
Не размислував, одрекував све.. а сега? Сега ете се спуштам се подолу и подолу.. до каде ќе успеам да одам незнам.
Се прашувам и колку време ќе биди вака.. што ќе биди понатака. Свесна сум за она што и го викав пред некое време, но зошто таа свест не ми влегува во мозок? Зошто секогаш мора вака да е...
Не е некоја јака љубов знам, ама тоа е... секој со својата мака. Никој неможи да речи мене ми е полошо од тебе, кога сите сме различни, така и јас.
Кое очекување кажи ми.. што добив?
Очекував и ту како... ништо повторно истото.
И до кога ќе ги пишувам овие бесмислени постови од кои од се поголемо разочарување во се поголемо влегувам? Дали некогаш ќе успеам да напишам пост на оваа тема, каде што ќе се познава дека сум среќна?
Епа најлошо е кога на многу работи неможеш да пронајдеш одговор, па ете сега и мене ми е така.
Помислувам дури и колку само не вреди.
Нели секогаш бев таа силната, секогаш бев таа што на сите беше спремна да им помогни во се и сешто, но сега кој е тука за мене?
И како што рекле дека од пишаното не се бега, така и мене ми се случува во моментов. Од некого неможам да побегнам колку и да сакам и колку и да велам дека не ми треба. Ама знаеш, ми требаш, повеќе отколку што некој може да замисли. И што ќе ми е сето ова? Незнам ни јас зошто го пишам, ама ете емоциите си го прават своето.
Не размислував, одрекував све.. а сега? Сега ете се спуштам се подолу и подолу.. до каде ќе успеам да одам незнам.
Се прашувам и колку време ќе биди вака.. што ќе биди понатака. Свесна сум за она што и го викав пред некое време, но зошто таа свест не ми влегува во мозок? Зошто секогаш мора вака да е...
Не е некоја јака љубов знам, ама тоа е... секој со својата мака. Никој неможи да речи мене ми е полошо од тебе, кога сите сме различни, така и јас.
Кое очекување кажи ми.. што добив?
Очекував и ту како... ништо повторно истото.
И до кога ќе ги пишувам овие бесмислени постови од кои од се поголемо разочарување во се поголемо влегувам? Дали некогаш ќе успеам да напишам пост на оваа тема, каде што ќе се познава дека сум среќна?
знајш дека ми требаш......ако не си ти да ти кажам се нема на кој...фала за расположенијата шо ми ги даваш.....секогаш знајш кога да го напрајш то.....и ај како да не те сака чоек!
.Дури и кога не си ми во близина те гледам мегу другите.Синоке сватив дека те сакам повеке од било кога порано.Кога падна на игралиштето на баскет синоке и кога ти се стркалаа солзите по лицето посакав да се стрчам накај тебе и силно да те гушнам:nesum:.Кога видов дека други раце минуваат низ твоето лице и ти ги бришат солзите ,бев бесен со намера одма да го срушам него.Ама се воздржав.....Цело време очите си светкаа како бисерчиња(почуствував дека си исполнета и срекна).И кога поминавме еден покрај друг посакав желба да те гушнам ама .......:nerv:.Велат дека е потребна една минута да забележиш навистина посебна личност, еден час за да ја процениш, еден ден да ја засакаш и цел живот да не ја заборавиш!МИ недостасува разговорот со тебе, твоите совети , бидејки ти си то.Моето срце било и пијано и сакано, се каело и болело, давало и земало, било среќно и губело, оставало и било оставано, но никогаш не било вака заљубено!
