А јас пак видов колку не знаеш самиот што зборуваш и колку не сваќаш .
Проста логика: Ако според твоето и христијанското тврдење дека Исус е Бог , и според фактот дека Мухаммед а.с. се појавил 6 века после Исус и го проповедал Исламот , тогаш те молам дај објасними како можел Исус да го забрани Исламот ако тој се појавил 6 века после Исус ???
Муслиманството , т.е. Исламот постои од самото постоење на човештвото , поточно од создавањето на првиот човек Адам (Адем а.с.) , преку другите Аллахови претеници , преку Иса а.с.(Исус) , преку последниот Аллахов Пратеник Мухаммед а.с. па се до ден денешен и до Судниот Ден .
Продолжуваме со доказите !!!
2.Сомневањата со кои е обвиен Павле
Откако го примил христијанството, било за очекување дека Павле ќе ги уважува мислењата на Исусовите ученици и со нив да се дружи, бидејќи тие биле тие кои директно од Исус ја учеле верата и биле почестени да растат и воспитуваат под неговата контрола. Тие без сомнение, во тоа време биле најучените луѓе во учењето на христијанството. Меѓутоа, вестите за него говорат друго. Тој после големиот пресврт во сфаќањето и верувањето, веднаш не се упатил во Ерусалим, туку отпатувал во едно место, јужно од Дамаск. Тоа тој сам го признава во своето послание упатено на Галачаните. Оваа област некогаш носела назив „Исм“ (збор од арапско порекло) 66 Што го навело, таму да отпатува? Одговорот на ова прашање го дава Џемс Макинон во својата исклучително вредна книга Од Месија до Константина каде тој вели дека Павле, како изгледа, таму отишол да ја проучи содржината на новата вера и после три години оттука тргнал за Ерусалим, каде ќе се сретне со Петар и Исусовиот брат Јаков и неговото учење. 67. Овде се наметнува едно прашање: Зошто Павле, и после од кога ја прифатил Исусовата вера, провел три полни години во изолација?
Продолжува........
3.Односот на учениците спрема Павле
а) Односот помеѓу Павле и Барнаба
Барнаба бил првиот кој го запознал Павле после неговото доаѓање во Ерусалим. Тој го запознал и со останатите апостоли и им раскажал како Павле го видел Господинот на патот за Дамаск, дека во него веднаш поверувал и дека во Дамаск смело проповедал во името Исусово. Тие двајцата (Павле и Барнаба) работеле заедно на пропагирање на верата додека не стигнале на петнаесетото поглавје од Делата апостолови. Тогаш се случило нешто многу важно-жестоко се раскарале и престанале да се дружат. Оваа приказна изненадно се наведува во Делата апостолови, таму каде читателот најмалку би очекувал. До овој судир помеѓу Павле и Барнаба дошло во Антиохија. Изгледа дека една од причините за Павловото разидување со Барнаба, а подоцна и со Петар, бил, тоа што Барнаба и Петар биле строги и доследни во примената на Исусовото учење, а Павловото попусливо. Така на пример Павле, за разлика од овие двајца, на новодојдените христијани од редот на паганите обрежувањето (сунетисувањето) го прогласува необврзувачки. Павловото послание на Галачаните, кое тој го упатил од Антиохија, е многу важна за расветлување на овој раскол, бидејќи тоа, временско гледано, е најстаро послание. Тој во неа, по прв пат, јавно го обзнанува своето несогласување со апостолите и изнесува свое мислење дека не му е потребна помош од никој од апостолите во разбирањето и пропагирањето на христијанството. Тој, имено, тогаш по прв пат почнува да тврди дека знаењето за верата го прима директно, по пат на објава.
Тоа, недвосмислено се гледа од неговите зборови: „Навистина, браќа ви давам до знаење: евангелието кое го проповедав не е човечка работа, ниту јас го примив, ниту научив од некој човек, туку со објава на Исус Христа.“ (Галачаните 4,11-12)
Што повеќе, тој во понатамошниот текст отворено го напаѓа Петар, кого го нарекува „Кефа“ и го обвинуваа за лицемерство и заведување на Барнаба. Истовремено, тој го вложува сиот свој труд на своите приврзаници да им докаже дека тој во секој момент прима објава од Бога. (Галачаните, 2,11-13). Од овие негови зборови недвосмислено може да се заклучи дека Павле веќе во времето на пишување на ова послание бил во судир со апостолите.
Во неа тој го обзнанува својот раскид на односот со Петар и вели: „А кога Кефа дојде во Антиохија, јас во лице му се спротивставив, бидејќи заслужи осуда“ потоа додава:„Кефи, пред сите реков: ’Ако ти, кој си евреин живееш пагански, а не еврејски, како можеш паганите да ги силиш да живеат еврејски?“ (Галачаните 2,11 и 2,14)
Горните цитати говорат дека до судир помеѓу Павле и Петар, најверојатно дошло , после одржувањето на едрусалимскиот концил, на кој е одлучено новообратените христијани од редот на паганите, да иземаат од обредот на обрежувањето, барем привремено. Со одлуката на овој концил тие биле иземени и уште од некои прописи кои биле на сила во Законот на Мојсие, освен конзумирањето месо на задавени животни, крв и животни заклани во име на кипови и прељубата. Во таа прилика Павле го ставил на страна Мојсевиот закон за новообратените христијани, вистината за вадење на одлуките дека тоа е привремено, додека новообратените христијани не се устабилат во верата и доддека постанат спремни за прифаќање на сите обврски кои ги пропишува еврејскиот закон.
Павле наведува како Петар покажал неразбирање спрема паганите, новообратените христијани, па јавно морал да се спротивстави на Петар со овие зборови: „Ако ти кој си евреин живееш пагански, а не еврејски, како можеш да ги силиш паганите да живеат еврејски?“ (Галачаните 2,14)