Вечерва овде без тебе е исто како и секоја самотна вечер од оној ден.
Секогаш исто ми недостасуваш, исто болиш и не поминуваш.
Вечерва овде без тебе е исто толку студено како и оној ден.
Како би можела да го заборавам 22ри октомври? Како би можела да ја заборавам насмевката во која се заљубив, како би можела да го заборавам оној поглед полн со ослободување и олеснителна воздишка зошто е крај, како би можела да го заборавам немото кршење на срцево кое сеуште тешко заздравува... како - кога толку силно те љубам?
Вечерва овде без тебе, низ кратките вовлекувања на димот од цигарата, живо се присетувам на денот кога одлучи да си заминеш. Си припомнувам, само што тргнавме по различни страни, а солзите веќе јуреа низ образиве. Застанав и се свртев сакајќи да те гледам како заминуваш, па те фатив како ти го правиш тоа... Плачев уште посилно, а ти остана мирен како и обично. Продолживме по својот пат.
Едниот зошто така сака, другиот зашто така мора.
Вечерва овде без тебе, како и многу пати досега копнеам да знам зошто стави крај на нешто што ниту почна..