Кога ке изгубиме некој, ја сфакаме неговата вистинска вредност. Незнам дали е во македонскиот ген, но ретко кој знае да цени она што го има. Го изгубив татко ми на 17 години, човекот кој најмногу го сакав и кој најмногу знаеше да ме расположи и насмее. После тоа ништо не е исто. Мн работи се променија, веке не сум стариот јас, веке мојот дом не е она што беше. И покрај мн коментари на членови кој го тврдат спротивното, сепак никој не е совршен и секој си има своја мана. Но треба да го почитуваме и да го сакаме она што го имаме, бидејки еден е татко и треба да создадеме спомени дури можеме, а не после да се каеме за времето што со најблиските не сме го споделиле!
Засекогаш во мене стари, иако така те викав за жал погрешив со називот бидејки никогаш не ни остари...