Ваша поезија!

[Сатори]

На полноќ

На полноќ​

Цигарата и е во уста,​

здолништето и е кратко,
а усните и се беж црвени,
дали да се плашам од неа,
или пак да и пријдам,
да ја прашам каде да го барам твоето лице?
Знам дека би можела да биде една од твоите,
една од тие со кои ме изневеруваш,
една од тие со кои го валкаш моето име.
И се приближив тивко,
со страв во очите,
со ташната во раце,
скоро со солзи,
ја прашав дали те познава.
Се насмевна,
покажа со цигарот кон една мала кафеана.
Влегов внатре,
а димот ме обзеде цела,
скоро почнав да се гушам,
се обидував, твојот глас да го слушнам.
Девојки со низок морал,
играа на масите,
момчињата гледаа, се ситеа,
а јас, јас се изгубив во толпата.
Се свртив назад,
те видов тебе,
на последната маса,
полупијан, со цигарата во рака.
Ти се приближив,
и ги платив услугите на таа што до тебе седеше,
те кренав и те однесов дома,
пак на полноќ,
те барав низ улиците,
и скоја проститутка го знае твоето име,
тебе кој безсрамно ме изневруваш,
тебе, мој мал принцу!!!

 

[bibika]

Bez naslov

Taka, nezno, drzi me do sebe
dopri me so zdivot zovrien od mecta,
napravi od mene zena
da ne sum veke predmet, da ne sum veke object,
da ne sum veke mrtva.
Miluvaj me bez da me dopres,
so pogled sobleci me, sogoli me do dusa,
da se zasramam od zelba,
da navednam pogled.
Pobaraj mi neznost, dali ke ti dadam,
ili divjastvo od mene iskonsko ke rikne
pa ke se izgubis vo mene?
Bori se so mojata tmina,
so moite mracni sili, so opakite snista,
so nastranata perverzija!
Spasi me! Izbavi me od ovde!
Iznesi me na race od pesterata na pornografijata,
na svetlosta na ljubovta polozi me ko na odar,
ako ne umram togas, vo mene ke caruvas ti
spasitelu moj, mesijo bozja,
a, ako umram od belinata na svetlosta dnevna,
son neostvaren ke ostanes vo nokta na mojata dusa.

 

[Dark Angel]

Naseto nebo​

​

Ulica na izgubenite dusi.​

Bez nikakva svetilka, bez nadez i vozbuda,​

Nikakov predizvik sto go kreva adrenalinot.​

Samo ulica polna so prasinki,​

Koi neprestano go meretat spokojot na vozduhot.​

​

Zvezdi, prekrasni moi.​

Sto li gledate vie od taa visocina?​

Kako li go gledate svetov?​

Nema moi dragi,nema svetilki kaj nas lugeto,​

koi vo nokta bi izgledale kako vaseto nebo.​

Nie sme zivi do dvanaeset, i potoa sto?​

Ednostavno potonuvame vo sonistata,​

nasiot bezvreden odraz na valkanoto ego.​

​

Covestvoto e samo eden golem izrod,​

koj nikako ne se vklopuva vo prirodata.​

Duri I zivotnite svetkaat navecer.​

Srnite so svoite oci, ribite so telata,​

svetulkite so krilcata.​

Duri I vodata sveti noke.​

Se, osven nie, sozdadeni da inistuvaat.​

GUBRINJA!!!​

​

Vo nokta mili moi, ​

ima mnogu retki covecki zvezdi.​

Sedat vo nokta I vi se predavaat.​

Preku list, zborovi, zvuci, plac, smea…​

No tie zvezdi se mnogu malku.​

Tonat niz oblacite na sekojdnevieto.​

I sto ostanuva od covestvoto?​

Znaete li?​

Samo temnina.​

Tolku dlaboka, so ni vie ni Sonceto,​

bozestveni zvezdi, nikoj ne ja osvetluva.​

Bolna temnina, mnogu bolna.​

Gi kine zicite na moeti violoncello,​

I toa ne sviri poveke.​

Uste edna zvezda umira.​

Zbogum mili moi, svetete tamu gore,​

zosto kaj nas dole nema nisto drugo osven…​

Temnina.​

 

[bibika]

Konjak i chokolada

Zarot od cigarata preblisku e do moite oci,
konjakot od casata poleka vleguva vo moite misli,
kapnuva solza od okoto nadrazneto od tutunski cad,
krevetot e prazen a mek, teloto mi se opusta,
cokotot od nervi se koci, nedostiga samo uste eden gad.
Besot od porite na dusata go izduvuvam
niz nozdrvite, nemo, tivko, necujno,
kako dim, kako aroma, vo mene se vsaduva zelba,
zelba za tvoeto telo,
groznicavo te baram tebe, se otvara mojata koza
ovde-onde meka, ovde-onde so bora,
konjakot li, ili jas, ili besramnata moja sovest
mi gi rasiruva nozete,
prstite nezno mi lazat po bludnosta,
se kvasam od sopstvenata raskalasanost,
go disam mirisot na zatrueniot kopnez,
sevaat molnji, se slusa zubor,
potekuva rekata na erotskite sni,
se otvaram kon prazninata i taa navleguva vo mene
debela i teska i mazna,
a, jas, vozbudena i zeska
izvitkuvajki se pod tezinata na mislata za tebe,
svrsuvam za kazna.
No, zadovolstvo nema.
Sokovite svoi bezobrazni gi sobiram vo raka
lizejki gi kako cokolada.
Konjakot mi legnuva,vo dusata damarot vreska,
od grlo pustam rik,
vo mozokot misla – teska.

Trebase bes od materica da izleam,
da izbegam od sebe, od tebe, a, nataloziv
nov sloj na nedostig od tvojata maskost,
nova zelba po tvojata neznost,
nov sram i strav i uzas, pred mojata rasipanost.
Nova borba za mir. Zosto jas? Zosto ne ti?
Jas da bidam ti pa da se smeam
koga ke onaniras so sopstvenite prsti
i necisti race, cepkajki nezno,
po bezobraznata ti dusa i prazna,
da napipas sovest raspustena i vlazna.

 

[Nemiseverue]

Сигурно...? Ма 100%!

Сигурно си добра и сигурно си фина,
Сигурно се срамиш и секако му ласкаш,
Сигурно се смееш и си слатка,
Сигурно си мислиш... сакам да станам и да одам кај него но знам дека ако останам тука ќе бидам паметна и се ќе биде во ред и ќе бидам среќна некаде пред да наполнам осумдесет.

Не сум сигурен но мислам дека си луда,
не сум сигурен но мислам дека треба поинаку,
не сум сигурен но мислам дека и јас ќе полудам,
не сум сигурен но мислам дека ако не те видам во скоро време ќе почнам да те создавам дома покрај прозор од трска и глина и ќе морам повторно да ги употребувам моите божествени сили да оживееш.

Не ме бива за поезија, не зошто се обидов. Жал ми е сега да го избришам, бидејќи малку барем се помачив.

 

[Green eye]

do mojata najskapocena prijatelka

VREMETO

I

Prvite soncevi zraci
nezno me galat
i poleka mi gi otvaraat ocite.
Stanuvam so edinstvenata misla
sto me odrzuva vo ovoj zivot
sto e ispolnet so crni damki
koi nikako ne sakam da se osvetlat.
Tie ja predstavuvaat mojata bolka,
a lekot sto moze da gi zaleci tie rani
e da go vratam vremeto nazad.

I so taa misla,
koja ja vleva edinstvenata nazez vo mene,
jas trcam,
i se obiduvam da go stasam vremeto.
No kolku i da brzam,
toa sekogas e pobrzo,
kolku i da sum poblisku,
toa sekogas e podaleku.
Mu dovikuvam,
mu velam : "Stoj! Zastani!"
no toa ne me slusa,
ne mi obrnuva vnimanie
i prodolzuva da odi so ogroman brzina.
Razocarana od sebe mi se place,
no ne gubam nadez,
i se dodeka sonceto mi go osvetluva patot
jas ke trcam.

II

Kako patuvam jas,
taka i sonceto odi po svojata sekojdnevna, banalna pateka
i veke stasa visoko nad mene.
Negovite zraci se sega najostri,
najzeski, najsurovi.
Nemaat milost duri ni kon mene,
no mojata silna nadez ne mozat da ja izgorat.

Sega vremeto stana surovo kako i sonceto.
Za da me uspori mi go prati edno od negovite deca, Minatoto.
Toa mi gi otvori starite rani,
a crnite dupki mi gi zgolemi.
Od site spomeni, glasovi i sliki
ocite me pecat,
mi se nasolzuvaat.
Mislese deka taka ke me uspori,
no jas uste poveke zabrzav
zosto pred mene go gledav mojot motiv,
a Minatoto mi satana veren sopatnik.

III

Sega sonceto pocnuva da se krie zad zelenite ridovi,
a negocite zraci stanuvaat crveni kako proleana krv.
Oblacite na neboto
pretstvuvaat nivna igracka i na veterot.
Si gi menuvaat svoite boi i oblici...

se e tolku fantasticno i prekrasno,
no jas nisto ne primetuvam
zosto moja edinstvena opsesija
stana mislata sto ja imav rano izutrinava.
Kako denot poleka stivnuva
taka mene me navladuva zamorot.

Nokta pristigna,
i so svojata mesecina i zvezdi
se obiduva da mi go osvetli patot,
no se e zaludno,
sonot veke dlaboko navleza vo mene.
Zastanav,
konecno zastanav od bezuspesnoto trcanje.
Razocarana od sebe i se so me opkruzuva
resiv da go odmoram svoeto telo.

Odpatuvav na edno mesto,
no ne so noze,
tuku so mislite.
toa bese Gradot na sonistata
​

i vo nego jas ja postignav svojata cel.
Tamu ti bese do mene
isto kako vo starite vreminja
i jas povtorno ja slusav tvojata smea i soveti.
Ranite i damkite kako da ne postoele.
Se bese sovrseno,
dodeka mesecot ne si zamina
a sonceto povtorno se pojavi.

znam deka e dolgo, ama mn custva ne se iskazuvaat lesno
​

 

[Nemiseverue]

Затоа големите мајстори на поезијата се големи. Со многу малку напишано да искажат многу чувства.

 

[Goddess of Chaos]

Краткичко, mwah.

Еден е вечност.

Една нота ми фали на жиците.
Еден збор недостасува во тишината.
Еден чекор и ќе бидам до вратата.
Еден назад и конечно ќе ја вкусам лавата.
Една темнина ја поклопува другата.
Еден пердув ти се изместил од лажните крилја.
Една страст се понела од другата.
Една зеница ја забележа промената.

Едно чувство ми се одлепи од душата,
Еден облик живот вечно се избистри од маглата.

 

[MaRiNa`Oh]

Starite spomeni go oblivaat moeto srce
ne poradi nivnata bozhenstvenost ili ubavina
tuku poradi gorcinata sto me obzema
koga kje se setam na site onie migovi
zaludno potrosheni
koga se barav samata sebesi
dlaboko vo mene..
lutajki po beskrajnite tuneli
na nepredvidliva svetlina
predizvikana od retkite migovi na srekja..

No temninata preovladuvashe..
O taa temnina ja pokri sekoja kapka nadezh
sokriena vo moite misli,
sokriena za da se zashtiti od nemilosrdno unishtuvanje
od strana na pesimistickata opsednatost na mojot duh vo toa vreme..
vo taa praznina shto me izmacuvashe tolku dolgo..

Starite spomeni koi se obiduvam
da gi zaboravam..
povtorno me ozhivuvaat..
sega sum spremna da se soocham so temninata..
taa beskrajna temnina..

Блааа.

 

[Goddess of Chaos]

Најнежниот врв од прстов нечујно ја вдлабнува твојата кожа.

Зарем не се сеќаваш, тоа е повик за помош, танц во чест на кадифената развлажнета страст прегрната со дивјачки страв.
И сега?
Зошто еднаш ДА, кога потоа илјадапати НЕ?
Можам веднаш да имам СЕ,
Сепак, избирам да имам само едно слатко скромно сеќавање на последниот бледо розев допир, што веќе влегува во развлечена сенка и чекори кои се губат.
И само тој што ќе разбере, ја има можноста да избере во тој миг.

А нели ќе биде поедноставно ако успаниот цвет само се откине од стебленцето, и да се посади во саксијата на далечниот агол?

Но забораваш, едноставноста е единствената работа која никогаш нема да дозволам да ми влезе во вените.

Ти си Јас, а Јас сум?
Идеја.



~~~~~~~~~~~~
Ја почнав темава со дфете мои најстаро-лоши дела о_~.

 

[Goddess of Chaos]

Си ја дозволувам свежината на дождот
што испарува
Топлина избива од срцата на луѓето
им ги засејува мислите во небото,
од каде што доаѓаат бранови чувство то може да се вкуси
и те тера да чувствуваш
Ова утро носи енергија
Студен допир што прелетува
низ отворите на ролетните
Образите светкаат на налетот од куп цртежи
што ветрот ги расшета низ собата
Невнимателно го собирам праменот коса
и го преметнувам долгиот боцкав шал
сив а толку разнобоен
Пак кршам чаша на плочките,
се лизнувам низ истурената вода
Ги прелетувам скалите
и со рака врз жешкото кафе,
конечно слободата ми е во видикот
Капките се одбиваат од студениот порцелан,
топол безживотен материјал со шара на црн пантер
Онаму е центарот и вкрстените улички
исполнети со сонливи духови со усти полни изладени тостови и капучино
Онаму е животот
затворен во миризливо шишенце на кое никогаш не го пишува составот
Боровите испуштаат допири на свежо возбудување
Светлата зајакнуваат додека автомобилите ги прелетуваат баричките
исполнувајќи им ги соништата на празните тротоари
Тогаш веќе дојди
и испушти облаче од пареа
Нацртај сонце на асфалтот
Можеш и да седнеш на тревникот и да распараш насмевки кај минувачите, разгледај наоколу
Поднамести ја и мојава, не дозволувај да избега
и ослободи го праменот коса
За ништо на светот не ја пропуштај борбата со ветерот
и формирај сенка пред излозите

Така успеваш.
Засекогаш ја чувствуваш свежината на натопениот прав од клупите и разнобојноста на сивиот боцкав шал.

Teehee indeed.

 

[Divider]

Да не рече некој дека престанав, онака, да потсетам:

End of days

Listen to the chimes of the bells
as they announce the end of the world
and the flutter of the wings of the angels
coming for the last communion.

Blood red skies have turned dark
and the wind flew over the mountain
bringing the devil and his minions
as the sun fell from the sky.

St. Peters gate will soon close
and the twisted will cry out rejoicing,
for the kingdom of love is over
and the reign of tears starts.

Why have some been selected
and some left behind in the gloom?
Why have some been saved
and some left to their doom?

Да не рече некој дека ме нема, нели

!

 

[Nemiseverue]

Fakk me, Garfield... U`r gooooooood maaaaaaan!!! Уште ако си го пишувал директ на енглески а не е превод... мошне добро... мошне. :bravo:

 

[Green eye]

End of days

Listen to the chimes of the bells
as they announce the end of the world
and the flutter of the wings of the angels
coming for the last communion.

Blood red skies have turned dark
and the wind flew over the mountain
bringing the devil and his minions
as the sun fell from the sky.

St. Peters gate will soon close
and the twisted will cry out rejoicing,
for the kingdom of love is over
and the reign of tears starts.

Why have some been selected
and some left behind in the gloom?
Why have some been saved
and some left to their doom?


wauuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu........... pa ova e dobro. ako e od tebe sekoja cets

 

[Divider]

A od kogo drug da bide??
Инаку изворно е (оригинал) на англиски!

Фала, фала.