Ваша поезија!

[nameleess]

letter to infinity

i write to you my first love
my only love my reason to live
to finally admit it, to finally say
I've loved you from the very first day

from the moment we met on that summer day
till now and forever more i will
love you like the swans only may
and I'll stay in this sweetness, forever and a day (моментална инспирација )

 

[hard]

ноќта
е полна со лоши работи.
ноќта
е полна и со убави работи.
ноќта
е каде што доброто и злото се спојуват.
ВО НОЌТА !

 

[Сатори]

Forget to remember the sign on the wall​

Will you ever forget the little crack in your mouth,
the one, that people are so cinial about it,
the reson that you so badly wanted out
in the wild night?

Do you remember the philosophy that shaterd your life,
not all love is pure with lovers from above,
and all knowledge concerns you,
great things are for the ones who are incapable just like you.

Go on my sweet thing, pray,
that is the only path to understanding me,
cus' you can't make the world to suit yourselve,
the golden mind is breaking deep down, in the place where are royal We .

I fear for you, in that bus that takes you home,
do you remember the marketplace and the price
she's calling for you now,
and I just went out for a moment, to buy ice.

 

[Medea]

Интима

Сакам
Да е пак лето
и да ми се лепи фустанот за земја
од истурена утроба на лубеница
Во сокот нејзин да заспијам
Семките се ноти на врелата летна симфонија.
Сакам
Да сум пак дете
со розова ноќница со дезен со чајничиња
кога сите соништа се бојат во сино зелено
слободно, балкон со точак без педали, и кочници.
Сакам
Да немав олку колку што имам мисли
оти така
Немаше да читаш.
Ова што сега доаѓа.
Како лавина од радост.
Што сме будни и двајцата.
Ти читач.
Јас поет.

 

[Very Nice Girl]

Понекогаш,
сакам мојата фантазија
да искреира нечиј лик.


Понекогаш,
не сакам вистинската слика
да ми го скрши филмот.

 

[Скопјанка]

Поразени

Тишина и светлина,
ти зборуваш.
Тишина и светлина,
молкот се реди меѓу нас.
Безуспешно ги тераме
капките од себе.

Недостиг на инспирација
и студенило во коски,
но сепак тишината е најстрашна.
Безуспешно ја тргаме
пајажината меѓу нас.

На иста страна сме, далеку,
не делат мориња,
не спојуваат ветришта.
Безуспешни сме ние,
безуспешноста е дел од нас.

 

[Medea]

44 на 1

44 положени испити
а сеедно чувство
на абнормален набљудувач
кога сопствените мисли
те јадат како мравка мртов инсект.
И во миг на длабок спој и читање.
Се сепнувам.
Чуму овие зборови, демек насушни
кога живеам умирајќи?
Тага, како снег ме завева.
Дланките трпнат од студ.
Заборавив да го ставам индексот в џеб.
Се лизгаат моите мудрости
по улици.
Пазете да не паднете на некоја.

Залудно, залудно е се’.
Но, живееме.
Гушнати, осамени растргнати
во клишеа и лицемери.
И за да на крајот.
Сите завршиме исто.
Некој со 44 испити.
Некој со еден.
Положен за...
Бивање човек во вакви валкани времиња.

 

[Скопјанка]

Бегство во рајот

Бегаме, од луѓето и судбините
вплеткани во гранките
на овој стар град,
без име и историја,
без правила и начела.

Бегаме, од нормите и правилата,
наметнати од високите.
Нешто останува од нас
кое живее тука и вибрира.
Нашите души верно се борат
за нашите идеали и слободата.

Бегаме како двајца виновници
за среќата и љубовта,
за кои сведоци се само
овие шарени ѕидови
и музиката која вибрира
во секоја цигла.

Двајцата бегалци, не викаат сите,
не знаат дека
сме слободни под сонцето,
заштитени од туѓата завист и злоба,
засекогаш заедно
и како мали птици
со маслинови гранчиња
најавуваме мир...

 

[nicole_l]

Месечина потопена во чај

Полна месечина од расипано небо потопена во чај.
Исполнета со немост и глувост.
Набабрена.
Завиткана во претопла пареа.

Крива линија на челото на младоста.
Емотивна нерамнотежа.
Маченикот ги собира фрлените трошки мртва надеж,
мачителот е поканет на епикурејска гозба.

Неправедна е наметнатата поставеност на нештата.

Еднонасочно, пристрасно гледање
кон невидливата папочна врвца на двајца бедници.
Времето ја облекува во се поголема загадочност.
Ја турка кон длабочините на проблемите без можни решенија.

Месечината...
Да биде поделена и испиена со чајот од нив,
oд двете критични точки на притисокот.

 

[Nightwalker]

Сакаш...

Сакаш да сум твоето најтопло сонце?
Не мрзни се, ќе те греам...

Бараш причина за твоја насмевка?
Расположи се, ќе те смеам...

Ти фали вкусот на моите бакнежи?
Нема проблем, ќе те топам...

Ти пречи тоа што понекогаш сум див?
Само кажи, ќе се скротам.

Мојот поглед го бараш во милион туѓи?
Не грижи се, само во тебе гледам.

Мислиш дека не си ништо посебно во животот мој?
Сети се, без тебе многу помалку вредам.

Мразиш кога ти недостасувам?
Па ајде, биди со мене.

Сакаш бескрајно да ме сакаш?
Важи, но не можеш како јас тебе...

 

[Medea]

Буквалност

Во четврток
сивилото лежи како јорган врз старец.
Мојата уличка е таква.
А јас сум канделабра,
во жолт свиок и студ што жмирка под напон.
И бездруго,
знам каде ќе заврши овој ден.
Во ѕвекотот на лажичката
како тоне во топлата чоколада.
Шлагот е модерен облак
симнат од небо
за да не плачат малите љубовници.
Ќе отпатувам, до центарот на градов
и ќе седнам во некое топло катче
ефтина храна,
завеси што се веат по ритам на музика
пиво и помфрит
лута навика.
Имам стомак за раѓање и папок во кој се садат цветови.
Имам град кој во четврток е празен лист
и чека, како и сега.
Да го објавам.

 

[nicole_l]

Фигури на пергамент​

​

Привремено беше нацртан триаголник на нежен пергамент​

со видливи траги од убиство на фетус.​

Масовна, оловна, ограничена фигура.​

Носам една од трите точки од кои еруптира бескрајот на неопределеното.​

​

Има негативност во целиот тој однос.​

И кога мириса на живот, неколку воздушни струи,​

пролетувајќи ќе ја донесат гнилоста и расипаноста.​

Помислата за подобрување е имбецилна.​

​

Денес уште еднo отфрлување на невин, непочнат живот.​

Две точки се поврзуваат со занес.​

Ја запишуваат својата повест со клинови длабоки или поплитки.​

Гламорузно изгледаат, без разлика дали се совпаѓаат.​

Детето М​

​

Женскиот елемент ја сочинува кармата на ова ремек-дело.​

Трошното зрно има клучна улога во вредноста.​

Краен, завршен, последен збор,​

на совршено трагично заедничко творење.​

Жена на клавијатурините ноти.​

Расцутен паскин цвет сред сива зима и опасни нерамнини.​

​

Во очите на другите,​

вечно дете,​

вечна убавина,​

вечна младост,​

сопственост на смртта.​

​

Една млада, мртва жена...​

 

[Сатори]

Nothingness​

Choosing one’s nature is not allowed,
It’s like a vivid expression cut in your mind
happiness
sadness,
you’re banned to feel,
holding on what seemed new, dazzling, real.

Breaking from your prison
you searched in the woods,
dears and bunnies in Wonderland yours
the excitement in your belly grows,
talking seems irrational,
so you put up a show
because they don’t understand,
Animals, nothing at all.

Your gestures scared them
you thought you remained sad.
But then again..
You can’t feel it,can you, but aren’t you glad?

You stroke your hand
up in the air,
secretly they smiled,
“that’s so unfair!”
your cheeks flashed
your eyes opened wide
feeling so smugged
you crushed down
and died.

With your last thoughts:
“Prison, oh prison, I want to come back,
won’t you take me, relax my thought,
if you want - brake me,
I do want to feel, I do want to cry,
freedom’s not real, freedom is pain,
A foolish lie
I will crack my head open,
lay down my heart,
give me a chance
of redeeming myself.
Not an eye for an eye. ”

So while he died,
in agony, confusion and remorse,
I smiled at him gently,
I tried to make it worse
put down my hand,
blow away his tears
lacking fidelity
went back to the prison,
in his disgusting reality.

No freedom for blind people.

 

[la-loca]

Ех кога би можела...

Ех само кога би можела да вратам барем една месечина, од оние
ноќи кога бевме заедно обиколени од бескрајната тишина која ја нарушуваше
само шепотот на нашите усни...
Ех само кога би можела да вратам барем една месечина, од оние
кои ги осветлуваа нашите души токму тогаш кога
животот за мене значеше само темнина...
Ех само кога би можела да вратам барем една месечина од оние
ноќи кога непрестано се бакнувавме и допиравме не размислувајќи за времето
не размислувајќи за утрото и што се ни носи тоа утро...
Ех само кога би можела да вратам барем една месечина, од оние
ноќи кога ја молевме зората да не зазори,
и ноќта да не сокрие
и сонцето да не изгрее...
Ех само кога би можела да вратам барем една месечина од оние
кога нејзиниот одблесок го гледав во твоите плави очи...
Ех само кога би можела да вратам барем една месечина,
една волшебна ноќ за паметење, една твоја насмевка,
една твоја прегратка, еден бакнеж
Ех само кога би можела... но, не можам....​

 

[Fryda]

Dirty​

Загушена светлина на уличната ламба свети осветлувајќи речиси ништо
ме асоцира на толку неубави нешта..
и големи бразди од вода,како езера од солзи
и безвезни фигури од кал што дождот,цапалките и трагите од коли ги создале ненамерно
како да сакаа да ми кажат нешто

црно небо со само неколку ѕвезди
кои што едвај се гледаа и ми се смешкаа затоа што никогаш нема да ги достигнам,
привремени брмчења на коли коиштo се приближиваа и заминуваа на
улицата со распукан асфалт

совршена слика на тиња и на валкано,
слика на темнина,слика на загушливост,слика на НИШТО!
совршена слика на нешто за кое што какви и да бидат моите зборови нема никогаш да го пренесам идентично во форма на букви и интерпукциски знаци!
совршена слика на реалност и на беда.​