Ваша поезија!

[Medea]

Огледало

Тој ми подари нарцис.
Јас го згазив со обете нозе.
Не сакав да видат другите.

Дека тој ме знае која сум.
Пожолтев од бес.

И да.
Сега ми подарува рози, од оние без трња.
Оти знае дека...
Никогаш нема да го боцнам на погрешно место.
И се вцрвени сиот.

Се гледаме во огледало.
Јас Нарцис тој Роза.
Портокалови солзи од умор.

 

[KeleS]

The human stain .

Stain on the glass …
A wretched soul looks thru it
Stain on the glass …
A world of pain behind

A world of pain
And every word is a cut
To a soul that
Has been cut and clawed at
By a life…

A stain on the glass …
A wretch looks thru it
Stain on the glass
A human stain behind

 

[within]

Статичност

И статичните очи сонуваат
кога ти ги водиш соништата,
очите добија вртоглавица
и преку солзи повратија.

И без јазик се зборува
кога ги читаш мислите,
кои вокабуларот го потрошија
а ти ништо не разбра.

И без екстремитети се црта
кога бојата ти тече од ирисот,
а цртежот е потполно природен
поради зелените очи и повратените солзи.

 

[Slatka_Mala]

Чекање...

Ќе чекам
- есента да стане зима,
зимата - пролет,
пролетта - лето.
Ќе чекам
отсуството да стане присуство,
празнината - исполнетост,
пепелта - страст.
Ќе чекам
да се разбудиш,
да сфатиш
и дејствуваш,
ќе чекам
да престанеш да се плашиш,
да земеш здив
и да полеташ.
Ќе чекам...
„додека срцето
не почне
да ми крвави од болка.“
Ќе чекам,
додека и самата
не сфатам еден ден
- дека доволно чекав.

 

[Кралот Марко]

Комплекс на виша вредност

Некој луѓе, мои мили, си земаат за право,
кога ќе се покондурат, не ми прави здраво.
Па свесни ли се тие, дека тоа не е предност,
или пак си лечат комплекс на виша вредност.

Со дигнати носеви на задача ги пратиле,
чиниш баткиве Господ, за брадата го фатиле.
Па свесни ли се тие, дека тоа не е предност,
или пак си лечат комплекс на виша вредност.

Ниту лево, ниту десно, само гледаат право,
а не се ни свесни дека тоа, за вратот не е здраво.
Па свесни ли се тие, дека тоа не е предност,
или пак си лечат комплекс на виша вредност.

Ама ако мои мили, за нив пет пари не давам,
на такви тикви покондурени, јас ластици им мавам.
Само така полесно, ќе ја сфатат, нивната им вредност,
и ќе знаат дека тоа, не е нивна предност.

Едноставно нали, тоа ти е, комплекс на виша вредност!

И ништо друго да се разбереме...

 

[nonchalant]

Ke te odnesam na edno mesto...daleku od tuka
na mesto, kade sto nema gnev...nema ochaj
nikoj nema da ne vidi...
ke vidish, kako bolkata izcesnuva.

Ovaa nevina ubavina sto nosi solzi...na ocite tvoi
zameni ja so belo maramche...vo znak na ljubovta
nikoj nema da znae...
ke osetish, osamenost za moment.

Lirika bez pricina i rima bez logika
vnatre vo nashata realnost
dojdi so mene
ima mesto za dvajca.

A taka sum natazen...
mojata glava e mojot dom
koga se custvuvam osamen.

Ke te odnesam tamu, niz stranicite na minatoto
za srekata i slavata, sto ne ja razbiram ni jas
i pogled nakaj neboto...
znam deka ke izcheznesh
so prekrasna svetlina...
bez da se vratish...bez da te vidam...bez da te pocustvuvam, povtorno...

 

[Mrs. Vedder]

Плејбек


Постоечката агорафобија
го зголемуваше својот интензитет,
претворајќи го во умствено покоен лузер.
Празната сала му ја полнеше душата
со тој страв, крвареше во себе.

Ја отвараше устата
притоа не изустувајќи
ни една самогласка,
ритамот што го држеше со патиките
беше несоодветен.
Се нишаше како препеглано шамивче
со кое се мавта за разделба,
сензуално во конекција на логос.

Ни грам срам,
што контролата над него
веќе ја превземала монотонијата.
Се му смета,
и они аплаузи кои ги добиваше
како на лотарија.

Аха, те детектирав!
Ти си како анимирана слика,
ти си каприц мал,
како нем слуга на невидлива пруга,
луталец со продорен поглед,
насмевка во двоглед...
....И ти, немаш волја!

Па пушти плејбек,
не си прв.
Удави се во сеќавањето
на твоето првобитно постоење.
Не е битно, никој нема да забележи.
Ова појава стана ко олимпијада,
а јас неможам повеќе да пишувам,
ме чека полна када.

 

[nonchalant]

Kineski Zid


Jas...
imam mraz...
i seuste stoi smrznat na kozava moja.

Mislam...
zosto sum sam...
i nikoj, da mi objasni nemam.

Do kade ke stignam...
nikoj neznae...
ako krajot e tolku dobar, zasto ne sme zasekogash...

Ne, mi veli deka sum posleden vo redot
Ne mi veli, deka kasnam ovojpat



Nesakam da proziveam uste eden den, izguben
pod seknkite na greskite sto gi pravam
zosto cutvuvam, deka se krsham odvnatre veke
udirajki vo Kineskiot zid...ostavajki delovi, pozadi mene

Nesakam da padnam , da kazam deka
IZGUBIV SE...
nema da sum posleden vo redot...
postoi del od mene koj se bori
i svetam, vo boite na vinozitoto, no samo so tebe.



Tuka...
nisto ne e jasno...
osven momentot koga resiv da prodolzam.

Zosto...
moite somnezi...
izcesnaa vo maglata od strav.

Sam...
cigara vo mojata raka...
znaesh deka nema vrakanje, koga se nosi minatoto.

Ne mi veli deka sum posleden vo redot
Ne mi veli deka kasnam ovoj pat


Nesakam da proziveam uste eden den izguben
pod senkite na greskite sto gi pravam
zasto custvuvam deka se krsam odvnatre, veke
udirajki vo Kineskiot zid...ostavajki delovi pozadi mene.

Nesakam da padnam, da kazam deka
IZGUBIV SE...
nema da sum posleden vo redot
postoi del od mene koj se bori
i svetam , vo boite na vinozitoto, no samo so tebe.

 

[Medea]

Автосексуална

Магла, проститутка во градот.
Се крие во твоите џебови.
Влегува в нос.
Остварува грев
и преку едно Хууу... Кога се прашуваш колку е ладно.
И времево за Љубов гладно.
Ние сме објекти на распадот
Облечени во современа лажност
изгледаме добро навидум.
(мислиме знаеме се’)
Но, не.

Оваа територија одамна ја владеат други.
Овие соништа се отсонувани за да не се остварат.
И како што тоа бидува.
Секогаш добро спакуваното ѓубре
Го сакаме за себе.
Погледни низ маглата.
Проституирањето исчезнува
само со еден потег.
Влези подлабоко.
Не во проститутката.
Не во гладот.
Не во градот.
Почни од себе.

 

[Marionka_z]

ЖИВОТОТ

...Ми рече: "Оди напред, не откажувај се"..
Сакав да биде така...
Сакав да успеам...
Да живеам...
Но беше премногу тешко.
И тогаш...
Се сетив кога како мала посакав
да стапнам на нозете
и да зачекорам.
Не можев...
Бев премногу слаба.
​

 

[Out Boy]

Стоев пред тебе, со сведната глава,
дојдов прошка да побарам, знаеш,
Јас сум тој кој клечи и моли,
патејќи заради гревовите твои!
Срцето мое безусловно ти го дадов,
тебе и тоа малку ти беше.
Продолжи и натаму в гради да ме бодеш,
зарем не сфати колку ме боли и пече?
Јас се откажав од многу работи кои ми биле свети,
мојата невиност ти ја дадов тебе,
За возврат само болка добив,
и сомнеж, и солзи, безсони ноќи...
Во моето срце светлина си уште,
но си одам зошто не можам вака,
постојано измачување и бодење в срце,
не миличко... така не се сака!

 

[Medea]

Малку после полноќ

Веќе понеделничка
Џез сесија.
Креветот ми е Месија
пак ќе ме спасува
од реалноста.

Не знам што сакав да кажам
се надевам ме разбравте.
Понекогаш сета поезија лежи
во читателското (недо)разбирање.
Се плашам дека ако легнам
ќе ги најдам соништата
како ме демнат под креветот
носат ролшуи
френетично се возат
како на буги лизгалиште од просечен американски филм
и прават бучава.
Се плашам да не чујат соседите,
кој ќе им објаснува
дека една поетеса вечерва.
Се инспирирала.

 

[Fantasy]

Можно ли е?
Сите чувства на едно парче хартија.
Капки мастило во една темна ноќ.
Ги бирам зборовите, ја одредувам нивната тежина.
Дозволено ми е.
Ќе дувне еден ветар, слаба сум
и немоќна да го спречам да ме однесе
во бездната на љубовта.
Не е нежен, развигорец
кој доаѓа во пресрет со цвекиња.
Не. Носи магла, скршено срце
Зошто драматизирам?
Можеби е само пукнатина
ќе ја пополнам со нешто.
Слушам глас, гледам нејасен лик
ми дава рака да искочам, "ах тука ми е спасот."
Се вика ПРИЈАТЕЛ.
Шпанска музика во позадина.
Глупа била, но така викате бидејќи не ја разбирате.

 

[Heartbreaker]

Еве да напишам и јас нешто. Песничкава нема име, ама е наменета за најслатката:smir:.

Кога те здогледав уште во првиот миг,
Во срцево ми остави жиг,
Толку убава и мила,
Со кожа нежна како најубава свила.

Секој миг со тебе, секој твој збор,
Ги отвора портите кон едне прекрасен двор,
Ме води во еден нов, за мене непознат свет,
Каде ти си најубавиот цвет.

Кога сум со тебе ништо не е лага,
Се претвора во радост се што било тага,
Кога си со мене ништо друго не е важно,
Зашто сум тука да те чувам од се што било тажно.

Кога ќе ги погледнам твоите очи чувствувам мир,
Што низ мене тече како прекрасен вир,
Нашите животи се два прекрасни тека,
Од една голема, интересна, љубовна река.

Велат дека љубовта го тера човек да прави нешта разни,
Со тебе се чувствувам како да сум во најубави сказни,
Каде сум Принц и нежно ти подавам рака,
Зашто јас сум тој што навистина те сака.

 

[џимеј]

Хаику

Седум снегулки
бараат пат до среќа -
не ја најдоа.