Интересна тема, многу убаво напишана, со многу убава поента, јас како пример за тоа до каде оди ова, ќе дадам и конкретен пример. Значи уште кога Германија победуваше на почетокот гледав малку чудни коментари, но, си велев, ај... По тоа што се случи со Бразил, јас се згрозив од се она што го прочитав и си велев колку германските нацисти би се гордееле со тоа што го пишува македонската младина на социјални мрежи, младина која врска нема со Германија, освен што сака да се пресели таму. Па тоа муабети за ариевска раса, Хитлер, Евреи, цигани и останати одвратни нацистички изрази, фрази и повторување на истите до бескрај. Мистерија ми е, еве се уште, како успеваат да поврзат ариевска раса, логори и Аушвиц со Светско првенство во фудбал..
И јас навивам, интересно ми е, ама до тој степен да се израдувам или тажам ко роднина мој лично да го дал/примил победоносниот гол, мало морген.
Претпоставувам самото навивање како навивање во случајов е потреба да се припаѓа некаде, особено од аспект што сме реално прилично утепан крај на секој план и со навивањето и победите на омилените репрезентации се создава чувството дека се дел од големите, дел од победничкиот тим, дел од моќните. Затоа и реално сите навиваат за репрезентации како Франција, Бразил, Италија, Холандија, Шпанија, Германија, Аргентина. Ретки се тие што навиваат за послабите држави, а уште поретки тие што навиваат за Иран, Нигерија или Јужна Кореја на пример. Затоа што немаат шанси да бидат дел од победниците, а тие и онака се во “лузерскиот тим“ со самото тоа што не сме квалифицирани и фудбалот ни е поголема трагедија од Титаник кога потона..