- Член од
- 4 мај 2009
- Мислења
- 2.476
- Поени од реакции
- 5.545
Борис Дежуловиќ луцидно го анализира овој белег на балканскиот менталитет: курчење со туѓ успех – успех на друга држава или народ. Дури и расправање и тепање за нешта кои си ги припишуваш себеси, а немаат никаква допирна точка со твојата сопствена култура, историја, традиција, бутур. Примери купишта.
Германија победи. Балканските фанови на мајншафтот урлаат повеќе одошто Германците. Балканските запенети „победници“ се поегзалтирани што Германија тепа отколку кога нивниот сопствен национален тим би победил на Светското првенство. Некои освестени Албанци (поради пресудниот учинок на Шкодран Мустафи во финалето, разбира се) веќе се прогласија за светски прваци во фудбал.
Дежуловиќ го деконструира тој (во суштина, ропски) менталитет да се гордее со туѓи успеси и дури да се билда некаква супериорност. Текстот е за Хрватите, но истиот комотно може да се преслика и на Србите, Босанците, Македонците, Албанците. Капакот на сето тоа е што после успехот на фиљан тимот, следува и селски триумфализам поради успехот на фиљан тимот. Социјалните мрежи се преполни со ваквиот (ничим незаслужен) тиумфализам каде се черечи Бразил – Бразилците немаат појма од фудбал, маалскиот тим од Кичево ќе играл боље, „Бразилци цркнете од мука!“, „их, што ти е немачка машинерија“, итн. Читајќи ги коментарите, станува јасно дека титулата е нивна заслуга (не толку на Немците) пошто они го изиграле финалето и директно учествуеле у триумфот.
Германските фудбалери и нивниот тренер ни во еден момент не го понижија противникот. Во сите коментари покажаа респект за Бразил и чувство за реалност. Тоа јасно ги одделува германските шампиони од балканските сељаци кои победија и на ова светско првенство у примитивизам.
Германија победи. Балканските фанови на мајншафтот урлаат повеќе одошто Германците. Балканските запенети „победници“ се поегзалтирани што Германија тепа отколку кога нивниот сопствен национален тим би победил на Светското првенство. Некои освестени Албанци (поради пресудниот учинок на Шкодран Мустафи во финалето, разбира се) веќе се прогласија за светски прваци во фудбал.
Дежуловиќ го деконструира тој (во суштина, ропски) менталитет да се гордее со туѓи успеси и дури да се билда некаква супериорност. Текстот е за Хрватите, но истиот комотно може да се преслика и на Србите, Босанците, Македонците, Албанците. Капакот на сето тоа е што после успехот на фиљан тимот, следува и селски триумфализам поради успехот на фиљан тимот. Социјалните мрежи се преполни со ваквиот (ничим незаслужен) тиумфализам каде се черечи Бразил – Бразилците немаат појма од фудбал, маалскиот тим од Кичево ќе играл боље, „Бразилци цркнете од мука!“, „их, што ти е немачка машинерија“, итн. Читајќи ги коментарите, станува јасно дека титулата е нивна заслуга (не толку на Немците) пошто они го изиграле финалето и директно учествуеле у триумфот.
Германските фудбалери и нивниот тренер ни во еден момент не го понижија противникот. Во сите коментари покажаа респект за Бразил и чувство за реалност. Тоа јасно ги одделува германските шампиони од балканските сељаци кои победија и на ова светско првенство у примитивизам.