До скоро време бев многу против абортусот, али порадни извесни причини (не е битно кои) си го сменив ставот, но само доколку абортусот е извршен до 14тата недела, односно неделата која што се смета за почеток на човечкиот живот (срцето почнува да чука).
Се согласувам дека секој има право на живот исто како што и секој има право да биде среќен, но доколку се дознае дека детето ќе биде драстично лимитирано до крајот на животот, колку среќно ќе биде тоа дете? Јас, недај Боже да дојде до несреќа и да сум на лајф-супорт, би сакала веднаш да ме извадат, а не сакам да живеам плус 20 години несвесна за се што се случува околу мене.
А и глупости се случуваат, лесно е да седиме тука и да им судиме на личности како што е тоа девојче што си го влечи детето на факултет, али додека не бидеш во таква ситуација не знаеш како ќе изреагираш. Ај ставете се во таква ситуација, имате дете, али немате НИКАКВИ шанси да го пораснете, било дали е заради средства, или време, или зрелост. Али ваше дете е. Би се откажале од него? Сеа знам дека повеќето од вас ќе речат “чим е за негово добро, зошто да не“, али недај боже да дојдете во таква ситуација, ретко кој тоа би го направил. Сте се привлекле за тоа дете, едноставно животот ви е во него. Не знам кој би си го дадил така детето.
И не ја прочитав цела тема, али сигурна сум дека имало сто посто коментари од видот “Ех што мислеле коа имале односи, нивна кривица е.“ Пак ќе речам, срања се случуваат, апстиненција можда е решењето, али ај да се соочиме со фактите - кој процент од луѓето над 18 години денеска се сексуално активни? Ако не ви е јасно слободно одете на темата “Колку сексуални партнери сте имале до сега?“ Ќе сватите дека на секој може да му се случи несакана бременост, а не само на оние што “си заслужиле“ според вас.
Оправдувам абортус како што реков до 14тата недела затоа што стварно некогаш иако имаш избор, другите опции се сепак претешки.