Физички можи ти се допаѓа,ама ти очекуваш и психички да те привлечи,да осетиш вибрација некоја,веројатно во то е проблемот.
Јас немам проблем со љубовниот живот,не,јас имам општо проблем со социјалниот живот. :pos2:
Заинтересираност за дечковци,шмекери,симпатии кај мене не постои,веројатно бидејќи умот ми е во обврските што морам да ги завршам или пак јас се залажувам себеси со тоа,ама друга опција не гледам. Се анализирам т.е психоанализирам себеси често и гледам дека колку и да сакам да се фокусирам на тоа поле,фокусот се врти кон мене,кон себеси,кон сопственото напредување и доградување,така да се изразам кон професионалното поле на кое веројатно несвесно,се концентрирам. И тогаш кога ќе пробам да се свртам кон таа тема,гледам дека тие луѓе т.е момци кои ме опкружуваат не се мој тип,дека освен физички изглед другото не ми се допаѓа ама ич,ич,ич(голема разлика меѓу својот менталитет и битолската малограѓанштина,кабадајлук и фолиранција која е главно застапена кај младите генерации тука) и другата опција е што за својот неуспех си префрлам себеси и на својот изглед,а со тоа автоматски самодовербата ја,благо речено,снемува..
И нормално,тука е чувството на вина дека во мене е грешката, и чувството дека нешто грешам цело време,а не знам што.