- Член од
- 12 февруари 2014
- Мислења
- 7.735
- Поени од реакции
- 24.383
Кое доживување е да разговараш со сведоци на втората светска војна. Они зборуваат, ти се ежиш од хорор.
Драга Кајгана (виртуелен дневник)
- Креатор на темата Acid
- Време на започнување
JimmyFloydBottleBank
Rimtutituki
- Член од
- 29 ноември 2010
- Мислења
- 6.801
- Поени од реакции
- 8.600
Не е могуќе колку е вруќо, ќе го скршам лустерот.
бутЕ
старлета
- Член од
- 29 март 2011
- Мислења
- 2.231
- Поени од реакции
- 3.830
Вчера на баба ми и праевме годишен помин и една роднина нејзина шо не ја сакам мн мн на заминвење ми велит ам ај и за тебе да дочекаме. И ја гледам онака мртов ладен и и викам амин амин прво домати по ред ко шо сте после јас. И ми велит леле уста неуба скраја да е и замина. МОРИ УМРИ КУРВО СТАРА ДА БЕШЕ ОД АИР НЕМАШЕ САМА ДА СИ НА 50 ГОДИНИ И СО БРАТТИ ДА ЖИВЕЈШ.
- Член од
- 10 септември 2016
- Мислења
- 8.960
- Поени од реакции
- 17.740
E само немој со таков народ многу да се замараш.Со нив по кратка постапка па колку сака нека ми биде роднина.
- Член од
- 28 јуни 2013
- Мислења
- 316
- Поени од реакции
- 1.940
Кајги,
Кога го читам Џимеј, откривањето нови видици и зеењето во нови хоризонти добива нова димензија. Мислам дека можеби е единствен што само на негов сосема скромен начин може да пронајде начин да во иста реченица ја спои и тагата и среќата. Да ја почне реченицата со осаменоста на момчето кое го сретнало во ниедно време и да ја заврши со нејзината коса во неговата уста и здомувањето покрај неа. И тоа сето, така споено, да има смисла.
Го читам и си велам, шо ум има чоеков шо пишува вака? И ми текнува дека не ти треба ум за да те бидува за пишување, се што чувствуваш да знаеш да го претвориш во зборови. Колку само глупо звучи. Па сите чувствуваме работи забегана една.
Некои од нив намерно ги избегнувам, оние кои прават да се сакам помалку. Тој одбира да пишува за се.
Кој знае како им е во главата на тие луѓе, си размислувам.. Кога дури и едно обично држење на рефлектор им се претвора во приказна. Колку ли им е возбудлив животот или и тие, како и нас, недржачите на рефлектори над Канео во ниедно време, се во постојана потрага на она што многу ретко луѓе го пронаоѓаат - себеси.
И секогаш, секогаш сум сакала да ги запознаам луѓето за кои пишува. Не знам дали луѓето се толку посебни што лесно го инспирираат да везе зборови или тој е толку посебен што во приказната која лежи во секој од нас успева да најде начин да ја раскаже. Сите да разберат, не само привилегираните. И секогаш ме тера да размислувам за животот. Исто како момчето него што му ги поматило мислите. За љубовта исто така. Дел затоа што дури и кога пишува за убавата страна на љубовта, виси нешто во воздухот, премолчено. Дел затоа што никогаш нема да дознаам дали некој за мене пишувал така. Иако јас секогаш сум трошела листови на многу погрешни и единствениот правилен избор и никогаш не зажалив за тоа.
Бидувањето традиционален и умешноста да во будалсково време, успееш љубовта да ја искажеш преку зборови и тоа преку прекрасните негови, не преку емотикони, стикери, курци, палци, секогаш ќе ме стопува.
Џими, каде дури и спортлајф е уметност.
Кога го читам Џимеј, откривањето нови видици и зеењето во нови хоризонти добива нова димензија. Мислам дека можеби е единствен што само на негов сосема скромен начин може да пронајде начин да во иста реченица ја спои и тагата и среќата. Да ја почне реченицата со осаменоста на момчето кое го сретнало во ниедно време и да ја заврши со нејзината коса во неговата уста и здомувањето покрај неа. И тоа сето, така споено, да има смисла.
Го читам и си велам, шо ум има чоеков шо пишува вака? И ми текнува дека не ти треба ум за да те бидува за пишување, се што чувствуваш да знаеш да го претвориш во зборови. Колку само глупо звучи. Па сите чувствуваме работи забегана една.
Некои од нив намерно ги избегнувам, оние кои прават да се сакам помалку. Тој одбира да пишува за се.
Кој знае како им е во главата на тие луѓе, си размислувам.. Кога дури и едно обично држење на рефлектор им се претвора во приказна. Колку ли им е возбудлив животот или и тие, како и нас, недржачите на рефлектори над Канео во ниедно време, се во постојана потрага на она што многу ретко луѓе го пронаоѓаат - себеси.
И секогаш, секогаш сум сакала да ги запознаам луѓето за кои пишува. Не знам дали луѓето се толку посебни што лесно го инспирираат да везе зборови или тој е толку посебен што во приказната која лежи во секој од нас успева да најде начин да ја раскаже. Сите да разберат, не само привилегираните. И секогаш ме тера да размислувам за животот. Исто како момчето него што му ги поматило мислите. За љубовта исто така. Дел затоа што дури и кога пишува за убавата страна на љубовта, виси нешто во воздухот, премолчено. Дел затоа што никогаш нема да дознаам дали некој за мене пишувал така. Иако јас секогаш сум трошела листови на многу погрешни и единствениот правилен избор и никогаш не зажалив за тоа.
Бидувањето традиционален и умешноста да во будалсково време, успееш љубовта да ја искажеш преку зборови и тоа преку прекрасните негови, не преку емотикони, стикери, курци, палци, секогаш ќе ме стопува.
Џими, каде дури и спортлајф е уметност.
DonRistovski
Peace Disturber
- Член од
- 1 септември 2009
- Мислења
- 3.432
- Поени од реакции
- 4.030
На некои луѓе му умрела ѓупката шо ги фалела. Пу бееееее племе мрсно.
Sungerot Bob
Живеј го животот
- Член од
- 7 август 2012
- Мислења
- 32.391
- Поени од реакции
- 36.504
Драга Кајгана,
Прво зборат за тоа како треба да постои демократија и да нема поделба меѓу луѓето, а веднаш потоа истите прават поделба помеѓу луѓето во однос на тоа каква музика слушале или како биле облечени. Дно од луѓе!:смајлиштосере:
Прво зборат за тоа како треба да постои демократија и да нема поделба меѓу луѓето, а веднаш потоа истите прават поделба помеѓу луѓето во однос на тоа каква музика слушале или како биле облечени. Дно од луѓе!:смајлиштосере:
