12212112
17.04.2024
- Член од
- 25 октомври 2023
- Мислења
- 193
- Поени од реакции
- 164
Германец ли е Французинот што живее во Нова Аквитанија?
Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари
- Креатор на темата 121314
- Време на започнување
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
Според б'лгарската логика и ако се примени нивниот образец за именување, ниту едно, ниту друго, туку неиндоевропски Аквитанец.
| Map of Iberian Tribes c.300 BC |
| The Iberian peninsula prior to the Carthaginian invasion and partial conquest was a melange of different tribal influences. The Turdetanian region in the south was dominated by a Palaeo-Hispanic people who may have provided continuous occupation since the first arrival of Homo sapiens in the peninsula. By the time of the Carthaginian arrival they had also picked up some Phoenician influences. The pre-Indo-European Iberians along the eastern coast and inland areas also represented early arrivals, with an as-yet poorly-defined language which could have been related (or perhaps was not) to the proto-Basque of the Aquitani. Those Aquitani, on the Bay of Biscay coast, western Pyrenees, and south-western France, were later compressed between Franks and Muslims to form today's Basques. In the north-west and western centre were various pre-Celtic Indo-European groups. These were probably the descendants of the first wave of Indo-European arrivals, followers of the Urnfield culture of Central Europe, and possibly Q-Italic speakers rather than true proto-Celts. As with other Italic-speakers elsewhere, they were very closely related to the early Celts. The rest, for the most part, was occupied and dominated by Celtic tribes which had entered Iberia as members of the Hallstatt culture, probably between about 900-400 BC. Some retained their Celtic culture and language by the time Rome was able to document them, while others had either picked up Iberian influences or had dominated Iberian-speaking tribal groups to become Celtiberians. |
Контрапрашање: Дали Бејхан Ммези Рафи познат како Иво Бугарин е етнички Бугарин според тебе?
12212112
17.04.2024
- Член од
- 25 октомври 2023
- Мислења
- 193
- Поени од реакции
- 164
Имаш ненормално страшен поглед на историјата, ти завидувам на храброста.
Ivo el Bulgaro, под тоа име е познат во Шпанија. Арапското име е спомнато само на една страница, а проверив 10.Бугарин е.
Пред да поставиш уште едно глупо прашање, Ivo el Bulgaro има иста боја на тен (бидејќи тебе тоа ти е важно) со Гоце Делчев.
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
Не, воопшто не ми е важно каква боја на тен има.
Иво Б'лгарина:
Гоце Делчев:
Гоце Делчев бил врховен судија на Македонската револуционерна организација! - Нова Македонија
Пишува: Блаже Миневски Во спомените објавени педесет и пет години по неговата смрт во Скопје, војводата Никола Петров Русински, близок соработник на Гоце Делчев и учесник во Илинденското востание, кој починал во февруари 1943 година, меѓу другото сведочи за случај кога од страна на селаните бил...
novamakedonija.com.mk
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
Продолжуваме со хунската теорија за потеклото на Аспаруховите Бугари:
г) Хунска теорија за потеклото на Аспаруховите Бугари
Како заклучок на нашиот збиен преглед на разновидноста на мислењата што преовладуваат во буржоаската наука за прашањето за потеклото на Аспаруховите Бугари, да се задржиме на теоријата за хунското потекло на Аспаруховите Бугари, која е особено популарна сега на Запад и во Бугарија. Во минатото, тоа го споделуваа прилично истакнати западноевропски научници како Клапрот, Цајс, Маркарт, а сега - најголемиот претставник на историската наука меѓу Бугарите, проф. В.Н. Златарски и еден од современите водечки претставници на лингвистичката наука, софискиот професор С. Младенов.
Прво, проф. В.Н.Златарски, врз основа на признавањето на хунската теорија за потеклото на Аспаруховите Бугари, го изградил своето главно дело за историјата на Бугарската држава; [2] второ, проф. С. Младенов, ја нагласил хунската теорија за потеклото на Аспаруховите Бугари во своето дело од 1929 година посветено на историјата на бугарскиот јазик. [3]
Главната основа за поистоветување на Аспаруховите Бугари со Хуните била произволната идентификација на Ф. Маркварт на синот на Атила, Ернак, со бугарскиот, од предсловенски период, кнезот Ирник, именуван меѓу другите древнобугарски кнезови во „Именикот“ на второ место, по Авитохол. [4]
Оваа гледна точка на Маркварт, сепак, без докази, во 1929 година ја повторил проф. Младенов во неговата „Историја на бугарскиот јазик“.
Како појдовна точка за неговата конструкција, проф. Младенов го употребил толкувањето на мистериозните зборови во „Именикот“ на древнобугарските кнезови, дадена своевремено од познатиот унгарски ориенталист Вамбери, и безусловно, колку и недокажано, тврдел дека во Авитохол треба да се види Атила,
а Ирник од „Именикот“ е историски познатиот син на Атила Ирнах. Да потсетиме, инаку, дека според декодирањето на мистериозните датуми на „Именикот“ од проф. В. Н. Златарски, Атила-Авитохол, претпоставен од Младенов, владеел во 146 г.н.е. (најверојатно печатна грешка, сигурно се мисли на 446 г. н.е.), а неговиот наводен син Ирник - во 446 г.
Историскиот Атила, како што е познато, починал во 453 година.
Штотуку зборувавме погоре за односот на најстарите византиски и латински извори кон проблемот на националноста на старите Бугари и нивниот однос кон Хуните кога се разгледува делото на Д.И. Иловајски.
За да го разјасниме истото прашање за потеклото на Аспаруховите Бугари, накратко да се свртиме кон историјата.
Кон крајот на IV век, во северниот регион на Црното Море, моќните луѓе на Хуните, или подобро кажано, моќниот политички сојуз на цел комплекс племиња и народи, наследници на скитско-сарматинската јафетска култура, во која биле вклучени Готите, Аланите, Словените и Хуните, се појавиле за прв пат во арената на европската историја. Ова бил хунски сојуз на племиња и народи, добро познат на крајот на IV век со нивните инвазии преку Дербентскиот Премин во Закавказје, Месопотамија и низ Мала Азија. На самиот почеток на V век, главните сили на овој хунси сојуз ги поставиле своите номадски логори на територијата меѓу реките Дунав и Тиса и оттука почнале да ги започнуваат своите напади и инвазии на Запад и Исток, на прекудунавските региони, на територијата на Римската Империја, која веќе во 425 година била должна да им плаќа годишен данок на Хуните. Огромната моќ на Хуните го достигнала својот зенит под Атила (435-453). Годините кога Атила бил на чело на хунскиот сојуз биле тешки за Источното Римско Царство. Атила безмилосно вршел притисок врз него со своите разорни инвазии, а византиската влада секоја година била принудена да му се оддолжува со огромни суми пари, што, сепак, не го спречила Атила од сè поистрајниот и поупорен напад на Византија. Во текот на неколку години, почнувајќи од 441 година, Атила поразил голем број од најважните стратешки упоришта на Византија, почнувајќи од градовите Виминациум (современиот српски град Браничево) и Сингидунум (Белград) на северозапад и завршувајќи со тракиската Херсонеза на југоисток, Згора на тоа, цел на нападите на Хуните не биле само северозападните области на полуостровот и Тракија, туку и североисточните области на Долна Мизија и Скитија (денешна Добруџа), каде што меѓу градови преземени од Хуните, инаку, е градот Маркијанопол, кој се наоѓа на територијата на Добруџа, западно од денешниот град Варна.
г) Хунска теорија за потеклото на Аспаруховите Бугари
Како заклучок на нашиот збиен преглед на разновидноста на мислењата што преовладуваат во буржоаската наука за прашањето за потеклото на Аспаруховите Бугари, да се задржиме на теоријата за хунското потекло на Аспаруховите Бугари, која е особено популарна сега на Запад и во Бугарија. Во минатото, тоа го споделуваа прилично истакнати западноевропски научници како Клапрот, Цајс, Маркарт, а сега - најголемиот претставник на историската наука меѓу Бугарите, проф. В.Н. Златарски и еден од современите водечки претставници на лингвистичката наука, софискиот професор С. Младенов.
Прво, проф. В.Н.Златарски, врз основа на признавањето на хунската теорија за потеклото на Аспаруховите Бугари, го изградил своето главно дело за историјата на Бугарската држава; [2] второ, проф. С. Младенов, ја нагласил хунската теорија за потеклото на Аспаруховите Бугари во своето дело од 1929 година посветено на историјата на бугарскиот јазик. [3]
Главната основа за поистоветување на Аспаруховите Бугари со Хуните била произволната идентификација на Ф. Маркварт на синот на Атила, Ернак, со бугарскиот, од предсловенски период, кнезот Ирник, именуван меѓу другите древнобугарски кнезови во „Именикот“ на второ место, по Авитохол. [4]
Оваа гледна точка на Маркварт, сепак, без докази, во 1929 година ја повторил проф. Младенов во неговата „Историја на бугарскиот јазик“.
Како појдовна точка за неговата конструкција, проф. Младенов го употребил толкувањето на мистериозните зборови во „Именикот“ на древнобугарските кнезови, дадена своевремено од познатиот унгарски ориенталист Вамбери, и безусловно, колку и недокажано, тврдел дека во Авитохол треба да се види Атила,
а Ирник од „Именикот“ е историски познатиот син на Атила Ирнах. Да потсетиме, инаку, дека според декодирањето на мистериозните датуми на „Именикот“ од проф. В. Н. Златарски, Атила-Авитохол, претпоставен од Младенов, владеел во 146 г.н.е. (најверојатно печатна грешка, сигурно се мисли на 446 г. н.е.), а неговиот наводен син Ирник - во 446 г.
Историскиот Атила, како што е познато, починал во 453 година.
Штотуку зборувавме погоре за односот на најстарите византиски и латински извори кон проблемот на националноста на старите Бугари и нивниот однос кон Хуните кога се разгледува делото на Д.И. Иловајски.
За да го разјасниме истото прашање за потеклото на Аспаруховите Бугари, накратко да се свртиме кон историјата.
Кон крајот на IV век, во северниот регион на Црното Море, моќните луѓе на Хуните, или подобро кажано, моќниот политички сојуз на цел комплекс племиња и народи, наследници на скитско-сарматинската јафетска култура, во која биле вклучени Готите, Аланите, Словените и Хуните, се појавиле за прв пат во арената на европската историја. Ова бил хунски сојуз на племиња и народи, добро познат на крајот на IV век со нивните инвазии преку Дербентскиот Премин во Закавказје, Месопотамија и низ Мала Азија. На самиот почеток на V век, главните сили на овој хунси сојуз ги поставиле своите номадски логори на територијата меѓу реките Дунав и Тиса и оттука почнале да ги започнуваат своите напади и инвазии на Запад и Исток, на прекудунавските региони, на територијата на Римската Империја, која веќе во 425 година била должна да им плаќа годишен данок на Хуните. Огромната моќ на Хуните го достигнала својот зенит под Атила (435-453). Годините кога Атила бил на чело на хунскиот сојуз биле тешки за Источното Римско Царство. Атила безмилосно вршел притисок врз него со своите разорни инвазии, а византиската влада секоја година била принудена да му се оддолжува со огромни суми пари, што, сепак, не го спречила Атила од сè поистрајниот и поупорен напад на Византија. Во текот на неколку години, почнувајќи од 441 година, Атила поразил голем број од најважните стратешки упоришта на Византија, почнувајќи од градовите Виминациум (современиот српски град Браничево) и Сингидунум (Белград) на северозапад и завршувајќи со тракиската Херсонеза на југоисток, Згора на тоа, цел на нападите на Хуните не биле само северозападните области на полуостровот и Тракија, туку и североисточните области на Долна Мизија и Скитија (денешна Добруџа), каде што меѓу градови преземени од Хуните, инаку, е градот Маркијанопол, кој се наоѓа на територијата на Добруџа, западно од денешниот град Варна.
Последно уредено:
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
Хунскиот сојуз на племиња под власта на Атила вклучувал многу дунавски и црноморски варвари, почнувајќи од западниот дел на реката Тиса и завршувајќи со Црноморските Акацири - на исток. Ги вклучувал Гепидите, Остроготите, Ругите, Скитите, Свевите, Бугарите, Панонските и Дакиските Словени, Аланите итн. Во последните години од животот, Атила го свртел погледот кон Запад, кон Рајна, кон Италија, кон Орлеанс, но овде претрпел голем број сериозни воени неуспеси. Во 453 година, Атила умрел и мултинационалниот политички сојуз на разнородни племиња, кои тој ги собрал на огромно пространство, често на чело со нивните племенски водачи, како што се, на пример, гепидскиот крал Ардарих, аланскиот водач Кондак, остроготскиот водач Валамир итн.,
брзо се распаднал поради повлекувањето на поединечни племиња и племенски здруженија со свои водачи, кои се побуниле против синовите на Атила и ја скршиле нивната моќ. Двајца од синовите на Атила, Денгизих и Ирнах, се населиле со своите чети на долниот лев брег на Дунав, а кога набргу после тоа, во 469 година, Денгизих умрел некаде за време на една од неговите инвазии на полуостровот, единствениот наследник на Атила останал Ирнах, и иако владеењето на Хуните продолжило да постои некое време во регионите на долниот лев брег на Дунав и соседните региони на северниот регион на Црното Море, во реалноста тоа биле племиња кои некогаш биле дел од големиот хунски сојуз, кој ја преплашил Римската империја и ги поткопал основите на нејзиниот робовладетелски деспотизам, според традицијата кои продолжиле да се нарекуваат Хуни од византиските автори, кои генерално малку ја разбирале етнографијата на северните варвари, т.е. со името на поранешниот политички сојуз во кој некогаш припаѓале, или да се мешаат со Хуните, иако никогаш немале ништо заедничко со вистинските Хуни.
Оваа судбина не ја избегнале ниту Бугарите, кои некогаш биле во состав на хунскиот сојуз. Како резултат на ова, името Бугари, на пример, меѓу византиските писатели од VI век - Прокопиј Цезарески, неговиот современик Агатиј и наследникот на Агатиј, Менандер, воопшто не се сретнува: кога зборуваат за Бугарите, секогаш ги нарекуваат Хуни, Утургури и Кутургури.
Според Прокопиј, Утургурите, некогаш инаку наречени Кимеријци, живееле зад Танаис (реката Дон), помеѓу Понт и Меотида, односно помеѓу Црното и Азовското Море. Утургур и Кутургур се двајца синови на кралот на големиот народ на Хуните или Кимеријците. По смртта на нивниот татко, тие го поделиле народот помеѓу себе, кој од тоа време во еден дел го доби името Утургури, а во другиот дел Кутургури. Така, Прокопиј ги нарекува Кубанските Утургури и Кутургури Хуни, но подоцна византиските историчари од IX век (Теофан и Никифор), зборувајќи за Кубанските Кутургури и Утургурите, зборуваат за Бугарите.
Именуваните автори од IX век - Теофан, Никифор и Анастасиј поседуваат и приказна за поделбата на кавкаските Бугари и преселувањето на еден од нивните oдреди преку Дунав.
Последно уредено:
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
Старите Бугари првпат се појавуваат во изворите во втората половина на V век, во секој случај не подоцна од Хуните, во 482 година и се појавуваат под свое име - Бугари - во пораката дека Зенон ги поканил на помош против Готите. Набргу после тоа Теодорик веќе ги поразил Бугарите. Првото појавување на Бугарите на полуостровот во Тракија датира од 499 година. Од почетокот на VI век (502 г.) овие бугарски инвазии на полуостровот стануваат сè почести, а Бугарите дејствуваат или самостојно или заедно со Хуните, Словените итн. Од истиот век, почнувајќи од 527 година, сè почесто започнуваат инвазиите на полуостровот, заедно со Хуните и Бугарите, исто така и Словените и Антите. Почнувајќи од 535 година, изворите зборуваат за инвазии на полуостровот од страна на Гепидите, Бугарите, Хуните и Котригурите од Приазовје. Во 558 година, Аварите за прв пат се појавиле на сцената под водство на ханот Бајан, а во 626 година Бугарите започнале офанзива против Византија, веќе под власт на Аварите, од која бугарскиот кнез Куврат успеал да го ослободи бугарскиот народ во 635-641 година.
Така, Бугарите се појавуваат во изворите под нивните
сопствено племенско име понекогаш покрај Хуните, а меѓу писателите од 6 век. понекогаш директно се нарекуваат Хуни.
Можно е Бугарите некогаш да биле дел од Хунскиот сојуз на племиња, но по смртта на Атила, со распадот на хунскиот сојуз, тие се одвоиле од него и го формирале бугарскиот сојуз, кој ги обединил племињата кои претходно биле дел од хунскиот сојуз и територијално ја заземалл неговата источна периферија, а превласта во овој сојуз припаѓала на бугарскиот одред, а доминантниот дел од неговата војска го сочинувале племињата на Словените и Антите. Последниве се спротивставувале на Римската Империја, понекогаш под знамето на Бугарскиот сојуз, понекогаш самостојно.
Исто така, можно е на почетокот, односно по смртта на Атила и распадот на Хунскиот сојуз, групата племиња што го формирале Бугарскиот сојуз да ја водел синот на Атила, Ернак.
Така, Аспаруховите Бугари се народ кој е историски потврден на европска територија, почнувајќи од втората половина на V век, чија територија на распространување во античко време била доста широка - од реките Дњестар и Дунав на запад и до Приазовје, регионот на Црното Море и Кубанскиот регион на исток, но не и Хуните или кој било друг народ, како што видовме погоре.
До моментот кога Бугарите се појавиле на Балканскиот Полуостров, т.е. до крајот на V век, ова беше командната елита на бугарската племенска унија, која под нејзина надмоќ обединуваше различни етнички племиња, вклучувајќи ги и племињата на Дунавските Словени и Антите. Само со ова толкување на историските настани станува јасно формирањето во средината на VII век на Првата Бугарска Држава на Полуостровот, токму како што ја прикажуваат изворите. Преминувајќи со својот одред на десниот брег на Дунав, Аспарух, по пат на договор, зел под своја воена заштита седум, непознати по име, словенски племиња што седеле (живееле) овде, т.е. ја проширил областа на бугарската унија со него на чело, вклучувајќи го во нејзината територија десниот брег на Дунав, населен со словенски племиња кои доброволно ја признале неговата моќ како војсководец кој се заколнал дека ќе ги заштити од аварските инвазии, за што подетално ќе зборуваме подолу.
КОИ СЛОВЕНСКИ ПЛЕМИЊА?
Материјалот презентиран погоре нè убедува дека идентификацијата на Древните Бугари со Хуните има толку мала основа како и нивната идентификација со Турко-Татарите, Угро-Финците итн., и дека сите обиди што ги разгледавме погоре да ја проучуваме етногенезата во буржоаската наука на Античките (Аспарухови) Бугари се хипотези изградени на случајни размислувања, и затоа се недоволно поткрепени.
Н. Державин, История Болгарии - 5
macedonia.kroraina.com
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
И уште еднаш да се навратиме на Гилфердинг и неговото дело Историја на Србите и Бугарите.
Болгарите не биле бавни во преминувањето на Дунав. Императорот Константин Погонат побрзал да ги пречека. Тој прво ги потиснал назад, но се разболел и ја напуштил војската. Болгарите ги поразиле збунетите Грци и ги протерале. Зад нивните петици се појавиле кај Варна и оттука се втурнале во словенските земји. Набргу тие ја зазеле целата земја меѓу Дунав и Балкан, до границите на Аварија, односно денешна Бугарија, овде ги покориле словенските племиња, им наметнале данок и, како што вели хроничарот, го поставиле племето на Северците под Балкан, од Берегавските области на исток, останатите седум разграноци на југ и запад, до границите на Аварите (679). Можеби тие сакале за себе си да го исчистат североисточниот раб на Мизија, најпогодниот за степската орда.
Сето тоа не можело да се случи без насилство, без сурово страдање за Словените.
Гледаме дека по освојувањето на земјата на север од Балканот од страна на Бугарите, раселувањето на Словените во јужните области на Византиската Империја одеднаш повторно продолжило: тоа биле, без сомнение, племиња кои не сакале да се потчинат на Бугарите и барале засолниште од нив. Во 675 година пет племиња Дреговичи, Сакулати, Велесичи, Вајенетаи (како што Грците ни го пишуваат ова сè уште загадочно име за нас и Борзјаци или Ворзјаци се кренале во огромни сили, со целата покуќнина, со своите жени и деца и отишле во опсада на Солун; немајќи време да ги совладаатт неговите ѕидини, тие се населиле во богатите околни области. Дреговичите и Сакулатите поседувале ниви во близина на Солун; Ворзјаците се уцврстиле на северо-запад, каде што сега се градовите Охрид и Битола; Велесиците ја окупирале Јужна Тесалија, Беотија со Теба, Атика со Атина; Племето, означено во грчките извори под името Вајенетај, се наоѓало западно од Велесичити, во јужен Епир. Западно од Солун Струменците се населиле покрај реката Струма, и Рјажданите на брегот на Архипелагот. Последниве започнале да одат на море и на своите чамци не само што ги вознемирувале островите на Архипелагот, туку се приближиле до самиот Константинопол.
Болгарите не биле бавни во преминувањето на Дунав. Императорот Константин Погонат побрзал да ги пречека. Тој прво ги потиснал назад, но се разболел и ја напуштил војската. Болгарите ги поразиле збунетите Грци и ги протерале. Зад нивните петици се појавиле кај Варна и оттука се втурнале во словенските земји. Набргу тие ја зазеле целата земја меѓу Дунав и Балкан, до границите на Аварија, односно денешна Бугарија, овде ги покориле словенските племиња, им наметнале данок и, како што вели хроничарот, го поставиле племето на Северците под Балкан, од Берегавските области на исток, останатите седум разграноци на југ и запад, до границите на Аварите (679). Можеби тие сакале за себе си да го исчистат североисточниот раб на Мизија, најпогодниот за степската орда.
Сето тоа не можело да се случи без насилство, без сурово страдање за Словените.
Гледаме дека по освојувањето на земјата на север од Балканот од страна на Бугарите, раселувањето на Словените во јужните области на Византиската Империја одеднаш повторно продолжило: тоа биле, без сомнение, племиња кои не сакале да се потчинат на Бугарите и барале засолниште од нив. Во 675 година пет племиња Дреговичи, Сакулати, Велесичи, Вајенетаи (како што Грците ни го пишуваат ова сè уште загадочно име за нас и Борзјаци или Ворзјаци се кренале во огромни сили, со целата покуќнина, со своите жени и деца и отишле во опсада на Солун; немајќи време да ги совладаатт неговите ѕидини, тие се населиле во богатите околни области. Дреговичите и Сакулатите поседувале ниви во близина на Солун; Ворзјаците се уцврстиле на северо-запад, каде што сега се градовите Охрид и Битола; Велесиците ја окупирале Јужна Тесалија, Беотија со Теба, Атика со Атина; Племето, означено во грчките извори под името Вајенетај, се наоѓало западно од Велесичити, во јужен Епир. Западно од Солун Струменците се населиле покрај реката Струма, и Рјажданите на брегот на Архипелагот. Последниве започнале да одат на море и на своите чамци не само што ги вознемирувале островите на Архипелагот, туку се приближиле до самиот Константинопол.
Последно уредено:
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
Aко сите овие спомнати словенски племиња: Берзити, Драгувити, Струмјани, Смолјани, Ринхини, Сагудати, Вајонити, Велегезити, бегале пред наездата на Бугарите, како што може да се види на мапите во претходниот пост, тогаш се поставува прашањето кои се тие седум словенски племиња што влегле во сојуз? И дали воопшто биле Словени, кога ниеден автор не ги наведува по име?
Дали биле Тимочани и Моравјани, па според тоа, денешниве Бугари се одродени Срби, како што пишува во Енциклопедијата на Унгарскиот свет?
Или можеби биле древноруски Тиверци, од што произлегува дека денешните Бугари всушност се одродени Руси???
Да не биле некои родови на Северците?
Единственото словенско племе кое фигурира со име на територијата на Бугарија, на мапите на преселбите на словенските племиња се Северците.
И додека некои ги сметаат како огранок на поголемото источнословенско племе Северјани, овие титани на бугарската историја: Павел Георгиев, проф. Росен Милев, проф. Ганчо Ценов, Божидар Димитров, ги сметаат за германско племе, т.е. Готи, како што може да се види од бугарската Википедија.
https://bg.m.wikipedia.org/wiki/Севери_(племе)
Ајде Бугари, чекам одговор да видам кои се тие седум словенски племиња што останале, откако претходните избегале пред пљачкашките походи на вашите Бугари.
1. Кои седум словенски племиња влегле во сојуз со вашите омилени Бугари?
2. Како знаете дека се словенски племиња кога никаде не се споменуваат по име? Може само дел биле словенски, може едно или две, а може и ниедно, нели?
Очекувам научно издржани одговори со приложување извори на вашите тврдења, не субјективни мислења извадени од ракав. Веројатно имате капацитет за толку? Или немате?
Дали биле Тимочани и Моравјани, па според тоа, денешниве Бугари се одродени Срби, како што пишува во Енциклопедијата на Унгарскиот свет?
Или можеби биле древноруски Тиверци, од што произлегува дека денешните Бугари всушност се одродени Руси???
Да не биле некои родови на Северците?
Единственото словенско племе кое фигурира со име на територијата на Бугарија, на мапите на преселбите на словенските племиња се Северците.
И додека некои ги сметаат како огранок на поголемото источнословенско племе Северјани, овие титани на бугарската историја: Павел Георгиев, проф. Росен Милев, проф. Ганчо Ценов, Божидар Димитров, ги сметаат за германско племе, т.е. Готи, како што може да се види од бугарската Википедија.
https://bg.m.wikipedia.org/wiki/Севери_(племе)
Ајде Бугари, чекам одговор да видам кои се тие седум словенски племиња што останале, откако претходните избегале пред пљачкашките походи на вашите Бугари.
1. Кои седум словенски племиња влегле во сојуз со вашите омилени Бугари?
2. Како знаете дека се словенски племиња кога никаде не се споменуваат по име? Може само дел биле словенски, може едно или две, а може и ниедно, нели?
Очекувам научно издржани одговори со приложување извори на вашите тврдења, не субјективни мислења извадени од ракав. Веројатно имате капацитет за толку? Или немате?
Последно уредено:
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
Кај ве снема, бре Бугари?
Недораснати ли сте за дискусија?
Или вашето разбирање на историја се сведува на пропагандни памфлетчиња, налик книжулињата од Јеховините Сведоци? На пример, ова:
Изгледа толку ви е и знаењето, колку што тие го разбираат Христијанството, толку и вие ја разбирате историјата, генетиката, археологијата и антропологијата, а ваму се правите Херодоти, па уште се дрзнувате да држите лекции по историја, кои никој не ви ги бара.
И наместо да се засрамите и покаете што некој од вас направил мајмуни, нарекувајќи ве со името на вашиот поробувач, вие не само што сте горди на тоа, туку и другите ги убедувате дека се монголоидни Бугари, иако не се по ниту една релевантна категоризација, освен во вашата изопачена, извитоперена и помрачена национална свест, опседнати да се идентификувате со некое турско или турко-монголско номадско или полуномадско племе, дојдено од Алтај?
Што е тоа што ве тера на такво безумие?
Недораснати ли сте за дискусија?
Или вашето разбирање на историја се сведува на пропагандни памфлетчиња, налик книжулињата од Јеховините Сведоци? На пример, ова:
Изгледа толку ви е и знаењето, колку што тие го разбираат Христијанството, толку и вие ја разбирате историјата, генетиката, археологијата и антропологијата, а ваму се правите Херодоти, па уште се дрзнувате да држите лекции по историја, кои никој не ви ги бара.
И наместо да се засрамите и покаете што некој од вас направил мајмуни, нарекувајќи ве со името на вашиот поробувач, вие не само што сте горди на тоа, туку и другите ги убедувате дека се монголоидни Бугари, иако не се по ниту една релевантна категоризација, освен во вашата изопачена, извитоперена и помрачена национална свест, опседнати да се идентификувате со некое турско или турко-монголско номадско или полуномадско племе, дојдено од Алтај?
Што е тоа што ве тера на такво безумие?
Последно уредено:
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
@roden, драго ми е што си мој верен читател.
Сега размисли, ако егзонимот за Албанија произлегува од илирското племе Албанои, па според тоа Албанците се повикуваат на илирското наследство, континуитет и култура (настрана од тоа дали истото е оправдано) и ако егзонимот за Грција произлегува од хеленското племе Греки, спрема кое Грците се повикуваат на хеленското наследство, континуитет и култура.
Запрашај се зошто Албанците не го извеле своето име од некое словенско племе или Грците од некое феникиско племе или од некое од племињата на Израел, како вие што сте го извеле вашето име од името на турско племе?
Дали Албанците и Грците се глупави, а вие паметни?
За Србите не е сосема јасно, но најверојатно нивниот етноним произлегува од ортак или сојузник. Не биле итри како вас, па да се наречат Авари, на кои едно време им биле потчинети, како што вие сте им биле потчинети на туркиските Бугари.
Романците се нарекле така за да го потенцираат латинското потекло на романскиот народ и јазик. Не се нарекле по туркиските племиња Бугари, Кумани или Печенези, како што сте направиле вие, за да си го потенцирате своето турско потекло, кое го одрекувате.
Сега размисли, ако егзонимот за Албанија произлегува од илирското племе Албанои, па според тоа Албанците се повикуваат на илирското наследство, континуитет и култура (настрана од тоа дали истото е оправдано) и ако егзонимот за Грција произлегува од хеленското племе Греки, спрема кое Грците се повикуваат на хеленското наследство, континуитет и култура.
Запрашај се зошто Албанците не го извеле своето име од некое словенско племе или Грците од некое феникиско племе или од некое од племињата на Израел, како вие што сте го извеле вашето име од името на турско племе?
Дали Албанците и Грците се глупави, а вие паметни?
За Србите не е сосема јасно, но најверојатно нивниот етноним произлегува од ортак или сојузник. Не биле итри како вас, па да се наречат Авари, на кои едно време им биле потчинети, како што вие сте им биле потчинети на туркиските Бугари.
Романците се нарекле така за да го потенцираат латинското потекло на романскиот народ и јазик. Не се нарекле по туркиските племиња Бугари, Кумани или Печенези, како што сте направиле вие, за да си го потенцирате своето турско потекло, кое го одрекувате.
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
Oдиме понатаму.
Да ја разгледаме осмата хипотеза во која се тврди дека Аспаруховите Бугари биле Сармати.
iankov.blogspot.com
Савроматска Култура
Датирање: 7-4 век п.н.е.
Ерата на Савроматската култура паѓа на раниот период во историјата на Сарматите.
Културата се шири низ степите на левиот брег на Дон, поволшките и приуралските степи.
Поради номадскиот начин на живот на носителите на Савроматската Култура, таа е претставена само со погребни споменици.
Културата е една од алките во синџирот на култури на степите на Евроазија и Скитско-Сибирскиот свет.
Во хумките биле пронајдени оружје и коњска опрема вообичаена за Скитите.
Културата дистрибуира уметнички споменици направени во традициите на скитскиот животински стил.
Карактеристика на Савроматската Култура се погребувањата на жените-жреци, кои се придружени со посебен сет на предмети. Станува збор за тоалетни лажици од коски, камени садови со ногарки и оружје.
Погребувањата ги потврдуваат доказите на античките автори за посебната положба на жената во савроматското општество.
Познати се големи и богати могили на воената аристократија - групата Пјатимари (5 век п.н.е.) на реката Илек во Приуралие, Савроматската Култура на реката Илек се претопува во Сарматска во IV век п.н.е.
Сарматска Култура
Железно доба.
Датирање: пред 24-17 века.
Културата е формирана на Урал во пазувите на Савроматската Култура во врска со навлегувањето на новодојденците од соседните шумско-степски и повеќе источни степски региони.
Кон крајот на 4 - почеток на 3 век се протегала на територијата на регионот Долна Волга.
Во 3-2 век п.н.е. културата се проширила во Волшко-Донските степи, Северен Кавказ и северниот регион на Црно Море.
Сарматската Култура е поделена на три хронолошки периоди, секој од нив често се смета од страна на истражувачите како независна култура. Сите три периоди, како и Савроматската култура, се карактеризираат со номадски начин на живот на населението. Меѓутоа, во некои области дел од сарматското население преминува на седентарен начин на живеење. Овој процес бил особено значаен на Северен Кавказ.
1-ви период - Раносарматски (Прохоровски) - втора половина на 4-2 век п.н.е. Се карактеризира со значајни промени во погребниот обред, појава на нови облици на предметите (мечеви со српеста дршка и лачен крст, огледала со валјак по работ, керамика со кружно дно). Спомениците од тој период се простираат на територијата од Урал до Дњепар, вклучувајќи го и Северен Кавказ и се поврзани со движењето на Сираците, Јазигите и Роксоланите.
2-ри период - Средносарматски (Сусловски), датира од 1 век п.н.е. - 1 век н.е.
Споменици од 1 век н.е. се откриени во Романија и Унгарија, што ги потврдува доказите на античките автори за напредокот на Јазигите и Роксоланите надвор од регионот на Северното Црно Море во тоа време. Додека се зачувани многу карактеристики на погребниот обред карактеристични за погребувањата од 1-виот период, забележливи се промени во материјалниот склоп од 2-риот период.
Чести се железни врвови од стрели со дршки, мечеви и ками со прстенести рачки, мали огледала, брошеви итн. Карактеристично е дека има голем број на увезени производи: разновидни керамички садови, добиени главно од грчките градови од северниот дел на Црноморскиот регион; сребрени и бронзени садови од италијански и провинциски римски работилници итн. Карактеристична карактеристика е широката употреба на накит украсен со вметоци од полускапоцени камења и обоено стакло („полихромен“ стил).
Периодот се издвојува помеѓу другите и поради големиот број на погребувања. Вклучува и серија богати погребувања на сарматското благородништво (Косика во регионот на Волга, Воздвиженскаја во регионот Кубан, на Долен Дон - „Новочеркаски Гробишта“, Градинарска Могила, во регионот Долен Буг - Соколова Гора).
3-ти период - Доцносарматски (Алански), 2-3 век н.е.
Во овој период била забележана важна промена во погребниот обред; јужната ориентација, карактеристична за периодите Прохоровски и Сусловски, била заменета со северна. Обичајот за деформирање на черепи се шири. Многу феномени од периодот Суслов и елементи од неговиот материјален комплекс постојат во Аланскиот Период. Продолжуваат да се користат мечевите со прстенести дршки, но постепено се заменуваат со мечеви без дршки или нишани.
Сарматската Култура имала силно влијание врз културата на народите кои ја опкружувале. Од инвазијата на Сарматите во северниот регион на Црното Море, Скитската култура престанала да постои и во степските и во шумско-степските зони. Скитите кои го преживеале поразот од Сарматите го усвоиле материјалниот комплекс на нивната култура. Влијанието на Сарматите влијаело и на културата на жителите на градовите од северниот дел на Црното Море. Спомениците на Сарматската Култура исчезнуваат по инвазијата на Готите.
Да ја разгледаме осмата хипотеза во која се тврди дека Аспаруховите Бугари биле Сармати.
БЪЛГАРИТЕ - КОИ СМЕ?
iankov.blogspot.com
Савроматска Култура
Датирање: 7-4 век п.н.е.
Ерата на Савроматската култура паѓа на раниот период во историјата на Сарматите.
Културата се шири низ степите на левиот брег на Дон, поволшките и приуралските степи.
Поради номадскиот начин на живот на носителите на Савроматската Култура, таа е претставена само со погребни споменици.
Културата е една од алките во синџирот на култури на степите на Евроазија и Скитско-Сибирскиот свет.
Во хумките биле пронајдени оружје и коњска опрема вообичаена за Скитите.
Културата дистрибуира уметнички споменици направени во традициите на скитскиот животински стил.
Карактеристика на Савроматската Култура се погребувањата на жените-жреци, кои се придружени со посебен сет на предмети. Станува збор за тоалетни лажици од коски, камени садови со ногарки и оружје.
Погребувањата ги потврдуваат доказите на античките автори за посебната положба на жената во савроматското општество.
Познати се големи и богати могили на воената аристократија - групата Пјатимари (5 век п.н.е.) на реката Илек во Приуралие, Савроматската Култура на реката Илек се претопува во Сарматска во IV век п.н.е.
Сарматска Култура
Железно доба.
Датирање: пред 24-17 века.
Културата е формирана на Урал во пазувите на Савроматската Култура во врска со навлегувањето на новодојденците од соседните шумско-степски и повеќе источни степски региони.
Кон крајот на 4 - почеток на 3 век се протегала на територијата на регионот Долна Волга.
Во 3-2 век п.н.е. културата се проширила во Волшко-Донските степи, Северен Кавказ и северниот регион на Црно Море.
Сарматската Култура е поделена на три хронолошки периоди, секој од нив често се смета од страна на истражувачите како независна култура. Сите три периоди, како и Савроматската култура, се карактеризираат со номадски начин на живот на населението. Меѓутоа, во некои области дел од сарматското население преминува на седентарен начин на живеење. Овој процес бил особено значаен на Северен Кавказ.
1-ви период - Раносарматски (Прохоровски) - втора половина на 4-2 век п.н.е. Се карактеризира со значајни промени во погребниот обред, појава на нови облици на предметите (мечеви со српеста дршка и лачен крст, огледала со валјак по работ, керамика со кружно дно). Спомениците од тој период се простираат на територијата од Урал до Дњепар, вклучувајќи го и Северен Кавказ и се поврзани со движењето на Сираците, Јазигите и Роксоланите.
2-ри период - Средносарматски (Сусловски), датира од 1 век п.н.е. - 1 век н.е.
Споменици од 1 век н.е. се откриени во Романија и Унгарија, што ги потврдува доказите на античките автори за напредокот на Јазигите и Роксоланите надвор од регионот на Северното Црно Море во тоа време. Додека се зачувани многу карактеристики на погребниот обред карактеристични за погребувањата од 1-виот период, забележливи се промени во материјалниот склоп од 2-риот период.
Чести се железни врвови од стрели со дршки, мечеви и ками со прстенести рачки, мали огледала, брошеви итн. Карактеристично е дека има голем број на увезени производи: разновидни керамички садови, добиени главно од грчките градови од северниот дел на Црноморскиот регион; сребрени и бронзени садови од италијански и провинциски римски работилници итн. Карактеристична карактеристика е широката употреба на накит украсен со вметоци од полускапоцени камења и обоено стакло („полихромен“ стил).
Периодот се издвојува помеѓу другите и поради големиот број на погребувања. Вклучува и серија богати погребувања на сарматското благородништво (Косика во регионот на Волга, Воздвиженскаја во регионот Кубан, на Долен Дон - „Новочеркаски Гробишта“, Градинарска Могила, во регионот Долен Буг - Соколова Гора).
3-ти период - Доцносарматски (Алански), 2-3 век н.е.
Во овој период била забележана важна промена во погребниот обред; јужната ориентација, карактеристична за периодите Прохоровски и Сусловски, била заменета со северна. Обичајот за деформирање на черепи се шири. Многу феномени од периодот Суслов и елементи од неговиот материјален комплекс постојат во Аланскиот Период. Продолжуваат да се користат мечевите со прстенести дршки, но постепено се заменуваат со мечеви без дршки или нишани.
Сарматската Култура имала силно влијание врз културата на народите кои ја опкружувале. Од инвазијата на Сарматите во северниот регион на Црното Море, Скитската култура престанала да постои и во степските и во шумско-степските зони. Скитите кои го преживеале поразот од Сарматите го усвоиле материјалниот комплекс на нивната култура. Влијанието на Сарматите влијаело и на културата на жителите на градовите од северниот дел на Црното Море. Спомениците на Сарматската Култура исчезнуваат по инвазијата на Готите.
Последно уредено:
- Член од
- 3 септември 2010
- Мислења
- 6.633
- Поени од реакции
- 9.247
The Sarmatians
The ethnonym “Sarmatians” has been used in antique sources from the 3rd century BC. At this time the systematic conquest of Scythia by the Sarmatians
e-history.kz