Патолошката потреба на нетуркиските источнобалкански народи по секоја цена да се идентификувaат како огурски (туркиски) Бугари

[121314]

Племиња Мерја, Мурома

Предците на хроничарските Мери, Муроми и други источни угро-фински племиња припаѓале на таканаречените „градишта од дјаковски тип “со надземни куќи и керамика со плоснато мрежно дно или текстилна керамика, вообичаена во меѓуречието на Волга и Ока, на Горно Поволжие и на Валдај. За возврат, дјаковските населби со мрежна (тектсилна) керамика од мрежа (текстил) израснале од разни култури на јамско-гребенеста керамика со кружно дно, кои припаѓале на ловците и рибарите на шумската појас од Источна Европа, Неолитска Епоха.

Дјаковските градишта ги замениле неутврдените населби во средината на I милениум п.н.е. Дјаковците главно биле одгледувачи на добиток. Тие главно одгледувале коњи, кои знаеле како да ја добијат храната под снегот. Тоа било многу важно, зашто било тешко да се подготви сено за зимата и немало што да се понуди. Коњското месо се јадело, како и млекото од кобили. На второ место, кај Дјаковците била свињата, на третото - крупен и ситен добиток. Градиштата се наоѓале главно на реките, на речните 'ртови, во близина на пасиштата. Не е случајно што „Хроничарот Переславл Суздалски“ ги нарекува Угро-Финците „коњокрмци“. Добитокот бил во родова сопственост, а борбата за тоа доведувало до меѓуродови војни. Утврдување н адјаковските гардишта било со цел да се брани населението за време на ваквите меѓусебни војни.

На второто место по одгледувањето на добиток било земјоделството со мотика, што е укажано со откритијата на жито и српови. Подеднакво важни биле и ловот и риболовот. Тие одиграле особено голема улога во домаќинствата на Белозерските Веси. Железните производи не се наоѓаат често, а меѓу нив ножевите треба да се забележат пред сè. Многу производи на коски. Постојат специфични дјаковски рибарски пловки.

На средниот и долниот тек на Ока, во јужните региони од Западно Поволжие, била распространета Городецката Култура. Бидејќи е многу блиску до Дајковската, се разликуваше од втората со преовладување на керамиката со отисоци и земуница наместо наземни живеалишта.

„Повеста за минатите години“ ги поместува Мерите во Горно Поволжие: „На Ростовското Езеро Мерја и на Клешчино Езеро Мерја“ 15. Областа на Мерите е поширока од наведеното во Хрониката. Населението на Јарославл и Кострома, Галич Меренски, Нерли, езерата Неро и Плешево, долнат Шаксна и Молога исто така била мерјанска. Мерите ги спомнуваат Jorданес (merens) и Адам Бременски (mirri).

Спомениците на Мерите се гробишта со трупоспалување, броен женски метални накит, т.н. „бучни приврзоци“ (ажурни слики на коњи, приврзоци изработени од спирални жици, ажурни приврзоци во форма на триаголник), комплети за машки појаси, итн. Племенскиот знак на Мерите се округли жици во облик на ракав на крајот, каде што бил вметнат уште еден прстен. Кај машките погребувања се наоѓале секири-келти, древни секири, копја, стрелички, стрели, прачки, мечеви, грбави ножеви. Ребрести садови доминираат во керамиката.



Множеството глинени статуетки во форма на мечкини шепи од глина, канџи на мечки и заби, како и спомнување во пишани извори, укажуваат на широко распространетиот култ на мечката. Специфично мерјански се јавуваат човечките фигури-идоли и слики од змии, што укажуваат на култ, различен од верувањето на угро-финските племиња на Ока, Горна и Средна Волга.

Многу елементи на материјалната култура, карактеристики на пагански верувања, лапоноиден расен тип, топонимија, подревни угро-фински, а подоцна и угриски - сето ова укажува на тоа дека Мерја биле племе угриско по јазикот, а прикамско по своето потекло. Древните унгарски легенди кажуваат дека до Велика Унгарија лежела руската земја Сусудал, односно Суздал, град основан од Русите на местото на селата со несловенско население.

Со Мерите, може да се поврзе населбата Березњаки, која се наоѓа недалеку од вливот на Шексна во Волга кај Рибинск. Датира од III - V век н.е. Населбата Березњаки е опкружена со силна ограда од трупци, плет и земја. На нејзината територија имало единаесет згради и кошари за добиток. Во центарот се наоѓала голема куќа брвнара - јавна зграда. Дневните соби биле мали куќи со огниште на камења. Покрај нив, амбар за жито, ковачница, куќа за жени кои се занимаваат со предење, ткаење и шиење, „куќа на мртвите“, каде што биле остатоците од мртвите, изгорени некаде на страна од населбата.16 Садовите се глатки, обликувани со рака, доцнодјаковски тип. Примитивните српови и мелници за жито укажуваат на земјоделство, но тоа не преовладувало. Доминирало одгледување на добиток. Населбата била село на патријархално семејство, семејна заедница. Рибарските пловки и садовите од Дјаковски тип и воопшто, доцнодјаковскиот инвентар на населбата Березњаки укажуваат на етнички состав на нејзината популација. Самиот тип на селото, кое е целосна аналогија на старите куќи на соседите - Удмуртите, исто така угро-фински по јазикот како и Мерја.

Мерите го поседуваат Сарското градиште, која се наоѓа на 5 км од езерото Неро на местото на античката населба VI-VIII векови, слично на градот Березњаки. Предмети слични на предметите од населбата Березњаки (големи прстени, секири, итн.) исто така биле пронајдени во Сарското градиште. Од друга страна, многу работи ја приближуваат материјалната култура на жителите на Сарското градиште со Мордовините и Муромите. Сарското градиште во IX - X век. веќе било вистински град, занаетчиско-трговскио центар, претходник на Ростов.

Според нивото на развој на социјалните односи и културата, Мерја стоела над сите други угро-фински племиња асимилирани од Словените. Во исто време, серија на податоци го потврдуваат влијанието на Словените врз Мерја, неговата русификација. Многубројноста на трупоспалувањата, ритуалите кои не се карактеристични за источните угро-фински племиња, навлегувањето на словенските предмети (керамика, бронзени производи, итн.), во материјалната култура на Мерите, ородувањето со Словените -сето ова укажува на неговата русификација. Само топонимијата на Горно Поволжие (Мерски кампови, Галич Мерски или Кострома) останала сеќавање на Мерите, на некои места на Шексна и Молога, двојазичноста на нејзиното население на почетокот на XVI век. 17



Како и Мерја, потполно се русифицирале Мешчера и Мурома - жители на Ока. Тие поседуваат гробишта (Борковски, Кузмински, Малишевски, итн.) со многубројни алатки, оружје, украси (гривни, висечки прстени, мониста, плочки, итн.). Особено многубројни таканаречени „бучни приврзоци“. Овие се бронзени цевки и плочи обесени на шарки на кобилица. Со нив изобилно биле украсувани капи, ѓердани, фустани, чевли. Воопшто, во муромските, мешчерските и - мордвинските гробишта се наоѓаат многу метални производи. Кај Муромите, марамите за глава се состоеле од лачни ремени испреплетени со бронзена спирала. Плетенките биле украсени со 'рбетните гребени и висечки прстени во форма на штит со дупка од едната страна и крајот со заоблен штит. Жените Муромки носеле ремени и чевли, чии ремени беа покриени со бронзени клипови на височина од 13-15 см од глуждот. Мурома ги погребувале покојните со главата на север.

Спомениците на Мешчера можат да се следат полошо. Нивните карактеристични особености треба да се сметаат за накит во форма на шупливи фигури на патки, како и погребната церемонија - Мешчера ги погребувале своите мртва во седечка положба. Современи руски Мешчери се русифицираните Мордвини-Ерзјани. Туркизираните угриски Мешчери (Мјашчјар, Можар) се современите Татари - Мишари (Мешчерјаци) 18. Мурома и Мешчера брзо се русифицирале. Навлегувањето на Словените во нивната земја, на Ока, започнало многу одамна. Словенски предмети, вклучувајќи ги и висечките прстени (вјатички, радимички, кривичи), како и словенски погреби. Словенското влијание се чувствува во сè. Се интензивира од столетие до столетие . Градот Муром бил населен со Муроми и Словени, но во XI век, неговото население е целосно русифицирано.

Русификацијата на Мерите, Муромите, Мешчерите, Весите била резултат не на освојување, туку на мирно и постепено преселување на Словените на исток, многувековното соседство, меѓусебно збогатување на културата и јазикот и распространувањето на рускиот јазик и руската култура 19.

создатели древнерусской государственности. Балты, балтийские племена. Ятвяги. Культурная и языковая связь балтов и славян. Племя чудь. Племена

 

[121314]

 

[121314]

Чудски племиња

На огромна област, источните Словени коегзистирале со различни угро-фински племиња, кои подоцна се русифицирале. Некои од нив го задржале својот јазик и својата култура, но биле исто толку поданици на руските кнезови како и источнословенските племиња.

На крајниот северозапад, соседи на Словените биле хроничарските „Чуд“. Чуди во древна Русија се нарекувале балтичките угро-фински племиња: Волховски Чуди, кои ги претставувале луѓето од различни племиња привлечени од големиот воден пат „од Варјазите до Грците“, Вотите, Ижорите, Весите (освен Белозерските), Естонците 6. Некогаш, во времето на Јорданес, Балтите ги нарекувале Ајсти (Ести). Со текот на времето ова име преминало кај угро-финските народи во Естонија.

Во втората половина на I милениум н.е. Источните Словени стапиле во контакт со естонските племиња. Во тоа време, кај Естонците доминирало земјоделството и сточарството. Примитивните алатки за земјоделска работа - мотика, мотика и рало - биле заменети со плуг. Коњот започнал да се користи нашироко како влечна сила. Колективни погребувања во форма на камени гробови долги неколку десетици метри со посебни комори, кои преовладувале во I-V век н.е., се заменуваат со поединечни могили. Се појавуваат утврдувања, што укажува на распаѓање на примитивните односи. Во овој процес, влијанието на нивните источни соседи, Словените, врз Естонците одиграло важна улога.

Врските меѓу Естонците и источните Словени биле воспоставени многу одамна, не подоцна од VIII век н.е., кога се појавиле могили и ритчиња на Кривичките и Илменските Словени на југоисточниот дел на Естонија западно од Псковското Езеро. Тие навлегуваат на територијата на простирање на естонските камени гробови. Во словенските гробници откриени во Естонија, се пронајдени некои предмети од естонската материјална култура.



Револуцијата во техниката на земјоделството кај Естонците е поврзана токму со нивниот контакт со Словените. Очигледно, плугот, кој го заменил примитивното еднозабно рало, Естонците го позајмиле од Словените, бидејќи самиот термин што го означува во естонскиот јазик е од руско потекло (sahk - плуг , sirp - срп). Подоцнежните позајмици од рускиот јазик на естонски зборуваат за влијанието на руската култура врз Естонците и се поврзани главно со занаети, трговија, пишување (piird - трска, varten - вретено, look - лак, turg - тргување, aken - окно (прозорец), raamat - книга и сл.).

Во населбата Otepää („Главата на мечка“ во руските хроники), која датира од XI-XIII век, има многу словенска керамика, накит и врвови од стрели карактеристични за руските земји.

По должината на реката Нарова се откриени словенски гробни могили. Сето ова го предодредило подоцнежното влегување на југоисточниот дел на Естонија во старата руска држава. На некои места во југоисточна Естонија, словенското население било асимилирано од Естонците со текот на времето, но цела југоисточна Естонија станала дел од староруската држава. Сагата за Олаф Тригвасон раскажува дека пратениците на принцот Холмгард (Новгород) Владимир собираат данок во Естланд. Јарослав го основа градот Јуриев (Тарту) во * земјата на Чудите (Естонците). Чудите учествувале во походите на Олег и Владимир, Чудините Каницар, Искушеви и Апубскар учествувале во склучувањето на договорот меѓу Русија и Византија за време на Игор. „Руската Правда“ на Јаросавич, заедно со Русите, ја „поставил“ русифицираниот чудиј Минула, илјадагодишниот Вишегородски. Неговиот брат Туки е познат по „Повеста за минатите години“. Владимир „регрутирал“ војници и со нив ги населил граничните утврдувања подигнати против Печенезите, не само од редовите на Славјаните: Словени, Кривичи, Вјатичи, туку и Чуди. Во Новгород имаше улица Чудинцева. На крајот, од редот на Чудите - Естонците, Белозерските Чуди или Вотите, дојдоа оние Колбјази кои дејствуваат во Русија во приближно иста улога како и Варјазите 9.

создатели древнерусской государственности. Балты, балтийские племена. Ятвяги. Культурная и языковая связь балтов и славян. Племя чудь. Племена

 

[121314]

УДМУРТИ:



Удмурти (самоименување - Удморт, застарено име - Вотјаци) - угро-фински народ, живеат главно во Република Удмуртија (460,6 илјади луѓе), Пермски крај(26,3 илјади), Кировска (180 илјади) и Свердловска (17,9 илјади ) област. Вкупниот број во Русија е 636,9 илјади.



Етничка историја:

Корените на удмуртскиот народ може да се проследат наназад до угро-финските племиња од Железното Доба (I милениум п.н.е. - I милениум н.е.). Во 1489 гoд. Северните Удмурти станале дел од руската централизирана држава. Во руските пишани споменици од XIV–XVIвек, Северните Удмурти се познати како Ари, Арјани, Отјаци; Јужните Удмурти претрпеле татарско влијание, бидејќи до 1552 год. биле дел од Казанскиот Хаганат. Во северниот дел на територија на Удмуртите по течението на реката Чепца се формирала група Ватка, во централно-западниот дел во меѓуречието на реките Килмез и Вала - група Калмез.



Удмуртите се потомци на автохтоното население на регионот Волга-Кама, кое е поврзано со Ананинската археолошката култура (8-3 век п.н.е.). Како што веруваат некои истражувачи, нејзините споменици припаѓале на претставници на сè уште не распаднатата фино-пермска заедница. Од Ананинската линија на етногенезата на Удмуртите, истражувачите влечат црта низ Пјаноборската, Поломската и Азелинската Култура до Чепецката (9-15 век), чии носители веќе биле самите Удмурти. Едно од најраните спомнувања на Удмуртите се наоѓа кај еден арапски автор од 12 век. Абу Хамид ал-Гарнити. Во руските извори, Удмуртите се споменуваат уште од 14 век под името Арјани, Арски луѓе, како и Вотјаци (Отјаци), пред тоа очигледно биле вклучени во колективното име „Перм“. Под свое име, Удмуртите првпат биле спомнати во 1770 година во делото на рускиот научник Н.П.Ричков.

Удмурты, вотяки

 

[121314]

Историја на удмуртскиот народ

Предците на древните Удмурти биле автохтоните племиња од регионот Волга-Кама, кои ја создале Ананинскат археолошка култура во Железното Доба. На почетокот на нашата ера, на нејзина основа се појавиле голем број прикамски култури, вклучувајќи ја и Пјанборската Култура. Веќе во 1 век н.е. врз нејзина основа се формирале древните Удмурти.



Национален карактер

Однадвор, Удмуртите се силни и издржливи, иако немаат херојска фигура. Тие се многу трпеливи. Типични особини на удмуртскиот карактер се скромност, срамежливост, дури и до степен на плашливост и воздржаност во изразувањето чувства. Удмуртите не се многу зборлести.



Облека



Религија на удмуртскиот народ

Постоеле духови на: води; кошари; шуми; ветрот; домот; борот; ливадите и полињата.



Празници

Денес се зачувани некои празници, кои сега се одржуваат во форма на етнички фестивали:
- Вој или Војдир - се слави минувањето на зимата; меѓу Словените тоа е Масленица.
- Толсур. Причината за празникот Толсур е целокупната жетва која луѓето ја собрале.
- Акашка - го означува појавувањето на пролетта и новиот живот; со доаѓањето на Христијанството, овој ден се совпаѓа со Велигден.
- Гирон бидтон - радост за завршување на периодот на подготовка на земјата и сеидбата.
- Гербер - се слави најдолгиот ден во годината, наречен и Петровден, кај Словените - Иван Купала.

https://havio.club/5532-udmurtskie-prazdniki-narodnye.html

 

[121314]

Главни облици на стопанство на Удмуртите

Уште од античко време, Удмуртите имале само две главни облици на стопанство: земјоделство и сточарство. Удмуртските мажи биле одлични ловци, рибари и пчелари. Во XVIII век, металопреработувачката индустрија брзо почнала да се развива во Удмуртија, што довело дел од населението да ги напушти вообичаените занимања и да се префрли на производство.



Традиционална храна на Удмуртите

Исхраната на Удмуртите се состоела од растителни продукти во комбинација со животински.
Во печивата преовладуваат: кисел леб, кисели лепчиња со млечен сос, палачинки со путер и каша, чизкејкови направени од бесквасно тесто со разновидни филови. Често се готват супи. Слатка храна - направена од мед и семе од коноп. Удмуртите пијат леб и квас од репка, пиво, медовина, самогон (ракија) и овошни пијалоци од бобинки.



Удмуртски имот

Зградите на имотот често биле лоцирани во форма на буквата У, формирајќи простран отворен двор. Уличната страна на дворот била оградена со капија и ограда од трупци. Доградбите на Удмуртите се претставени со колиба - двособна зграда која се состои од самата колиба и ладен влез, амбар за складирање жито и прехранбени производи, штала, бања, визба, шупи за складирање огревно дрво и опрема за домаќинство. Во секој двор имало верски објект во кој се служеле семејни молитви.



Корка

Корката, исто како и руската колиба, е главната станбена зграда на удмуртските селани и се карактеризира со присуство на дрвена куќа, шпорет, таван и под.



Куала

Куалата била изградена квадратна по план, со покрив на тремот, од кој едната косина била подолга од другата и висела над неа, заштитувајќи ја од дожд и не спречувајќи го чадот да излегува. Ниска врата водела во куа, отворајќи се (како кафез) навнатре. Во средината било направено огниште од камења, над кое на дрвена кука висел котел. По ѕидовите имало клупи, а во предниот лев агол и покрај вратата имало маси. Во предниот агол била изградена полица за семејното светилиште - воршудна кутија и кутија со садови за принесување жртви. Немало под, таван или прозорци.

Воршуд - дух на предците-заштитник на родот во удмуртската митологија.



Кенос

Со почетокот на топлите денови (од април до октомври), семејството се селело да живее во кеноси: нивниот број во домаќинството бил 2-3, а понекогаш и повеќе. Кенос е една од најстарите градби.

Удмуртский народ : культура, традиции, быт

Удмуртскиј народ : культура, традиции, быт - Образование

myslide.ru

 

[121314]

Антрополошки, Удмуртите припаѓаат на големата кавказоидна раса, нејзината уралска варијанта, вјатско-камски сублапоноиден, кој се карактеризира со доминација на кавказоидни (европеидни) карактеристики со присуство на некои монголоидни карактеристики. Повеќето од нив се со средна висина, руса или светла коса, често со сини или сиви очи, со широко, малку сплескано лице, понекогаш со високи јаболчници. Антрополозите забележуваат интересен детал: меѓу Удмуртите таканаречениот „индекс на црвенило“ е многу висок - Удмуртите се најзлатнокосите луѓе во Русија и оваа карактеристика е карактеристична особина што ги разликува не само кај народите на нашата земја, но, можеби, и целиот свет (обично голем број црвенокоси луѓе биле забележани меѓу Келтите (Ирците).

https://minnac.ru/udmurty-2/

Y-DNA:






mtDNA:

 

[121314]

КОМИ-ПЕРМЈАЦИ:



Самоимeнувања - Коми-морт, Коми-јоз, Коми-отир. Постојат Зјуздински Коми-Пермјаци (Кировска област, Афанасиевски реон) и Коми-Јазвинци (Пермска област, Красновишерски реон). Во Руската Федерација живеат 125,2 илјади луѓе.



Етничка историја:

Предците на Коми-Пермјаците, гљаденовските племиња, во првите векови на нашата ера се движеле по водните патишта од регионот Средна Кама до реката Вишера. Процесот на напредување на гљаденовските племиња бил на преминот од IV-V век, со појавата на угриските племиња од западносибирско потекло во регионот на Кама. Во Силвенско-Иренското поречие, низ кое минувала главната миграциска рута, Угрите успеале да ја заземат територијата на која живеело локалното население. Кон крајот на IV век, тука се развила Неволинска култура со значајна угриска компонента. На Горна Кама, како резултат на интеракцијата на гљаденовските и угриските племиња, се формирала Ломоватовската Култура во IV-IX век. Ломоватовското и неволинското население станува јадро на формирањето на Пракоми-пермската етничка заедница. Истражувачите идентификувале 300 населби на Ломоватовци и 200 населби на Неволинци. За разлика од Неволинците, Ломоватовците се покажале како посложно население. На Горна Кама се развила нивната култура. Во IX-XV век, територијата на која живееле Коми-Пермјаците се проширила на север, североисток и запад.

https://indo-european.eu/wp-content/uploads/2021/03/17-antiquity.jpg

https://indo-european.eu/wp-content/uploads/2021/01/18-middle-ages.jpg

 

[121314]

Коми-Пермјаците долго време се нарекуваа себеси Пермјаци, Пермичи; нивните самоименувања потекнуваат од зборот Перм - кој е во пишана форма повеќе од илјада години. Научниците го изведуваат потеклото на зборот Перм од јазикот на Вепсите, финојазичниот народ на Заонежје.



Народни ракотворби



Главното занимање на Коми-Пермјаците долго било земјоделството. Тие одгледувале 'рж, јачмен, овес, а во јужните региони - пченица и просо.



Сточарството е претставено со одгледување коњи, крави, овци, свињи и кокошки. Коми-Пермјаците биле искусни рибари и ловци.



Различни дрвени прибор и прибор се користат во секојдневниот живот: резбарени и издлабени од дрво, плетени од прачки и лика. Солените патки, кои се сметаат за симбол на семејната среќа, заземаат посебно место. Широко се користат производите направени од кора од бреза: пестери (торби), лулки, корпи за бобинки и печурки, туеси (цилиндрични садови од брезова кора). Чести се и производите од глина и метал. Пред само неколку децении, во предметите за домаќинството доминирале домашните производи.



На земјата на Коми-Пермјаците, во текот на илјада и петстотини години, се развила уметноста на леење бакар и бронза, наречена „Пермски животински стил“: мечка, елен, дабар, гуштер, коњ, лебед, патка, змија и човек-елен, човек-птица, слики тесно поврзани со социјалната структура на племињата, економските активности, религиозните верувања, познавање за околната средина.



Храмските скулптури, еден од уметничките феномени на Пермскиот крај, станале широко распространети во коми-пермјачкиот крај. Меѓу најинтересните дела се оние што потекнуваат од селата Болшаја Коча, Јогва, Коса, Јуксеево.

 

[121314]

Традиционална женска облека - платнена кошула, бела или почесто обоена, со прави влошки или риги на рамениците, со долги ракави и набрани околувратници.



На врвот на кошулата е поставен коси сарафан (дубас) од печатена ткаенина или сино платно, кој е опашан со плетен појас со реси на краевите; на врвот на сарафанот е обоена или бела престилка (запон).



Традиционалните женски покривки за глава се капи со тврдо дно, украсено со калико и извезено со ленти од плетенка. На улица самшурата и кокошникот биле покривани со шал.



Мажите носеле кошула со шлиц на десната страна на градите и јака. Празничните кошули биле украсени со стоечка машка облека составена од кошула и панталони. Долга кошула изработена од бело платно, украсена со плетени црвени риги со вез. Наместо копчиња, има врски за јаката. Кошулата се носеше преку панталони, врзана со тесен плетен појас. Покривки за глава: волнени капи од филц.

https://znanio.ru/media/prezentatsiya_komi_permyaki_istoriya_byt_traditsii-145942

 

[121314]

https://gas-kvas.com/risunki-uzory/print:page,1,21173-komi-risunki-uzory-49-foto.html

 

[121314]

КОМИ-ЗИРЈАНИ:



Самоименувања - Коми, Коми морт (Коми човек), Коми војтир (Коми народ). Главни етнографски групи: Горновичеготци, Вимичи, Ижемци, Печорци, Прилусци, Сисолци, Удорци. Во Руската Федерација живеат 293,4 илјади луѓе.



Етничка историја:

Непосредните предци на Коми-Зирјаните - пермската група Вичегда - биле формирани во X-XIV век на локална основа на ловечки и риболовечки ванвиздински племиња (IV–IX век, дискутабилна е етнолингвистичката припадност) како резултат на интеракцијата со пермските (древнокомските) мигрантски групи од територијата на регионот на Горна Кама. Важен извор за предците на Коми-Зирјаните е „Житието на Стефан Пермски“, напишано на крајот на XIV век oд Епифаниј Премудри. Во 1481 година, на поголемиот дел од територијата на населбата Коми, бил извршен првиот опис на земјиштето и населението, конечно обезбедувајќи им влез во Руската држава. Во официјална употреба етнонимот Зирјани се појавил дури во XVI век. Во формирањето на Комите учествувале соседните народи (Вепси, Антички Мари, предци на Обските Угри, Источни Словени итн.).
Културата и јазикот на Зирјаните биле под влијание на населението на Велики Новгород и Москва. Во XVII-XIX век доаѓа до преселување на значајни групи Коми на Урал, Сибир и на Далечниот Исток. Во XVI-XVII век дошло до промена на границите на раселувањата на Комите. Се населуваат горните текови на Мезен и Вичегда. Коми се појавуваат во басените на реките Ижма и Печора. Се одвива формирањето на главните етнографски групи на Комите (Вимичи, Сисолци, Прилусци, Удорци).
Во XVII-XVIII век биле формирани етнографски групи на Горновичеготците, Печорците и особено Коми-Ижемците, кои се особено оддалечени од останатите Коми.

https://indo-european.eu/wp-content/uploads/2021/03/17-antiquity.jpg

https://indo-european.eu/wp-content/uploads/2021/01/18-middle-ages.jpg

 

[121314]

Име

Според општо прифатената верзија, Коми доаѓа од името на реката - Кама. Буквално, името Коми може да се разбере како „жител“. Самите претставници на републиката понекогаш се нарекуваат себеси Зирјани. Овој збор значи „оние кои живеат на границата“.



Јазик

Коми е официјален јазик на републиката. Поголемиот дел од населението зборува и руски. Народниот јазик се изучува во сите училишта. Постојат приближно 10 дијалекти, од кои секој е ограничен на одреден регион.
Развојот на јазикот овозможил да се создаде писменоста. Коми користеле уникатни рунски знаци - паси. Со доаѓањето на Стефан Пермски, писменоста започнула да претрпува измени, што е јасно видливо во „Зирјанската Троица“ - икона што преживеала до денес од XIV век. Комите користеле сопствена азбука (анбур, или абур) до XVII век, а потоа прешле на кирилицата.








Култура

Комиската култура е богата со фолклор, вклучувајќи митови, бајки и легенди. Народот активно ја развивал креативноста, што јасно ја одразува применетата уметност. Големо внимание беше посветено на ритуалната поезија, чија централна тема е семејството. Луѓето честопати посветувале песни на секојдневната работа, особено нагласувајќи го тешкиот живот на земјоделецот и личноста која се посветувала на земјоделството. Поговорките и изреките се посветени на моралните стандарди, тие јасно ги пренесуваат моралните учења на родителите и на секој граѓанин.
Може да се види една интересна карактеристика во целата креативност на Коми. Речиси во секое дело, било да е тоа музичко или литературно, се провлекуваат позитивни ноти. Коми отсекогаш верувале во светла иднина, потсетувајќи ги нивните потомци дека мора секогаш да работат, што и да се случи. Комите сметаат дека периодот на младоста, кој го нарекуваат живот со лицето на сонцето, е највредниот во животот на секој човек.
Развојот на шарено плетење довело до создавање на уникатен украс, карактеристичен само за народот Коми. Народот успеал да го совлада создавањето на мозаици од крзно, резба на дрво и коски. Орнаменти може да се видат на предмети за домаќинството, облека и оружје. Претежно орнаментот има геометриски форми, понекогаш се прикажуваат сцени во кои учествуваат животни и луѓе.



Традиции

Традициите на Коми допирале многу аспекти од животот. И покрај ширењето на Христијанството, старите празници сè уште се слават. На пример, фестивал на жетвата, испраќање на мразот што исчезнува, почеток на ловот. Традициите на луѓето биле поврзани со култови кои обожувале оган, шума и занает. Култот на предците кои го штителе домот секогаш се почитувал. Меѓу Комите сè уште можете да најдете волшебници и шамани кои знаат заговори и владеат со вештерство.

Празници

Празниците поврзани со традиционалните активности станале популарни помеѓу Комите. На пример, луѓето го слават Денот на рибарот, Денот на сточарите на ирваси, Денот на кулинарската уметност посветен на рибната пита и други јадења. За најголемиот празник во републиката се смета „Луд“, кој се слави во Ижевскиот реон. Вообичаено е да се организираат театарски претстави. Празникот вклучува народни веселби, скокање преку оган и пеење на народни песни. Насекаде можете да видите пејачи како импровизираат при свирење хармоника.

 

[121314]

Живот

Од детството Коми се навикнати на работа. Регионот, богат со ресурси, им овозможи да се занимаваат со разни занаети и да градат сигурни куќи. Куќите биле изградени од дрво. Приборот исто така бил од дрво, а Комите користеле која било врста. Од генерација на генерација се пренесувало знаењето за обработка на дрво и ги усовршувале своите вештини. Долги години се развивало ткаењето, чија основа било рачното ткаење. На машини се правеле крпи, кошули и чаршафи. Секој предмет бил украсен со орнаменти и извонреден вез.
Досега, луѓето се придржуваат до традициите во плетењето. Комите користат шарено плетење со 5 игли. Секој регион на републиката има своја разновидност и стил. Некои работи се изведуваат во различни области, што овозможува создавање единствени композиции.
Комите станаа познати како мајстори за обработка на кожа и крзно. Тие прават чизми кои тешко се прават користејќи уникатни техники за обработка на кожа. Сите овие занаети се сè уште актуелни, а изработените производи се многу барани надвор од републиката.



Занаети

Во секојдневниот живот на Комите, најважните активности биле:
- одгледувањето ирваси
- земјоделството
- сточарството
- ловот
- риболовот
- собирањето.

Комите често позајмувале ирваси од Ненеците, истовремено усвојувајќи вредни знаења и носејќи свои вештини во одгледувањето на ирваси. На почетокот на XX век, тие станачe најголемите сточари на ирваси на целиот европски север. Едно стадо на сточар на ирваси може да содржи до 2 илјади грла. Животните се надгледуваат деноноќно со помош на специјална раса на кучиња.
Во земјоделството, Комите ги зачувале традициите на нивните предци, кои датираат од X век. Во денешно време се користат и современи методи и опрема што овозможува да се добие добра жетва. Комите одгледуваат многу култури, а ако претходно градинарството практично не било развиено, сега на парцелите за домаќинствата може да ги видите добро познатите компири, кромид, ротквици и други култури. Предците на Комите користеле специјални алатки, меѓу кои била кичигата, дрвено орудие во облик на чекан со заоблен крај. Во сеидбата учествувале мажи. Дури и орањето се сметало за чисто машка работа, бидејќи барало многу сила. Во јужните и северните региони, житото постојано се мелело. На север користеле рачни воденички камења, а на југ - мелници. Популарноста на житарките барала употреба на дрвен аван во речиси секое домаќинство. Поради тоа што северните жители немале доволен број орудија, морале да ги набавуваат од јужните.




Редовно се развивало сточарството. За Коми, овците, кравите и одгледувањето расплодни коњи станале нивни секојдневни активности. Тие самите консумирале сточарски производи, додека млечните говеда биле малку продуктивни. За разлика од развиеното одгледување ирваси, испашата на Комите не била толку добро воспоставена. Проблемот не бил само недостатокот на знаење, туку и земјиштето. Сега овој проблем се компензира со извоз на сточарски производи од други региони. Заедно со сточарството на ирваси, риболовот се смета за важна професија. Понудата на риба секогаш била голема: се сушела, се мрзнела и се посолувала.
Комите ловеле за да добијат крзно и кожа. Комерцијален лов се вршел и во периодот на XX век, кога дoшло до значително опаѓање. Дивите животни и птици станале плен на ловците. Крзната се сметале за највредни. Побарувачка имала и за дивеч и диви копитари. Ловот не запирал во ниту една сезона.
Собирањето исто така станало многу популарно. Комите собирале печурки и кедрови бобинки. Бобинките овозможувале да се готват пити, а со помош на кора од ела создале сурогат што служел како основа за брашно. Собирањето помагало во тешките периоди од годината, кога храната станувала оскудна. Обично овој период се паѓал во пролет и лето.




Храна

За Комите карактеристична е обилната исхрана. Луѓето користат месо, риба и растителни продукти. Обично има 3 оброци секој ден. Во работен ден, може да се послужат 3 течни јадења за време на ручекот и вечерата. На празникот, бројот на јадења може да се движи од 15 до 25.

1. Како прво јадење традиционално се служат супи, кои можат да бидат супа од зелка или чорби..
2. За второ јадење е каша - може да биде од јачменова крупа или јачменова.
3. Покрај кашата се служи и риба (варена, пржена, посолена или сушена). За празникот се подготвува рибна пита.
4. Супата со месо може да ја игра и улогата на второ јадење. Комиското месо ретко се конзумира во чиста форма. Исклучок се сточарите и ловците на ирваси, за кои таквата храна е традиционална.
5. Заедно со чорбите се консумираат и печива: палачинки, леб, пити.
6. Задолжителен е разновиден зеленчук на масата.
7. Пијалоците вклучуваат декокти од бобинки, чај, квас и сок од бреза. Пиво на празници.

 

[121314]

Домување

Претходно, вообичаен тип на домување на Комите била надземната градба. Куќите биле направени од борови трупци. Секоја куќа имала штала, двор, а исто така и магацин (шупа), кој била поврзан со платформа. Покривот на куќата секогаш бил кос. Обично Комите граделе две колиби (зима и лето). Покривот им бил заеднички, а вториот наклон бил наменет да го покрие дворот. На југ биле изградени еднокатни куќи, а во северните региони вообичаени биле двокатни куќи.
Внатре во колибите имало печка, до која секогаш имало црвено катче. Источните Коми ставале мал прозорец над печката. До втората половина на XIX век Комите се давеле во црно.
Многу Коми изградиле амбари, наречени житници, визби и бањи. Понекогаш можете да видите бунари во близина на традиционални куќи. Често покрај реката се градат бањи.
Домот е уреден едноставно, но вкусно. За да го направат ова, тие користат ткаенини украсени со орнаменти, а прекрасните обрасци се исечени на ролетните на прозорците. Како украсни предмети, речиси во секој дом можете да најдете рачно изрезбани дрвени статуетки на птици и коњи. За сточарите на ирваси, роговите на елени се задолжителна декорација.




Облека

Кај Комите, вообичаена е облеката во која може да се забележат северноруски и ненецки мотиви. Женската облека може да се пофали со разновидност. Главната работа во неа секогаш остануваа кошулата и сарафанот. Kомиските жени носеле и кратки јакни кои ги штителе од ветрот. Ако требало да одат на работа, користеле дубник, кој бил направен од платно. Во зима, дубникот го заменувале со крзно.
Ако се планирал празник, однапред се подготвувале празнични облеки, кои биле направени од свилени ткаенини и сукно. Ткаенините почнаа да се купуваат дури во втората половина на XIX век.
Главен украс за глава за девојчињата била лента направена од брокат. За не биле врзани други ленти - потенки и пошарени.
Мажите носеле кошули, кои ги врзувале со појас. Панталоните биле направени од платно и ставани во волнени чорапи. Одозгора носеле кафтани, а зимоска облекувале бунда. Покривката за глава која сè уште не ја изгубила својата популарност е калпак од филц. Во зима се заменувал со капа направена од природна овча кожа. Мажите и жените Коми носат коти, мали чевли направени од кожа. Апсолутно целата облека е украсена со орнаменти, вклучително и ремени кои се плетени од волна. Во северните региони, тие претпочитале да носат најтопла можна облека, од кои повеќето имале крзно од елени, вклучително и чизми-пими.




Религија

Повеќето Коми се православни. Тие го прифатиле христијанството во XIV век, најмногу благодарение на монахот Стефан. Зајакнувањето на православието било олеснето со богослужба на националниот комиски јазик. Долго време, во областите на Средна и Долна Печора, населението гo одржувало старoверството. Паганските верувања на Комите биле поврзани со нивните занаети. Народот се поклонувал на оган и вода и верувал во сепрочистувачката моќ на елементите. Пред испашата стоката се терала меѓу два огна, мрежата се чувала над огнот пред риболов, а на секој болен му се давала чиста вода. Од сите култови на обожување, култот на огнот останал најмоќен. Коми дури и ја почитувале печката, сметајќи ја за основа на куќата, која обезбедува храна и топлина.
Тотемизмот станал широко распространет. Различни животни и птици биле прикажани каки тотеми. Најзастапен бил тотемот на мечка. Верувањето влијаело и на реинкарнацијата. Народот Коми имал широко распространето верување во реинкарнација и не само човек може да се претвори во животно, туку и ѕвер во личност. Некои Коми верувале во создавањето на светот од духови кои носат маска на жаби, патки и лебеди. Луѓето исто така ги почитувале дрвјата. Смреката и брезата се сметале за особено важни. Апсолутно сите насади со бреза биле свети, а жителите на долниот тек на Вичегда биле познати по нивниот посебен фанатизам. Во бањата тие се пареа користејќи гранки од бреза, понекогаш заменувајќи ги со евла. Се верувало дека ова го чисти духот и телото на една личност. Луѓето стеблата кои пупеле ги поврзувале со добро здравје.
Духот, според Комите, е персонификација на доброто и злото. Сточарите и ловците на ирваси веруваа во постоењето на гоблините; тие имале свои водни чудовишта - васа. Куќните духови биле наречени алисја. Волшебниците и исцелителите можеле да комуницираат со духови, а во секое село имало по неколку од нив. Се верувало дека ако некое лице одеднаш почне да ика, тоа значи дека бил проколнат. Некои Коми сè уште веруваат во ова. Меѓу Русите, исто така, постои широко распространето верување дека икањето може да биде предизвикано од жаба. Сето ова станало причина за ширење на амајлиите, за кои служеле животински канџи, птичји нозе и рибји заби. Мечката, патката и штуката биле особено популарни. Некои од овие украси се чувале токму на влезната врата за да се заштитат од злите сили. Сега Комите остануваат верни на православието, иако сè уште има приврзаници на паганството.

Коми (коми-зыряне, коми-пермяки, коми-войтыр) - происхождение народа, где и как живут, фото

Коми - историја, јазык, культура, религија и национальность, а также описание и фото внешности мужчин и женштин, жизни и быта, праздников и ритуалов.

travelask.ru