ANGST.
Aпсолутно се согласувам со све што пиша СК-92.
0 хорор, ништо не осетив. Страшно ме иритираше камерата кога беше блиску до настаните, конфузно, брзо, внесено, се мрдаше, се клатеше, не знаеше кај тера. Ок беа кадрите снимани од далеку.
Филмот ми беше глуп, видов уште у првата сцена коа пукаше со пиштол, без истрел, без крв, отприлика знаев дека нема да има ништо страшно ниту пак експлицитно.
Убиствата без везе, кринџ музика нафрлана, иако не сметаше толку. Глума 0, апсолутно ништо од филм.
Едино тој убиецот беше језив, ми личеше комбинирано на млади Мик Џегер и Марк Нофлер и тенисерот Андреј Рубљев.
А стварно очекував нешто многу страшно и језиво. Поише зборење и објаснување отколку дела.
Ама ај малце да погледнеме и од психолошката страна на филмот, пошто е биографски или боље кажано според вистинска приказна. Класичен психопат со нарушено детство, нешто го тера да убива, а ни самиот не е свесен што е тоа. Најлошото ментално пореметување, садизам. Ама сепак, дијагноза како ментално пореметена особа, нема. Поише е психолошко растројство пошто бил напуштен од мајка му, малтретиран од баба му, не прифатен од никого, никогаш во животот не почувствувал емпатија ниту пак нормално опкружување. Со насилство си наоѓал сопствена сатисфакција.
Психопат.
Жал ми е, пошто стварно има приказна да се напраи нешто побрутално и појако со оглед на тоа што е вистинска дешавка. Млако и лошо.
3/10