Пред две години кога бев во Рим, штотуку пристигнати и гладни, седнавме у една пицерија до мостот до замокот Сант Анџело. Батето не виде со куфери:
-Where are you from guys?
-Macedonia.
-Ooooo belle, belle, my new friends from Macedonia. Do you know Goran Pandev?
(јас си викам у себе си е која е веројатноста да налетам на некој ваков, а 2-3 дена пред да одиме еден тогашен колега ми вика гарант ќе налеташ на некој што ќе те праша од кај си и кога ќе речеш од Македонија одма ќе ти го спомнат Пандев, особено некој лацијал.)
-Of course, he is our legend.
-I know I know, and he is my friend to, come here come.
ме натера батето, еден црникав одма се виде дека е од јужна Италија, влагаме у пицеријата внатре и зад шанкот срамежливо пружен шал од Наполи (веројатно затскриен да не го залупаат хулиганите од Рома и Лацио) и над тоа две слики од него. Едната со Хамшик, другата со Пандев.
Почна да ми кажува дека имале фамилијарна пицерија со браќата во Наполи, он сега пробал во Рим, додека работел дома во Наполи знаеле играчите да им дојдат некад навечер да се нагозбат, Пандев бил најдарежливиот.
Се вратив на масата јас, колку што паметам пиците ни ги наплатија ама пиењето не, кур го боли 5 евра го коштало тоа ама зборот ми е дека људината Горан Пандев му имаше оставено таков впечаток што се реши да нагости тројца Македонци со толина ко да му сме куќни пријатели.
п.с. после уште еден на Пјаца Навона кога му реков дека сум од Македонија, го спомна Пандев ама ништо не частеше муебамглавата, ама да не се циганчиме па сеа.
Нема подобра реклама за некоа држава од спортот и уметноста, а Гоче не има испромовирано низ светот како ретко кој.