Се мислев прееска колку години од животов ми имаат скратено овие гојда, и решив да си направам своја
топ листа на маки и страдања претрпени во последиве две децении.
Одиме со човекот кој е виновен за се:
10. Дарко Панчев
Од него започна се. Уште бев мал за да се разбирам од фудбал како што се разбира Бене сега, ама некаде во потсвест Интер ми беше омилен Италијански клуб пошто на радио кажаа дека освоиле Скудето со Германците за кои пак знаев повеќе пошто гледав Светско со Калински. Како и да е, Даре го згреши патот а со него и многу напатени чеда како мене. На ТВ имаше само спортски преглед на кој редовно дремев да слушнам информација која обично гласеше: нашиот Дарко Панчев повторно не беше во стартите 11. Ебено го мразев Бергкамп. И сериозно, колку можеш да се наиграш ако стартуваш 4-5 пати во цела сезона. Т'ибам клубот ретардиран.
9. Гасперини
Ебено им кажа човекот:
- Ќе играм 3-5-2
Ако, играј што сакаш.
- Не знам ништо друго освен 3-5-2.
Ако бе што се секираш.
- Ама Интер никогаш не играл 3-5-2...
Да ама играл 10-0-0, не се замарај ти со тоа коуч...
- Има уште една работа...
Кажи?
- Немам место за Снајдер во екипата.
Е ако де, па не мора Снајдер секој ден да игра...
И така би Гасперини, се покака и си замина. И мислите дека после тоа си живееја среќно до крајот на животот, но за жал листава е прекратка за сите промашувања.
8. Пирло и останатите катастрофи во 2001.
По рушењето на кулите близначки, трансферите на Интер во 2001 се втората најголема катастрофа во светот таа година. Не можам да ви опишам со каков ентузијазам го следевме Пирло во репрезентација и во примавера, се зборуваше за него цело време. И ондак, Пирло го продадовме на Милан, но од Милан го зедовме Дражен Брнчиќ. Дражен кој???
Точно така! Дражен Брнчиќ, наводно фудбалер, кој за Милан одигра 1 (со букви, еден) натпревар а за Интер подоцна 0 (со букви, 0 натпревари).
Да не биде дека не сме добиле ништо, го земавме и ЏулиФакинАлминПјетро.
Fuck yeah!
Листава се разбира е прекратка за сите доживени фрустрации од овој тип како Р.Карлос, Сидорф, Калон, Грешко, Переира, Џонатан...
7. Валенсија
Збеснав по поразов. Фрустрации до небо, а копилињава беа една од повалканите екипи во тоа време. Игравме неколку пати со нив и секогаш имаше некое срање. Подоцна маката ми се ублажи кога слушав дека Толдоне метел со нив во соблекувална. Форца Толдоне!!!
6. Рафа ебениот угостителски работник
Мислам што да ви кажам рагаци... Јас ваква деструктивна сила во живот немам видено. Кое задоволство беше да го слушаш како изјавува дека сме покажале карактер во утакмица која сме ја изгубиле 3-1...
5. Хелсинборг.
4. Maj 2002
Искрено, не последниот натпревар со Лацио. Иако надежта умира последна и го чекавме денот нестрпливо, Интер го имаше скудетото во раце и го испушти дома со Аталанта и Бреша колку што памтам. Да се гледаат тие два натпревари беше неопислива агонија. После тоа потсвесно знаев дека не можат да се справат со притисокот и се надевав само на пријателските односи со Лацио кога овие не дозакопаа. Страшно.
3. Комшиките
Комшиките во тоа време беа метросексуален клуб и генерално подобри од нас. Сепак ова беше изедначено но Интер немоќен да им зададе завршен удар. Фрустрациите на навивачите излегоа на површина. Се осеќав многу празно со недели после ова.
2.Дебелиот
Маме му ебам негово, никогаш нема да се роди ваква ѕверотиња пак. Беше привилегија и радост, но на кој може да го задеси ваква непогода ако не на Интер. Сликава и врежана во мозокот како вечен врисок, ме боли секогаш кога ќе ја видам.
1. Џубрињата.
Ни украдоа 4 скудета ама ова болеше најмогу. Натпревар кој требаше да одлучи а во кој педантно ги газевме, правевме шанси, гаѓавме стативи... па мораа да ги изменат правилата и да воведат бодичек во фудбалот. Тие сметката ја платија ама сепак остана горчината на сите оние пиздарии што ги трпевме со години од нив.
Ако се прашувате зошто актуелната состојба не е на топ листава, тоа е затоа што и покрај сите овие катастрофи, сегашната состојба е вон секаква конкуренција, а IO нема намера повеќе да се замара. Ако ги биде во ред. Ако не, преку Тасета.