- Член од
- 28 мај 2008
- Мислења
- 3.231
- Поени од реакции
- 4.103
sardaukar Јас те сфаќам тебе човече. Ти не дека не сакаш да сфатиш некои работи... едноставно не можиш. Не можиш да ја напуштиш таа твоја матрица на размислување.
За да размислуваш поинаку, треба да си доживеал нешто поинакво, да видиш како по светот се живее, како функционираат некои држави и општества, какви се менталните состојби на луѓето во други општества. Па дури тогаш да размислуваш малку out of the box и да можеш да направиш споредба. Да видиш колку навистина смрди работата и каде се’ е проблемот во нашето општество. Без тоа, животот твој и на останатите се сведува на Truman's Show. И јас некогаш бев идеалиста како тебе и се надевав дека ќе се промени нешто во нашето труло општество, дека работите ќе тргнат на подобро. Се надевав дека можам да влијаам врз мислењето на луѓето во моето опкружување со намера да ги натерам критички да размислуваат и да ги согледуваат работите какви се навистина... Ама тогаш се судираш со суровата реалност дека масата народ е неинертна, суетна, егоистична и зачудувачки отпорна кон промени, дури и кога тие се на подобро.... И тогаш сфаќаш дека за тебе нема повеќе место во тоа општество и одлучуваш да си ја бараш среќата некаде каде има место, макар било тоа и некаде каде никогаш претходно не си бил и не знаеш што те чека.
За да размислуваш поинаку, треба да си доживеал нешто поинакво, да видиш како по светот се живее, како функционираат некои држави и општества, какви се менталните состојби на луѓето во други општества. Па дури тогаш да размислуваш малку out of the box и да можеш да направиш споредба. Да видиш колку навистина смрди работата и каде се’ е проблемот во нашето општество. Без тоа, животот твој и на останатите се сведува на Truman's Show. И јас некогаш бев идеалиста како тебе и се надевав дека ќе се промени нешто во нашето труло општество, дека работите ќе тргнат на подобро. Се надевав дека можам да влијаам врз мислењето на луѓето во моето опкружување со намера да ги натерам критички да размислуваат и да ги согледуваат работите какви се навистина... Ама тогаш се судираш со суровата реалност дека масата народ е неинертна, суетна, егоистична и зачудувачки отпорна кон промени, дури и кога тие се на подобро.... И тогаш сфаќаш дека за тебе нема повеќе место во тоа општество и одлучуваш да си ја бараш среќата некаде каде има место, макар било тоа и некаде каде никогаш претходно не си бил и не знаеш што те чека.