Од ќор-сокаков може да се излезе само со наша офанзива
Треба недвосмислено да се стави на знаење максимумот до кој можеме да одиме и да се нагласи дека ако не сме прифатливи како Македонци за НАТО и за ЕУ, решение за проблемот нема и одговорноста не е наша
1. Апсурдно е кога си присилен свое да нудиш, без да знаеш дали и што ќе добиеш за возврат. Не е пријатно да се изложуваш на ризик нешто да загубиш, без сопствен избор. Во нашиов случај, правилото е: што еднаш ќе понудиш како концесија, станува појдовна линија за барање дополнителни отстапки... Така е кога (мора да) се избира меѓу две зла.
2. Многу елементи од ќор-сокакот, во кој сме доведени со блокадата на нашите евроинтеграции, говорат дека за промени во ставот на Брисел - мораме самите да се избориме. Нема реални изгледи ниту НАТО, а уште помалку ЕУ да се предомислат и да нé прифатат со референцата. Тоа би значело признавање пораз, што е наивно да се очекува. Добро е што инсистираме на Привремената спогодба, ама тоа е задоцнета реакција. Според ставовите на Вашингтон и Брисел, само презентирање на разработен модел за излез од ќор-сокакот, може да ги прекине блокадите.
3. Ако не се предложи конкретен, нов патоказ за излез, тој и понатака ќе се бара во рамките на грчката црвена линија. Како и досега. Грчката позиција има многу слабости кои ние не ги оспоруваме, а начелните критики кои им ги упатуваме се безвредни и дури контрапродуктивни (Василакис). Преку презентирање на конкретен предлог за излез, треба да се покаже дека (добар дел од) нивните ставови се - неосновани, нелегални... Неиздржани.
4. Како и во 1994 година, и со оваа блокада Грција направи пресврт и максимално ја зајакна својата позиција во спорот. Во споредба со сегашниве ултиматуми, Привремената спогодба, која ја прекина првата блокада, и не беше лоша.
5. Ние сме на потег и поради економската криза на југот. Атина долго нема да биде заинтересирана за затворање на спорот. И - барањата ќе бидат максималистички. Секое решение, освен наше откажување од македонскиот национален идентитет, ќе предизвика експлозија од незадоволство во Грција. Никој нормален политичар тоа доброволно не би го направил, вклучувајќи го и Папандреу.
6. Нашите обиди треба да се преземат само преку тајни дипломатски канали. Треба недвосмислено да се стави на знаење максимумот до кој можеме да одиме и да се нагласи дека ако не сме прифатливи како Македонци за НАТО и за ЕУ, решение за проблемот нема и одговорноста не е наша.
7. Во напорите за барање на излез од ќор-сокакот своја улога треба да имаат што поголем број политички субјекти и, особено - опозицијата. Таа треба да биде консултирана и по можност придобиена, согласно условите за тајност.
8. Решение што не нé доведува во прашање како народ, а тоа значи дека не ги загрозува нашите стратегиски интереси, а ги задоволува јавните грчки барања - има. „Јавни“, бидејќи зад нив има и скриени цели, кои се далеку од умот. Наша должност е да го афирмираме тоа што би можело да се проголта и да се избориме тоа да се реализира. Со презентирање на наш модел за излез би се игнорирале и вистинските грчки аспирации, кои се сведуваат на елиминирање на македонскиот национален идентитет, надвор од Грција. Затоа, одлучно мора да се одбие секаква додавка пред името Македонија. Моментот за една ваква офанзива е созреан, а моментумот нема уште долго да трае.
9. Излезот мора да се бара преку - додавка, која нема да влијае на името на државата и, преку него, на националниот идентитет на народот. Само да ја потврдува нашата географска локација, дека сме дел, а не целиот регион Македонија, на што инсистира другата страна.
10. Паралелно, мора да се одбегне севкупната употреба на решението, за која нема никаква основа во документите на ООН. Тоа беше измислица на Нимиц, која нé обврзува. Решението не би вклучувало ни некаков пакет, што би му дало поинаква, неприфатлива димензија на проблемот. Ваквиот наш приод во целост би ги исполнувал сите барања од документите на СБ на ООН и не би имало никаква легална основа да се бара што било повеќе.
11. Мора да се инсистира договореното решение да стапи во сила во моментот на нашиот прием во ЕУ. Оваа идеја на Европската иницијатива за стабилност од Виена е апсолутно релевантна. Тоа би го оневозможило понатамошното попречување на процесот за прием, кое другата страна може да го прави со секој сегмент од преговорите (кои ги има преку 30). Така би се гарантирала и ратификацијата на нашиот прием, во грчкиот парламент. Без тоа, сé друго би било залудно.
12. Ако ништо не преземеме, проблемот ќе се одолговлечи, со сите неизвесности што следат. Нашата подготвеност за одредени отстапки нема да гарантира успех, ама целосно ќе ни ја промени позицијата. Ако не се успее, веднаш ќе треба да се запознае светот со нашите тајни дипломатски напори, за да се види дека ги искористивме сите механизми да се дојде до решение. Потоа, логично, ќе мора да следат најрадикалните чекори - прекинување на учеството во мисиите на НАТО, излегување од процесот на Нимиц...
13. Тоа, сепак, нема да биде потребно бидејќи нашите обиди целосно ќе го променат односот на силите. Вашингтон и Брисел сигурно нема да дозволат радикализација на проблемот, бидејќи тоа би бил нивни неуспех. Тие ќе бараат прифатливо решение на нова основа, поволна за нас. Притисокот ќе се насочи према Атина.
14. Мораме да бидеме свесни дека решавањето на проблемот со името ќе бара наши концесии. Прашањето не е дали нешто ќе мораме да жртвуваме, туку што и колку. Наша задача е сето тоа да го намалиме на минимум и да не ги доведеме во прашање идентитетот на народот, неговиот јазик... Друг излез - нема! Правда ниту имало, ниту (наскоро) ќе има.
15. Според бројни показатели, дојден е моментот кога мораме сопствената судбина да ја земеме во свои раце и одлучно да тргнеме во офанзива. Ако сакаме да успееме.
Авторот е поранешен амбасадор
Автор: Ристо Никовски
http://novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=101510107464&id=13&setIzdanie=22108
Vo pravo e Nikovski...potrebna e nasa inicijativa, osobeno sega, koga Grcite imat problemi od site strani...