Дали постои апсолутна вистина?

[Natural-girl]

За крај...Лично сум на стадиум кога верувам дека мора да постојат и ограничувања, односно места каде релативизацијата не е добредојдена. А, тоа се областите на моралот и етиката (кои, во современово општество, постои силна тенденција да се обезличат и потценат). И баш тие се оној простор, каде сите заеднички тенденции треба да се сполтат. Тука сме одослободени од заблудите на егото, и љубовта (која, за мене, заедно со Бог, духовноста, свесноста...како и сакајте наречете ја) не сплотува и не носи кон апсолутната вистина.

Ова ми се свиѓа. Сакав и јас да кажам дека релативизмот е убитачен за моралот и етиката. "Благодарение" на релативизмот, еден злосторник може да изнаоѓа оправдувања и разни виши цели за своето злодело. Човек треба да си има критериум на оценување на добро/зло, нема место за оправдување во некои случаи.

 

[ada]

Inace, prethodno spomenav deka ako sakame da go tumacime apsolutnoto i univerzalnoto ne smeeme da se oslonuvame na licni percepcii, iskustva i tolkuvanja. Cim ja vmetnes covekovata subjektivnost vo zagatkata, otide jabana se, pravis golema belja.
Cinam deka i za ova se soglasuvame, jel?

Да и за ова се согласуваме

Само незнам колку, како луѓе, сме вистински способни да се отцепиме од субјективноста и личните искуства. Тоа бара напор, а мнозинството од нас не е спремно да го направи истиот.

А, останува и она на Кант кое го спомнав на неколку наврати, односно: Ding an sich und erscheinung.
Како да имаме "фабричка грешка" која не ни дозволува да го видиме ding an sich, туку го интерпретираме исклучиво преку очилата на нашиот субјективизам, формирам од животното искуство, и истото го сметаме за апсолутна вистина, кога е само наша вистина. А, нас не има многу

 

[Quark]

Да и за ова се согласуваме

Само незнам колку, како луѓе, сме вистински способни да се отцепиме од субјективноста и личните искуства. Тоа бара напор, а мнозинството од нас не е спремно да го направи истиот.

А, останува и она на Кант кое го спомнав на неколку наврати, односно: Ding an sich und erscheinung.
Како да имаме "фабричка грешка" која не ни дозволува да го видиме ding an sich, туку го интерпретираме исклучиво преку очилата на нашиот субјективизам, формирам од животното искуство, и истото го сметаме за апсолутна вистина, кога е само наша вистина. А, нас не има многу

Ne bre, lesno e, ne vrsis tolkuvanje i tolku.
Zaklucuvas deka dobivas nesto, a sto i kako, nema vrska, sekoj za sebe neka si odluci.

p.s. tinja sum germanski... od cetiri godini sredno znam samo "Wie alst bist du"....taka da, prevod molim lepo, ako ste ljubezna.

 

[ada]

Ne bre, lesno e, ne vrsis tolkuvanje i tolku.
Zaklucuvas deka dobivas nesto, a sto i kako, nema vrska, sekoj za sebe neka si odluci.

p.s. tinja sum germanski... od cetiri godini sredno znam samo "Wie alst bist du"....taka da, prevod molim lepo, ako ste ljubezna.

У ситуации каде не си само ти, односно не е само една индивидуа во прашање, не може секој да одлучува воден од својот субјективизам.
Затоа што поимањето на сексуалнот злоставување, на пример, може да биде субјективно. За силувачот, тоа е апсолутно оправдано (според него), затоа што му решава конфликти у психата, и конечно, барем привремено, го прави среќен.
Така да, кога и друг, или мнозинство, е инволвирано во некоја ситуација, тие делат и меѓусебна одговорност, па нема простор за "ја вака си решив". Тука мора да се стремиме кон нешто што ќе постане апсолутна вистина за сите.

Јбг, парадоксални суштества сме. Од 9-от месец, се учиме како да се одделиме од околината, како да се етаблираме како посебни индивидуи, за веќе од втората година, силно да не плесне у фаца дека не сме изолирани острови, дека нашата воља не секогаш се исполнува, дека нашата вистина не секогаш е единствена...т.е учиме како да постанеме и социјални суштества. Единки, а сепак дел од целината. Одговорни и за самите себе, и за се околу нас.
Егзитенционален конфликт

п.с
Тоа би значело нешто као "ствар сама по себе" и "ствар според мене".
И човекот најчесто го перцепира светот само преку вториот принцип, каде се околу се одредува исклучиво преку тоа како моите сетила, емоции, темперамент гледаат на нештата...преку се она што низ годините сум го создала како "јас", индивидуалитет, его, ватевр и сум го поставила на пиедестал како врховен арбитар.

 

[Quark]

У ситуации каде не си само ти, односно не е само една индивидуа во прашање, не може секој да одлучува воден од својот субјективизам.
Затоа што поимањето на сексуалнот злоставување, на пример, може да биде субјективно. За силувачот, тоа е апсолутно оправдано (според него), затоа што му решава конфликти у психата, и конечно, барем привремено, го прави среќен.
Така да, кога и друг, или мнозинство, е инволвирано во некоја ситуација, тие делат и меѓусебна одговорност, па нема простор за "ја вака си решив".

Imas pravo, ama jas zboruvav edino za subjektivnoto tolkuvanje na kosmickata apsolutna vistina. Ova drugoto e veke nesto drugo, poveke e "opstestvena vistina" uslovno kazano, a pribidejki opstestvoto se sozdava radi lugjeto i od lugjeto, nevozmozno e da ima za osnova apsolutna vistina.

Тука мора да се стремиме кон нешто што ќе постане апсолутна вистина за сите.

Toa ne ke bide apsolutna vistina, nego generalno prifatena vistina od mnozinstvoto.

Poentata celo vreme mi e da ja otrgneme apsolutnata vistina od covekovoto vlijanie, da ja postavime kako nezavisna kategorija koja postoi radi i za samata sebesi.

 

[ada]

Imas pravo, ama jas zboruvav edino za subjektivnoto tolkuvanje na kosmickata apsolutna vistina. Ova drugoto e veke nesto drugo, poveke e "opstestvena vistina" uslovno kazano, a pribidejki opstestvoto se sozdava radi lugjeto i od lugjeto, nevozmozno e da ima za osnova apsolutna vistina.


Toa ne ke bide apsolutna vistina, nego generalno prifatena vistina od mnozinstvoto.

Poentata celo vreme mi e da ja otrgneme apsolutnata vistina od covekovoto vlijanie, da ja postavime kako nezavisna kategorija koja postoi radi i za samata sebesi.

Науката, барем делумно, е способна да го направи тоа. Таа зема во предвид такви космички вистини.

Но, убедена сум дека за такви вистини има простор и во меѓучовечките односи. Али тука, затоа што емоциите многу лесно се инволвираат, па го уклучуваат нашиот субјективизам, е многу потешко да ги видиме и одредиме.

 

[wot]

Човечкото суштество не е доволно објективно да види некоја ултимејт вистина во билошто.
Навикнати сме да веруваме во нешто што би ни одговарало, навикнати да веруваме на извежбани политички насмевки, картонски филмски сцени и мислиме дека тоа е тоа. Во се' има апсолутна вистина, но далеку од наши очи и сфаќања.

 

[statusQuO]

Човечкото суштество не е доволно објективно да види некоја ултимејт вистина во билошто.
Навикнати сме да веруваме во нешто што би ни одговарало, навикнати да веруваме на извежбани политички насмевки, картонски филмски сцени и мислиме дека тоа е тоа. Во се' има апсолутна вистина, но далеку од наши очи и сфаќања.

Убаво “навезен“ текст....според тебе, дали фразата “Се е релативно“ од Алберт Ајнштајн не е точна?

 

[wot]

Убаво “навезен“ текст....според тебе, дали фразата “Се е релативно“ од Алберт Ајнштајн не е точна?

Доколку вмешаме човечкиот фактор во склоп со апсолутна вистина - не.

 

[Cool Hand Luke]

Праосновата на човекот во неговото објаснување за себе лежи во наоѓањето на изворот (вистината) која што според сите преданија треба да те ослободи или колку и да е тешка ако е вистина може се да се преброди, но, колку е суштински банално да бараме нешто кое што никогаш нема да биде доволно.Затоа што нема доволна вистина или како што милувате во темава, апсолутна, што би било апсолута на апсолутата во тој случај или константна константност, исто е, се мора да има услов за да биде постојано и непроменливо, а човечките сензори не примаат со помош на тие два квалитети.

Дури и историските факти кои што се непроменливо минато (да речеме) не содржат апсолутна вистина затоа што секој факт е променлив во зависност од окото.Дали тоа ја оправдува или пак ја уништува потрагата по вистината воопшто не е битно, ние повторно ќе го правиме она на што сме навикнале, вистината ќе ја гледаме онака како што ни одговара а темата повторно ќе остане на празно и бесцелно филозофирање.

Затоа источњаците велат дека ако сакаш да ја најдеш не ја барај, запри целосно и таа ќе те најде тебе. Но ние луѓето сме заборавиле како се запира, како што Ендрју Карнеги има речено за своето богатство, - сакав да запрам со богатењето кога веќе имав многу, само што заборавив како се прави тоа. Хмм А ако свесно ја бараме вистината, не што нема да ја најдеме туку тоа е и знак дека не ни сакаме да ја најдеме!


Може не ни одговара да ја гледаме вистината како што ја гледаме, но дека така сакаме, дефинитивно. А филозофиите сами по себе се бесцелни, ако нешто и разбудат во некого тоа ќе биде заслуга на самиот филозоф/кајганец. Но верувам дека и да не разбудат ништо моментално, знаењето се таложи на потсвесен план и никогаш не е зијан, и кога тогаш ќе ни светне нешто.
Којзнае дали прочуениот Лао Це вистински ја живеел свесноста за вистината која многу добро и кратко ја опишал или бил само филозоф. Во секој случај да бил и Буда, пак никому не можел да ја наметне свесноста за вистината. Имаше една реченица во врска со тоа, заборавив од кого, - силувај ме, Боже!

 

[Nemiseverue]

У ситуации каде не си само ти, односно не е само една индивидуа во прашање, не може секој да одлучува воден од својот субјективизам.

Иако Quark речиси секоја реплика ја напиша како да сум ја пишувал јас, немам сила да одолеам. Не цитирам се`, бидејќи сите муабети ти се засноваат на оваа речница со која апсолутно се сложувам.

- Околу боите. Субјективно гледање. Се работи за апсолутна вистина, која не трпи субјективно гледиште. Нијансата ја гледаш како сакаш, но сите компјутери во светот подеднакво ќе го пресметаат процентот на бело во некоја нијанса. Апсолутно непогрешливи се. Да, ние сме се договориле колкав ќе биде и сме го научиле компјутерот, но сме се договориле и денот да трае 24 часа па и да сме згрешиле околу бројката, сонцето повторно ќе си изгрее после еден круг наш околу себе.

- Околу гравитацијата. Прво мене не ми се познати монаси и слични кои ја победиле гравитацијата. Но тоа и да се случило, левитирале со помош на вложен труд, то ест како што рече Куарк, со внесување на надворешна сила за тоа да се оствари. За да паднат на земја, треба само да постојат. Нека биде таа надворешна сила нивната мисла, но морале да сторат нешто за да добијат нешто.

- Околу силувањето. Различен проблем наметнуваш, за кој веќе сме разговарале на други теми. Нашиот договор за вредностите и меѓусебното однесување е сличен на апсолутната вистина на универзумот, но веројатно е горе-долу менлива, бидејќи во секој момент можеме да седнеме и да се предоговориме. Можеби тоа некој во универзумот исто така може да го стори, но тоа е повторно во доменот на можеби, можеби и не. Секако, немам право да речам, ти си луд што мислиш така, но мојот став е тој, нема да дојде некој и да рече од денес путерот сече а ножот го јадеме.

 

[Сатори]

Затоа источњаците велат дека ако сакаш да ја најдеш не ја барај, запри целосно и таа ќе те најде тебе. Но ние луѓето сме заборавиле како се запира, како што Ендрју Карнеги има речено за своето богатство, - сакав да запрам со богатењето кога веќе имав многу, само што заборавив како се прави тоа. Хмм А ако свесно ја бараме вистината, не што нема да ја најдеме туку тоа е и знак дека не ни сакаме да ја најдеме!


Може не ни одговара да ја гледаме вистината како што ја гледаме, но дека така сакаме, дефинитивно. А филозофиите сами по себе се бесцелни, ако нешто и разбудат во некого тоа ќе биде заслуга на самиот филозоф/кајганец. Но верувам дека и да не разбудат ништо моментално, знаењето се таложи на потсвесен план и никогаш не е зијан, и кога тогаш ќе ни светне нешто.
Којзнае дали прочуениот Лао Це вистински ја живеел свесноста за вистината која многу добро и кратко ја опишал или бил само филозоф. Во секој случај да бил и Буда, пак никому не можел да ја наметне свесноста за вистината. Имаше една реченица во врска со тоа, заборавив од кого, - силувај ме, Боже!

Се сложувам со се горе напишано, но тоа не ја прави вистината аполутна за никој дури ни за тој што ја доживува, напротив, ја прави моментална или се претвара во животна филозофија која под околости повторно се менува.
Тоа е сепак релативна вистина.

 

[Cool Hand Luke]

Се сложувам со се горе напишано, но тоа не ја прави вистината аполутна за никој дури ни за тој што ја доживува, напротив, ја прави моментална или се претвара во животна филозофија која под околости повторно се менува.
Тоа е сепак релативна вистина.

Наводно постојат луѓе кои што се постојано свесни за вистината, а тоа се луѓе кои го совладале своето его, како што разбрав сфатиле дека човек нема никаква контрола над својот живот така да не си прават проблеми самите себе со сопствените желби и стравови. Ги живеат секако, но како нешто сосема минливо, го имаат елиминирано она - морам, не смеам да дозволам. По нашки народски кажано, станале такви душички какви што никој од нас не сака да биде. Повеќето сакаме да бидеме нервозни и бесни ако треба само не такви овчички. А многу други ја имаат постигнато таа вистина и повторно ја имаат изгубено бидејќи се што е на сила пропаѓа, но барем служи ко еден вид патоказ.
Ако за тоа зборуваме

 

[PhantomerX]

Наводно постојат луѓе кои што се постојано свесни за вистината, а тоа се луѓе кои го совладале своето его, како што разбрав сфатиле дека човек нема никаква контрола над својот живот така да не си прават проблеми самите себе со сопствените желби и стравови. Ги живеат секако, но како нешто сосема минливо, го имаат елиминирано она - морам, не смеам да дозволам. По нашки народски кажано, станале такви душички какви што никој од нас не сака да биде. Повеќето сакаме да бидеме нервозни и бесни ако треба само не такви овчички. А многу други ја имаат постигнато таа вистина и повторно ја имаат изгубено бидејќи се што е на сила пропаѓа, но барем служи ко еден вид патоказ.
Ако за тоа зборуваме

Да, така изгледа тоа во наши очи... Апсолутната вистина е она исконското... Старото... Овде преземале `работа` оние општествени норми за така да се гледа на оние што ја увиделе Апсолутната Вистина!

Бај д веј... Го ценам Ајнштајн и тоа што рекол дека Се е релативно!, ама и тој самиот го има негирано тоа еднаш... Несвесно... На прашањето Дали се е релативно? Одговорил... Апсолутно... Значи постои апсолутна вистина.

 

[Cool Hand Luke]

- Околу силувањето. Различен проблем наметнуваш, за кој веќе сме разговарале на други теми. Нашиот договор за вредностите и меѓусебното однесување е сличен на апсолутната вистина на универзумот, но веројатно е горе-долу менлива, бидејќи во секој момент можеме да седнеме и да се предоговориме. Можеби тоа некој во универзумот исто така може да го стори, но тоа е повторно во доменот на можеби, можеби и не. Секако, немам право да речам, ти си луд што мислиш така, но мојот став е тој, нема да дојде некој и да рече од денес путерот сече а ножот го јадеме.

Тек сега видов Не сум сигурен дека те сфаќам... јас верувам во апсолутна вистина како што верувам дека путерот се јаде а се сече со нож. Може едноставно да изнајдеме други методи за негово сечење, мачкање, јадење, но принципот е ист, се друго се нијанси.
Но апсолутната вистина дека е сама по себе променлива не верувам, дека нам ни изгледа може, дека различно ја перцепираме може... Или може исто да ја перцепираме но бидејќи како луѓе сите сме различни...
А тоа за силувањето, секако како шега, и тоа е на духовен план, не физички. Нешто како - не сум свесен колку сум глуп, просветли ме Боже.

Да, така изгледа тоа во наши очи... Апсолутната вистина е она исконското... Старото... Овде преземале `работа` оние општествени норми за така да се гледа на оние што ја увиделе Апсолутната Вистина!

Бај д веј... Го ценам Ајнштајн и тоа што рекол дека Се е релативно!, ама и тој самиот го има негирано тоа еднаш... Несвесно... На прашањето Дали се е релативно? Одговорил... Апсолутно... Значи постои апсолутна вистина.

Ова првото не го сфаќам, некогаш ги ценеле луѓето по свесноста за Вистината? Тоа би била права хиерархија. Еее, каде ли би бил јас :star::icon_mrgr

Вистината и се манифестира релативно за секој од нас, а колку ли добриот Ајнштајн имал свесност за неа?