Onie koi ne sakaat da begaat od minatoto navistina nemaat doziveano vistinska stresna situacija.Moe mislejne(ve molam bez navreda)
eve sto mislam jas za minatoto i spomenite.
Седам во мојата соба и го гледам часовникот.Го гледам големиот ѕиден часовник кој стои на ѕидот веднаш до мојот кревет.Седам така и гледам како сонцето кое доаѓа ноз малото прозорче ја лепи неговата сенка по ѕидот.Таа сенка прави фигури кои ме потсеќаат на моето минато.Ме носи тој часовник назад во времето.Но тоа е релативно.Јас сеуште седам во собата ,10 часот наутро.Сепак со милсите сум некаде далеку во моето минато.Се расдувам на убавите спомени ми останале во сеќавање.Таа сенка ги образува лицата од минатото.Сите стари пријатели ко судбината не разделила.Сега таа ми прикажува и некаква претстава.Таму сум и јас.Се гледам кога бев мал.Знам.Тоа е моето детство.Така се вика таа претстава.Ги гледам насмеаните лица кои го прават тоа време совршено.Тој часовник на спомените е посебен.Ми го даде мојата баба и ми рече дека тој секогаш ке ме потсетува не нешто.Еве, сега покажува една девојка.Која беше таа девојка немаше ни да се сетам ако го немав тој часовник.Ги гледам нејзините љубопитни очи како ми кажуваат дека ме сакаат.Тој часовник кај мене пробудува длабоко чувство на тага.тага која се обидувам да ја скријам во моето срце.Почнувам да се лутам на него затоа што сака да ме испровоцира.Не може реално да ме врати назад.Посакував да можеше да го врати животот за неколку години и да ги поправам сите грешки што сум ги направил.Му го кажувам тоа во мислите и тој со мисла ми одговара дека не може така,бидејќи божем ако не сум правел грешки во минатото ќе сум тагувал уште повеќе по него.
уфффффффффф.Гледам во сказалките кои сеуште стојат в место не с епомрднуваат.Се чудам што се случува.Го прашувам часовникот,тој не одогвара.И сенката се изгуби.А сонцето го замени месечината.Тоа си замина.Времто запре.Сега немам време, го немам часовникот на спомените а ако го немам него немам ни спомени.Сега станувам и избезумено го барам времето дасе врати.Го нема.Го барам времето за кое порано мислев дека е залудно.Го барам мојот живот назад кој порано го бракав да си оди.Дури сега почнувам да мислам дека каков таков животот не постои ако нема спомени.Часовникот на спомените сакаше само да ми каже да продолжам со мојот живот и да го заборавам минатото затоа што тоа е само илузија тоа не постои, а иднината ќе постои.Тој часовник ме научи да не си играм со времето и да ја живеам сегашноста онаква каква што е.Но сепак сеуште тагувам по мојот часовник на спомените затоа што без него не се сеќавам на ниеден спомен, на ниту еден убав спомен.
.. постои амнезија...
