Овој Ротфус, како што ваљда веќе реков, решив да го читам, па ја купив првата книга - Име Ветра. Стилот му е многу подобар од Ериксон да речеме и стварно во тој поглед ја исполнува една од основните премиси во уметноста, за мене, а тоа е - Не е важно што правиш, туку како тоа го правиш. Мада ја би рекол - Побитно од тоа - што правиш, е - како тоа го правиш.
И ОК почиње книгава за тој у пичку матер легендарен лик, релативно интересничко, стилот ОК, ко шо кажав, со малку досаднички делови, али ОК е. И у еден момент, тука негде у први сто страни, ничим изазван (у ствари изазван али стварно немаше потреба), почиње он да ја раскажуе својата животна прича и у следни неколку стотини страни загалвуе у еден епски boredom, исполнет со убитачно досадни Хари Потер универзитетски денови, измеѓу кои се убацени уште подосадни љубовни делови и кафанско свирење. И така до кај 450-та страна.
Не, не престануе таму оваа ужасна досада, него до таму сум стигнал. Очекувам уште многу.
). Ако во првиот дел 100 страници ти се виделе фазла, во второто слободно отпиши 200, а третото можеш и да го прескокнеш 
