„Морам да одам да се шишам“ - помисли тој излегувајќи од високата зграда кога ветерот му го попречуваше видот со сопствената коса. Високата зграда беше неговото работно место веќе четири години . Четири години минати на четириесет и вториот спрат а единственото нешто од кое што му беше страв беа височините. Работеше во канцаларијата веднаш до стаклените прозорци кој всушност беа ѕидови и честопати паничеше дека ако се наведне наназад ќе падне од зградата.
Чудно , никогаш не се пожали на својот шеф дека има страв од височини и не побара друго место иако знаеше дека доколку побара ќе го добие. Секогаш го добива тоа што го сака , меѓутоа не поради тоа што е вообразен , не поради тоа што е дрзок . Го добива тоа што го сака поради тоа што го посветува секој дел од себе на тоа едно парче кое го посакува. Можеби тоа е неговата најголема грешка , затоа сеуште нема сериозна врска .
Небото беше темно сива и својата тажна боја ја одсликуваше во расположението на луѓето.
Првата капка капна откога тој седна во својот сив автомобил. Чудно , се беше сиво денес.
Капките на стаклото ужасно го нервираа меѓутоа немаше начин тој да го сопре дождот па мораше да се помири со нив. После пола часовно возење по долгите и полни улици на големиот град тој пристигна до фризерскиот салон кој го посетуваше веќе 5 години .
Дури и стана пријател со неговиот фризер , често се случуваше заедно да одат во некој бар .
Овој пат фризерот не беше тука , мораше неговата асистентка да го замени бидејќи зел боледување.
Направи учтив разговор и со неа , косата му ја обликуваше во досега за него препознатливиот облик и си замина . Незнаеше каде да оди па откога седна во колата го пројде именикот на мобилниот телефон.
„Деа“ шепна тој и напиша порака чија содржина беше „ Пивото и кикириките чекаат на нас. Soul Pub во 18 часот? “
Не чекаше таа да му врати на пораката и започна да вози кон пабот.
Неколку минути откога ја запали колата му пристигна порака на мобилниот која гласеше „Секако , јас частам на твоја сметка“ . Ја прочита и се насмевна .
Стигна во пабот 10 минути порано отколку што требаше , меѓутоа таа веќе беше таму , седната на маса со две големи кригли пиво и кикирики.Во раката имаше евтина цигара која се чини го создаваше целиот чат во пабот. Тој седна и ја потпре раката на масата земајќи ја сметката која таа му ја даваше насмевната. Тој го извади новчаникот и ги остави парите за пивата на маса.
-„Туборг?“ праша кревајќи ја едната веѓа.
-„Хајнекен , зар не научи досега дека по чашата не се познава пивото?“ рече таа зајадливо.
-„А ти веруваш дека те послужиле со Хајнекен ? “ реплицираше брзо.
-„И вода да е нема да го смени фактот дека келнерот ми плукнал во него , мислам дека му се допаѓам“
-„Навистина? Затоа ли како мала плукаше по мене ?“ кревајќи го погледот заводнички.
-„Не сум јас толку плитка , плукав бидеќи имаше грдо палто“ рече таа недвоумејќи се ни за секунда . Чудно исцениран разговор кој продолжи да се одвива во твој правец.
Тажен ден , во позадината се слушаше блуз музика , а и двајцата беа насмевнати. И двајцата знаеа да уживаат во добрите артисти и да ја ценат вистинската уметност .
Не беа најдобри другари залудно . Гасејќи ја нејзината трета цигара откога тој започна да и ги брои музиката заврши.
-„Те сакам ли?“ праша таа .
-„Се сомневам дека постои човек кој би ме сакал мене“ одговори тој скоро тажно .
-„А како би те сакал кога си вообразено детиште? Туку сакав да те прашам , дали можеш да ми го позајмиш автомобилот ? Треба да одам до кај мајка ми во болница , ќе се вратам за 2 дена ?“.
-„Па незнам , толку си патетична ли па од мене бараш автомобил ?“ праша тој.
-„Фала, знаев дека ќе ми го дадеш. “ рече таа земајќи ги клучевите од масата.
-„Сообраќајната е во фиоката пред совозачкото седиште“ рече тој тивко и воздивна .
-„Те знам до толку , не се секирај. Сакаш да те одвезам до дома ? “
-„Или тоа или дај ми пари за такси , ме истроши со пивава. “
-„Знаеш која ми е адресата?“
-„Што ќе ми е твоја адреса?“
-„Па јас зборував за моето дома , не твоето.“
-„Ау што си перверзна.“
-„Ти си пријателе жив пример дека надежта последна умира.“
Разговараа тие излегувајќи од пабот .
Таа влезе во колата и го отвори прозорот велејќи му „Ајде , што чекаш?“
Тој влезе во колата и пред да ја затвори вратата притисна "Play" на радиото.
На радиото се вртеа песни кој и двајцата ги знаеа и ги пееа на глас додека поројниот дожд полека удираше на стаклото пред нив.
Таа нагло закочи во еден тесен сокак и ја крена рачната.
„Тука живеам.Влегуваш ?“
„Сакала или нејќела.Ама чекам да ме превезеш сабајлето“
„На прави планови пред време , можеби нема да станеме изутрина.“ рече таа.
Чекореа по скалите нагоре и таа ја отвори вратата од нејзиниот стан. Влегоа.
