Тука пишуваме на зададена тема

  • Креатор на темата Креатор на темата Точкест
  • Време на започнување Време на започнување
Мислев дека ќе се покајам што сум дошла, но за среќа, добро заврши се` и конечно можев да се опуштам неколку часа пред следниот состанок. Ја ставив раката на оградата и почнав полека да слегувам по скалите, а мислите околу состанокот не се ни обидував да ги прекинам, чувствував големо задоволство од успехот. Морав да ја држам главата наведната, не сакав да ми се случи инцидент и да се заплеткам во фустанот, бидејќи ме занесоа мислите кои ме врзаа. Не за друго, немаше да бидам способна да се појавам повторно на состанок, за кој очигледно не сакав да наоѓам оправдувања за отсуство. Самодовербата ми беше на ниво, со нетрпение очекував да се покажам повторно во вистинско светло, да бидам она што сум, да ги оставам сите без коментар.
Ме полазија морници кога конечно ја поминав и последната скала, како цела вечност да помина откако ја пречекорив првата. Сакав да отидам до салонот, но не знам зошто ме понесоа нозете накај барот и без да се спротивставам, тргнав натаму. Повторно морници. Си реков: „Добро, што ми е? Зарем некоја настинка ме фаќа? Само нека поминат уште овие два дена и потоа што сака нека ми биде, само сега да не ме спречи глупав грип”.
Се упатив накај една слободна маса во аголот. Зошто ме привлече како магнет тоа место, не можам да си објаснам. Знам само дека имаше сепаре и блага пурпурна светлина. Можеби сакав да се занесам во мислите и да не може никој да види колку сум „отсутна” со паметот. Којзнае.
Бев опуштена, само морниците ме мачеа кои одвреме-навреме ми ја надразнуваа кожата.
Дојде девојката да ме послужи.
- Што ќе пиете од господинот кој седи на онаа маса? - праша и се заврте да ми покаже. Но, толку беше темно и во тој агол, што јас не успеав ни ликот да му го видам на мистериозниот господин. А и не ми беше важно.
- Заблагодарете му се на господинот во мое име, но не сакам ништо. Ако не ви пречи, само ќе поседам уште неколку минути и ќе си одам. Непријатно ми е да го зафаќам местово, па ако е проблем кажете и ќе си одам веднаш, - сигурно одговорив.
- Во ред, иако господинот беше упорен и настојува да се напиете нешто од него. Но, како сакате, - безволно ми врати како да очекуваше дека ќе падне добар бакшиш од господинот. - Можете да останете колку што сакате, - рече и си замина на друга маса да послужува.
Во моментот се пцуев што не си порачав пијалок веднаш кога влегов, сега не можев да се напијам ништо откако и` реков дека не сакам ништо од господинот. Можеби ми беше глупаво затоа што чувствував дека ме гледа, иако не можев да го видам. А чувствував жед, имав некаква луда потреба од студен пијалок и чаша да држам во рацете. Повторно морници.
Запалив цигара и почнав да се прашувам како би можел да изгледа господинот наспроти мене. Толку се внесов, што изгубив секаков контакт со околината, како да не знаев веќе каде се наоѓам. Сепак не можев да си претставам лик, не знаев како да го замислам. Заборавив и на состанокот и на се`.
- Дали смеам да седнам?
Се стресов. Ми падна цигарата. Не се наведнав да ја кренам, но ни главата не ја кренав да видам кој ми прозборе. Не сакав да верувам дека мене ме праша дали смее да седне, не сакав да верувам дека гласот ми е познат. Неговата сенка ми ја угуши и малата светлина што постоеше кај масата, помислив дека се онесвестив, почна нешто да ме гуши во грлото. Успеав со едната рака да си ја допрам другата, сакав да почувствувам дали сум свесна или сум го изгубила целосно паметот. Немав храброст да ја кренам главата и молчев. Морници!!! Несвесно ја кренав главата и го погледнав. Со треперење ја прифатив раката која ми ја пушти, ме погледна в очи и ми ја бакна.
- Повели, седни, - едвај изустив занесена од добро познатиот машки парфем.
Се обидував да се соземам, морав да се соземам. Немав храброст да го погледнам и сакав да се извлечам од ситуацијата. Со рака и` дадов знак на девојката да дојде и таа веднаш се појави до масата.
- Шише виски! - испуштив нервозно, па дури забележав дека некои луѓе се свртеа накај мене. - И мраз!!!
- Нели не сакаше да пиеш ништо? - со блага насмевка и смирено ме праша.
- Не сакав и уште не сакам, но порачав за да пиеш ти, знам дека сакаш виски, - горделиво му одговорив.
- Добро ми е позната таа црта која ти се појавува на челото кога се лутиш, - повторно се насмевна и запали цигара. - Горделивата Марија.
Не знам зошто, но не можев никако да реагирам на ова што ми го рече како што си имав обичај. Најверојатно повторно беше во право, затоа.
- Колку е чудно што сме се нашле и двајцата на ова место, токму вечерва во овој милионски град, - рече замислено како за себе. - Не, не ми замерувај. Само гласно размислував. Не е важно. Не мораш да коментираш, - ме погледна збунето и забележа дека лицето ми е како скаменето, сфати дека воопшто не ни помислував да коментирам.
Сакав да прозборам, но останав вкочанета, збунета, се молев тивко во себе да дојде девојката побрзо и да ја прекине таа мачна тишина која не траеше повеќе од триесет секунди. Конечно. Го остави шишето, чашите и мразот на маса и избега како да видела нешто страшно. Или барем мене така ми се чинеше. Сакав да посегнам по шишето и цело виски да го испијам сама без мраз, да ме запече силно во устата, да ми го изгори грлото, да ми го замати умот и очите да ми ги прекрие темнина.
- Гледам дека не си зборлеста вечерва, несвојствено за тебе, - тивко рече не гледајќи во мене и ги наполна чашите.
Не дочекав да стави мраз, ја зедов чашата, во себе се израдував што конечно можев да ставам течност во устата и испив до дно. Ме изгоре, душата само што не почна да ми блуе оган, очите ми се насолзија и само молчеливо ја подадов чашата. Знаеше дека треба да ми тури пак.
- Да наздравиме, - го погледнав в очи и се насмевнав.
Вискито како да ми ги изми сите отрови, како да ми разби големи грутки во грлото, како да ми ги распрсна сите стени. Си реков: „Прекини да изигруваш будала, не се однесувај како некое недораснато дете. Опушти се, не е ништо страшно. И ова ќе помине”.
Од тој момент чувствував дека си ги раскинав оковите, истрчав на отворен простор, дишев воздух, се чувствував ослободена.
- Па, што правиш тука? - заинтересирано прашав, не тргнувајќи ги очите од него. Ми навираа прашања и сакав сите да му ги поставам во еден здив, но не сакав да бидам напорна.
- Службено. Уште вечерва сум тука. Подобро да не ти објаснувам, не сакам да те оптеретувам, сигурно си имаш свои грижи. Да зборуваме за нешто друго, - одлучно пресече.
Можеби ми дојде некое олеснување што нема да дискутираме за работата, но се почувствував малку навредена што не ме праша зошто сум вечерва јас тука. Сакав, имав потреба да му кажам дека и јас сум службено, па и колку сум задоволна од работата, за мојот вчерашен успех.
- Не сме се виделе пет години, би сакал да слушнам како живееш, - запали цигара, го допи вискито што беше во чашата и си тури повторно. Изгледаше како да се плаши што ќе чуе, а истовремено сакаше да знае.
Ми го рече тоа што не сакав да ми го рече. Подобро да зборувавме за работата. Што можев да му кажам? Поточно, не знаев што да му кажам. Не знаев како. Се трудев да се сетам како со неколку зборови да му објаснам како живеам последниве пет години, но само една јасна слика ми стоеше пред очи која стоеше како препрека пред сите други. Во моментот не ми доаѓаше желба да зборувам, сакав само да молчам и да гледам како пие од вискито кое веќе беше повеќе од пола испиено. Мразот се истопи, ни една коцка не ставивме во нашите чаши.
- Знам. И јас не би знаел како да ти одговорам доколку ме прашаш тоа што јас те прашав. Можеби и моите причини би биле исти како и твоите, но подобро да не зборуваме и за тоа, - замислено прокоментира, како да ми ги прочита мислите, знаеше дека не знам што да кажам. - Да наздравиме! - ме погледна во очи, ја крена раката и без збор ги чукнавме чашите.
Настана тишина, молчевме и двајцата, преокупирани секој со сопствените мисли, па како од култура да не сакавме да си ја прекинеме таа состојба. Од нашиот агол можеше да се слушне само чкрапање на запалка и звук кој го дава течност кога се налева во чаша. Кога дојде девојката да донесе сметка, тогаш забележавме дека барот се испразнал и дека е време да си одиме и ние. Кога почнав да се движам, тогаш станав свесна дека алкохолот ми го заматил погледот и ми го отежна движењето, но не дозволив некој да забележи, а најмалку тој.
- Епа, добра ноќ. Треба да спијам, утре ме чека работа, - со сериозен израз на лицето го погледнав кога застанавме кај скалите.
- Добра ноќ. Пријатно ми беше што вечерва бев во твоја близина. Се надевам некогаш повторно случајно ќе се сретнеме, но тогаш дека ќе имаме што да кажеме, - топло ме погледна и ми подаде рака.
Само се насмевнав, на кратко ја прифатив раката, се свртев и заминав. Препознав, бев сигурна, ова беше вистинскиот момент. Но, како и пред пет години кога заминав, последните зборови ни беа: „Се надевам дека некогаш случајно ќе се сретнеме”.
А само малку барав. Само да ми рече да останам. Исто како и пред пет години, но сега не го прашав дали сака да останам. Се плашев да не ми рече: „Оди си”.
 
Животот се состои од дожд... по него често доаѓа сонце но и тогаш наеднаш знае да не изненади со град. Нашите емоции се ранливи како пиленца... темата за денес и деновиве... "Снеговите во август”
 
Снеговите во Август...

Мислев дека ќе биде најубаво, копнев за „тоа“. Со целата моја душа го очекував и секој ден се молев. Се плашев дека нема да се исполни. Мислев дека тој зрак никогаш нема да го допре моето срце, мислев дека нема да ја доживеам таа среќа. Мислев дека преку „него“ ќе се оствари една од најубавите нешта во мојот живот. Месеци пред „тоа“ некоја топлина го загреваше и топлеше моето срце. Бев среќна.
Можеби звучи конфузно, можеби е нејасно, но такво и ќе остане. Единственото нешто што ќе го нагласам е следново:
Требаше да заминам, и копнеев за тоа, едвај го чекав. На тој настан гледав како на врв од случувањата во мојот живот. И токму во тој миг, кога мислев дека оваа речиси испполнета желба е најголемата која блеска на моето небо, до неа се појави уште една. Иако личеше на ѕвезда, втората не беше тоа... Беше снегулка. Беше многу мала, но успеа целосно да ја засени светлината на ѕвездата која дотогаш ме грееше, да се симне од моето срце, да ја зароби и замрзне мојата малечка душичка... А беше топло, на сите им беше топло, додека јас се тресев од студ. И сите беа насмеани, а јас неможев да се насмеам, зошто мразот ја зароби мојата насмевка. Треперев... Треперев онака како што трепереше снегулката, додека го мрзнеше моето срце. И од тогаш не ја ставив дланката на градите, зошто тие ми беа заледени... Но... повторно уште еден зрак, па уште еден и уште еден... Ги почувствував, поточно речено ги видов, но ништо не можеше да ме промени. Ништо не беше доволно силно, доволно топло, за да ја одмрзне мојата душа. Тоа беше исто како коцка мраз да биде во средиштето на огнот и повторно да си остане таква- ИСТА. Значи... Го видов исполнет мојот сон. Но.. Залудно. Го гледав, а не го чувствував, зошто она што се чувствува, кај мене беше смрзнато. А тоа боли. Боли кога она што те одржува во живот е скаменето, боли кога се наоколу е небитно.
И ненадејно... Од очиве ми потече солза, по неа уште една, па уште една: „ Што имаше во тие солзи што ми ја стоплија душава?“ Излегов од огништето. Во него ми беше ладно, а седната на гол камен ми е потопло. Зарем солзите беа појаки од огнот?
И ете... После долго време се осмелив и ја ставив дланката на моите гради, по неа и другата. И се исплашив... Сеуште во себе имам парче мраз и затоа дланките засекогаш, цел живот „ќе ми бидат ладни“, а насмевката... незнам. Но се плашам многу, зошто немам веќе солзи да го достопам она што остана во мојата душа.
 
И ете,пукна летото. Неговото име се печеше на мазните високи чела на старците кои едвај се справуваа со горештините во августот. Од нив излегуваа тоа па тоа истите муабети и испаруваше реата на лук. Ништо лично,само си го регулирале притисокот,де.
Ми текнува дека лежев на тревата во паркот сосема сама и тажна. Не знаев колку е часот..не знам ни дали ме интересираше. Времето и онака поминуваше без и јас да го контролирам.
Ги почуствував последните 5 минути од својот живот. Од својот духовен живот...за останатиот дел од него јас прераснав само во тело кое се движи.
Те чекав долго. Решив да те побарам,се загрижив.Помислив дека ќе те најдам. Се колнам себеси и ден-денес што се решив да направам два чекори од местото кај што те чекав. Тогаш се убив себеси.
Ти ме уби. Да,жалам на суровата реалност што мораш да ја прифатиш,ама ти си убиец.
Прегратка...твојата дланка во нејзината коса..нејзината рака на твоето рамено..твојата рака околу нејзината половина...одек на нејзината насмевка во воздухот..ехо од твојот глас...најзината дланка на твојата глава...твојата дланка на нејзиното лице...твоите усни врз нејзините....виножито од адреналин....
-Имаш нешто да кажеш во твоја одбрана?
-Не.
-Мило ми е. Збогум.
Една солза. Друга. Трета. Јас не сум повредена. Јас само плачам. Колку да не е без ич. Не. Јас не се лажам себеси.
Не лежев на тревата во паркот..лежев на снегот. Правев ангелчиња сонувајќи дека еден таков ќе се симне од небото и ќе ме земи. Сонував како ти се одмаздувам,а потоа умирам од жал. Од жал за себеси што си дозволив некој како тебе да ме заведе и изневери,па да ме остави да се борам со августовскиот снег.

Кога денес погледнувам кон летното небо,се потсетувам на се. Благодарам за услугата што ми ја направи - секогаш ти велам. Поради тебе добив желба да се повратам во живот, а до тогаш не знаев како се викам,избезумена од љубов.
Точно кога мислев дека сум мртва,мојот живот одново беше зачнат,а ти беше одговорен за тоа.
Прими ги моите искрени честитки за твојот започнат живот со неа. Се сложувам со судбината дека неа ја заслужуваш онолку многу колку што не ме заслужуваш мене. Се надевам дека таа ќе те убие тебе исто онака како ти мене,и дека покрај неа ќе сфатиш кој ја загуби битката меѓу нас двајца.
Збогум,августовски снегу...јас почнав од нула. А ти од минус бесконечност.
 
Знам што ќе речеш. Глупав.
И луд можеби.

Ама внимавај... внимавај на овој август. Остави го прозорот подотворен. Една вечер, сосема сигурно, небото ќе биде бело. Розево бело. Јас ќе се сторам снегулка и ќе го заиграм волшебниот танц на последното патување. Од горе до долу. Од небото кон земјата. Ќе ја продадам парцелата во лажниот рај и ќе поитам кон тебе. Дури спиеш, ќе се искрадам до твојот образ. Нема да осетиш ладовина. Во тие последни моменти, ќе ти шепнам една вистина, пред да се растопам и да станам само една неисплакана, а толку посакувана солза...


Кога орлите ќе заборават да летаат
а времето нема да постои,

кога небото ќе е црвено
а тишината ќе го замени глупавото тропкање во гради;

кога никој нема да се сеќава на денов
и цвеќето нема да венее во вазна,

кога реките ќе се скаменат
и чашата конечно ќе биде полупразна,

кога водопадите ќе станат гејзери
а молкот ќе е само обична казна,

кога атлантида ќе е реалност
а запад само обичен брег;

кога на минус дваесет и нешто
во август ќе се тркалаш во снег


...сеуште ќе те сакам.



*која и да си....Спиј мирно.
 
Снеговите во август

7 Август,4:15 наутро.Уште еден ден со крваво сонце што ги покрива моите очи.Ме мрази затоа што и јас го мразам,ме сака затоа што јас го игнорирам неговото величество.
.............................................................
Се рабудив,го разбистрив мојот матен ум.Старото палто ми беше перница а сатенскиот чаршаф земјата.Без компас,само ѕвездите знаат каде сум бил.Јас сум ѓавол што брза некаде,свеќа на ветерот,санта во топлите августовски ноќи.
Донесен на овој свет,ми рекоа дека сум се родил со крст на грбот.Па барем ми дале нешто,не треба да крадам или да се борам за да победам.Велат дека сум баран....па фати ме ако можеш.
Чекорам кон зракот на возвишеноста.Земи ме,но ја знаеш вистината.Лорду,никогаш не се осмелував да нацртам прв,но сега нацртав со сопствената крв-нарекувај ме како што сакаш.
Знаеш,пред легнување секогаш се молам да го чуваш овој див дух.Не барам прошка,но пред да бидам 6 метри под земја,ќе те замолам нешто.Го живеев овој живот на работ,дозволи ова момче да умре како маж...зјапајќи во куршумот,да си го дозволи овој луксуз.
...................................................................................
Затоа го мразам 7август...на овој ден падна првата капка крв на снежната покривка...извалкав се,па дури и мојата чест.Сонце,прекриј ги трагите како што знаеш и умееш...ова момче умре.
 
”Охохохоооооо...”- се изнасмеа длабоко Господ додека ја гледаше фарсата долу меѓу неговите поданици. На пазарчето во Тафталиџе две наконтени жени, во најврелиот августовски петок, се скараа која да ја земе поголемата краставица. Се смееше Дедо Боже додека ја гледаше целата случка од високо, од неговата перспектива туркајќи ги настарана облаците кои надоаѓаа. Гракање и кокодакање имаше долу... валкање по земја и јасни пораки испратени една кон друга со помош на кожните чантички. Порака која удира по глава е полесно сфатлива од порака која влегува во глава...
И откако нежните полицајци пристигнаа на местото на настанот, женичките веќе беа како од реклама за прашок за перење. Земаа податоци, почнаа да мерат со своите додатоци и констатираа дека ова е најжешкиот од сите петоци. Наеднаш, сите се скаменија, застанаа, соединија. Се свртеа кон небото и во глас извикаа... Господе, ако ти е досадно и си безделник... биди малку вреден уметник, пушти ни снег до понеделник...



Виски со мраз

Во ситните часови на кожни фотељи седи шефот и неговите тројца гангстери. Мораат да го слушаат што раскажува иако попрво би уживале во атрибутите на барската пејачка која тивко го надополнува неговиот длабок глас.
”Момци, слушајте ме внимателно додека зборувам и не ме прекнувајте. Ќе бидам поспор бидејќи вашите глави се такви и неможете да ме следите побрзо. Знаете какви одлуки сум морал да донесам и знаете колку е тешко да се биде во моја кожа. Низ годините сфатив дека не е важно да се донесе вистинската одлука во вистинско време, туку да таа одлука да се изврши правилно, брзо и ефикасно. Макар била погрешна. Сакам да го запомните тоа во иднина, но ова што ќе ви го кажам морате и да го примените во животот покрај тоа што ќе го запомините. Не го давајте срцето! Никому! Никогаш не се водиме со својот ум, туку со своето срце. Ако дозволите некој да ви го земе, вие сте поразени. А човек без срце е како виски без мраз. Ако преживеете да продолжите алкохолот ќе биде двојно појак и двојно повеќе ќе гребе на грлото. Но ако никому не го дадете... ќе бидете елегантни и успешни и низ грлото ќе лизгате со стил. Ќе бидете најдоброто во градот, ќе се чувствувате како виски со мраз во саботна вечер, пура во рака и оваа девојка од сцената како ви пее во скут. На крајот ќе сфатите дека која и филозофија да ја одберете, ќе згрешите. Бидејќи сме создадени да грешиме и да се каеме. Но вреди. Вреди овој момент, кога вие мислите дека сум јас премногу искусен и паметен бидејќи не можете да ме разберете ни збор што кажувам, а всушност токму тоа и сум... обичен староец кој никогаш не сфати што е исправно и правилно. Дали таа што ме сакаше а ја отфрлив, или онаа која ја сакав а и попуштив. Сепак едно нешто знам, сите пари на светот не можат да ми ја купат смртта која сакам да ја имам... Келнер... дупло виски со мраз! Ти! дојди ваму!...”
Вискито пристигна, пеачката седна во неговиот скут, запали една од неговите кубански пури... го извади револверот, се насмеа со уживање и си пукаше во слепоочницата...
 
Оваа жешка ноќ решив да ја минам крај прозорот.Убаво ми е така, кога гледам напразно и само уживам во мирисот кој се разнесува со летното ветре. И цело време се надевам дека до моите сетила ќе допре долго очекуваниот мирис,а знам дека тоа е невозможно...
Решив сама да ја победам фобијата од стоење крај прозорот, не смеам да и дозволам да ме измачува, а и не сакам повеќе да го слушам психијатарот со досадните и излитени фрази, како, "ти можеш, ќе успееш...", знам јас и сама, не ми требаат неговите очајни обиди да ме врати во нормала. Но, кога и да застанам покрај проклетиов прозор, го гледам снегот како паѓа и пак ме прогонува минатото.Ах, колку сакам да ги снема од моите мисли овие снегови, кои и во најтоплото време ме смрзнуваат, ме заледуваат...
Ме враќаат во минатото, пред 3 години, кога исто вака стоев крај прозоров, беше јануари месец,а тоа беше година кога снегот не престануваше да врне. Само кога ќе се сетам колку бев среќна тогаш, се подготвував за венчавката која требаше да биде во август..Подготовките беа при крај, а јас се опуштав секоја вечер крај прозорот уживајќи во пластењето на снегот, ја обожавав неговата белина, се беше толку невино, чисто...најмногу се радував кога ќе дојдеше и ти,зашто заедно ќе можеме да уживаме во глетката...
Но, тоа што го направии таа кобна ноќ...не можам повеќе...ќе се селам од овој стан, спомените ме убиваат..Дојде како и секоја вечер. ме прегрна, ми кажа дека ме сакаш и дека нема да ме заборавиш...и додека се освестив те снема...стоев збунета, бев во шок, ме освести сирената на брзата помош и вресокот на некоја жена...само се поднаведнав, и видов како белата невиност на снегот ја одзеде црвената боја на твојата крв...Секоја вечер од тогаш се обидувам да сватам зошто така направи, проклетнику...Снегот не престана да врне од тогаш..Иако е август се уште ја чуствувам неговата лад, се уште ми студи во срцево...Не го сакам снегот повеќе...Но се надевам дека сонцето кое ќе изгрее за некој час, ќе ме затопли...ама знам дека само се залажувам...А на денешен ден требаше да се земеме, пред 3 години...
 
Снеговите во август (вторпат)

Лето 2006. Август- месецот на забавите. Цел свет негде се забавува, нешто прави, работи, а јас... јас сама и осамена помеѓу четрите ѕида на мојата соба, само со дневникот, CD-ата и фотографиите во моја близина. Изолирана од секојдневието, од секојдневните настани и случувања... изолирана од се и секого... Затворена во еден свој мрачен свет, опколена со илзуиите на сеќавањата на минатото. Осамена... осаменоста ми станува најдобар пријател. Цело време во тишина... заборавив и како е да се зборува со некого.
Август 2006! Испадна најубав месец во годината, месец каков што никој не очекуваше- само сонце и плаво небо. Но што дека?! Сите го гледаа сонцето, а јас гледав само облаци, сите ги грееа зраците на августвоското сонце, а мене ме допираа ледени снегулки. Секој ден моето срце се повеќе и повеќе мрзнеше, исто како и мојата душа и се на мене. Станав ледена... кукла која само физички функционираше, која повеќе немаше ништо човечко на неа... нити грам топлина. Дури и солзите што ми ја лечеа душата замрзнаа.
Никогаш претходно немав почувствувано толкава болка и не бев стигнала до такво ниво на депресија, па се запрашав себе си- зошто толку ме уништи нашето одалечување? Минувааа денови и денови, прашањето беше постојано присутно во мислите и еден ден- сфатив! Го сфатив она што сигурно сум го потиснувала и не сум сакала да го прифатам. Сфатив дека јас сум била и уште сум вљубена во тебе!
И колку само се плашев на повторната средба со тебе имајќи го последниот заклучок на ум. И со причина се плашев.
Сега сфатив зошто толку сакав да те видам, зошто толку ми недостасуваше, зошто толку ја сакам твојата близина, ти се восхитувам и обожавам... сакам се на тебе.
Те сретнав по долго време и пак мојата насмевка и непрекинатото зјапање во тебе, потврдија се. Сега ми беше уште потешко, сега почна уште еден потежок период за мене- станав свесна дека те сакам, а забрането овошје си ми.
И што дека беше август? Снегот овојпат целосно ме покри, затрупа во бездна од која и ден денес неможам да излезам.
 
Јас ќе бидам на кратко отсутен... следните теми ќе ги даде Форчн. Од мене сега за сега, последна тема е... ”Ментална хирургија”
 
Odam, odam odam op zgrada!
пак одам одам одам и ете ја Рада.
Каде Радо мори?
леле ја гледам она игра со коли.
Радо ма, кој има во зградава внатре баш?
Па има луѓе кутри и еден богаташ.
Па кој е тој богаташ бре?
Па како незнаеш? Тоа е докторот Кире :)
 
...mental surgery...

...A rope ladder was thrown down from the helicopter and a man dressed in a doctor's clothings was climbing downward to meet me obviously.I know because he shouted,"Trix,I have come to be your replacement.Your replacement of death."
I stood thinking that god had answered my prayer,yet not actyally knowing.He angrilly stared at me,saying "We'll , go ! There is no time to waiste ! " I didn't know what to say or think climbing up the rope ladder into the helicopter.I was grateful but confused.

...Once inside the helicopter I took a look at the pilot.It was the same lady whose eyes I saw at my dream the night before...whose eyes gleamed with rebellion as I spoke.
...I took one last look at the moon circle,horrifying it was.All the ones who were silently in shock...brainwashed...waisted away ,from the the mental surgery...were climbing the ladder,beggining to get in , and the rest were fighting each other trying to proove who was worthy to escape...
 
Веќе имав изгубено чувство за време. На моменти ги отворав очите, слушав непознати гласови, гледав само бела боја, насекаде... можеби полудувам.. и пак ги затворав очите. Телото не можев да ги мрдам некоја невидлива сила ме влечеше залепен за површината на која лежев... и пак заспивав. Циклусот се повторуваше денови, можеби часови, незнам и времето е релативно сега.

Наредниот пат кога ги отворив очите нешто беше чудно, изгледа се навикнав на тоа претходно, па се друго ми беше необично. Околу мене се отсликуваа неколку контури кои го заматуваа прекрасното белило... хм, можеби сум мртов. Гласовите беа се појасни, но сепак не ги разбирав. Не ми остануваше ништо друго, освен да ги затворам очите повторно.

Следиот пат се разбудив во една соба. Веќе не беше истото место, белата боја не беше доминантна наоколу, освен наметката која јас ја носев скоро никаде не гледав белило. Чудна соба, некако заоблена... а, и ме болеше главата. По допирот на темето почувствував дека нешто не е во ред, како да имав некоја операција, хм... можеби сум киднапиран од вонземјани.... со таа страшна помисла заспав повторно... но се надевав дека се е ова лош сон кој набрзо ќе заврши.

Се разбудив во близината на мојата куќа, во мојата облека на сред ледина и се тешев себе: изгледа не беа вонземјани, не сум ни мртов... тогаш полудувам... но, ако е така од каде се појави лузната на мојата глава?
 
Ментална хирургија

Отворете ги очите.Сега повторно затворете ги.Дали ви се допадна тоа што го видовте?Дали вашата сиромашна прецепција виде нешто повеќе од заслепувачката светлина над болничкиот кревет?Зар навистина мислите дека тука сме за вас,да го негуваме вашето мизерно душиче додека не ја достигне кулминацијата на благосостојба и привремен душевен мир?

Ако сте го помислиле ова,лошо сте ја премачкале вашата наивна мисла со мелем кој не ги прекрива вашите длабоки површни рани.Сме виделе милион вакви пациенти како вас,знаете,оние кои мислат дека го проживуваат последниот миг од својот скап живот па сакаат да згаснат со хистерична тишина и задоволна насмевка на своето лице кое не знае за страдание и маки.

Затоа сме ние овде,да ве вратиме назад во вашето кретенско минато кога живеевте од трошките на стравот од другите,кога се чувствувавте господар над душите кои мислевте дека ги поседувате,а тие се плашеа од секој непредвиден потег на вашите раце.Овде сте затоа што живеевте како ѕвер,а ќе се борите за опстанок како исплашен глушец во експериментална лабораторија.Овде кога велиме хаос,мислиме на комплетна хармонија.Кога велиме војна,всушност мислиме на мир.Што имаме овде?Овде имаме пробблем со комуникацијата.

Сега ве молиме отворете ги очите и повторно затворете ги.Кажете ни,што видовте?
 
- Ти си ебано глуп и те мразам?
- Не драги, ти си ебано глуп, а јас те сакам. Ти ги сакам парите поточно. Те спасив нели?
- Ме сакати бе морону! И врати ми ги парите!
- Не! Имаше терапија. Те спасив. Ми плати. Крај на приказната.
- Дојди ваму. ќе те задавам гаду!
- Навистина нема потреба. Те спасив. Сега се изразуваш. Конечно се изразуваш.
- Мамето!

И тогаш светот експлодираше.
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom