- Член од
- 14 август 2006
- Мислења
- 45.930
- Поени од реакции
- 86.213
Исламскиот Калифат нема да удри на Католиците и на Ватикан, туку на Православните
Објавено во: Вести Автор: Фаланга Датум: 07 Септември, 2014
Ердоган во својот постизборен говор како градови во регионот кои исто така треба да ја слават неговата победа посебно ги наведе Босна и Сараево, Македонија и Скопје, Косово и Приштина, па така ги нацрта границите на посакуваниот Калифат.
Србија се наоѓа на удар на уште една сила која ја сонува Калифатот, но со сосема друга перцепција да го обнови Отоманското царство, пишува Оливер Вуловиќ од српски Факти.
Ердоган во својот постизборен говор како градови во регионот кои исто така треба да ја слават неговата победа посебно ги наведе Босна и Сараево, Македонија и Скопје, Косово и Приштина, Санџак и Нови Пазар, па така ги нацрта границите на посакуваниот Калифат.
Основањето на Исламските држави, иако изгледа хаотично, некотролирано, дури и комично, не е нималку наивно во поглед на индината на опстанокот на Ирак, но и мирот и стабилноста во арапскиот свет.
Политичката состојба во Ирак и на Блискиот исток секој момент станува се покомплицирана, а иднината на Ирак како целосна држава е знак прашање. На тоа придонесе и наглиот успех на Исламските држави Ирак и Левантот. Пред неколку денови ИСИЛ официјално го промени името во Исламска држава, прогласувајќи го т.н. исламски калифат на територија на освоените делови на Ирак и Сирија кои ги контролира. Својот лидер Абу Бакар ал Багдади Исламската држава ја прогласи калифат на политички и верски лидер, на сите муслимани. Ваквиот развој на состојбата, иако на прв поглед изгледа хаотично, некотролирано, дури комично, не е нималку наивно во поглед на индината на опстанокот на Ирак како целосна држава, но и за мирот и стабилноста во арапскиот свет.
Точно е дека границите меѓу државите ги нацртаа колонијалните господари Англичаните и Французите, во почетокот на минатиот век, но во текот на изминатите 100 години во Ирак, Сирија, Јордан и други земји од регионот, сепак се создадени национални идентитети кои денес постојат. Исламската држава претставува закана не само за границите, туку и на тие идентитети, но и на историското, цивилизациското и културното наследство на народите на тие земји, кои Исламската држава не ги признава и кои сака да ги искорени, со оглед на неговото екстремно и редукционистичко толкување на исламот и поимањето на државите и општествата.
Во текот на изминатите 100 години во Ирак, Сирија, Јордан и другите земји од регионот сепак се создадени национални идентитети кои денес постојат.
За настанокот на Исламската држава може да се зборува и како за замислено сценарио на некои глобални центри на моќ, со финансиска поддршка од петродоларите, кои сакаат создавање на тотален хаос на Блискиот исток и предизвикување на уште поголема братоубиствена војна меѓу муслиманите, а доказ за тоа е и незаинтересираноста на западните сили, пред се на американската администрација.
Да се сетиме дека САД брзо реагираше во 1991 година, кога Садам Хусеин, извршувајќи инвазија на Кувајт, ги повреди меѓународните граници, а дека кон проблемот на повредата на границите на двете суверени земји на Блискиот исток, таа иста сила се однесува ноншалантно денес.
Иран и проиранскиот режим во Багдад ја обвинуваат Саудиска Арабија и нејзините заливски сојузници, членки на Заливскиот совет, за соработка, дека финансирајќи ги екстремистичките сунитски формации во Сирија и Ирак, придонеле за создавање на успех на Исламската држава. Ваквите тврдења можат да бидат точни, со оглед на тоа дека оваа земја се плаши од зголеменото влијание на Иран на Блискиот исток, кој го гледа како директна закана за сопствениот опстанок, а посебно се плаши од влијанието на Иран на нејзината шиитска популација, која е концентрирана главно на истокот на земјата, во региони каде се наоѓаат најголемите наоѓалишта на нафта.
Во тој контекст војните во Сирија и Ирак можат да се гледаат како индиректен судир на Иран и Саудиска Арабија за геополитичка доминација на Арапскиот залив, но и на Блискиот исток во поширока смисла. Овој судир во последните неколку години стана уште повидлив, посебно по појавата на САД во поместувањето на нивните сили на Исток, кон Пацификот, бидејќи Блискиот исток повеќе не е на врвот на листата на геополитички приоритети на САД. На тензиите исто така придонесува слабеењето на американската глобална економска и воена моќ, а чија причина е растот на Кина, Индија, Иран, Русија и Бразил.
По повлекувањето на американските трупи од Ирак, Иран го пополни вакуумот кој Американците го оставија и буквално загосподарија со Ирак, со што влезе длабоко во арапската територија. Голема одговорност за настанокот на Исламската држава има и ирачкиот режим на премиерот Нури ал-Малики, кој на власт дојде благодарение на поддршката на Американците и што е уште поголем парадокс, благодарение на поддршката на Иран. Факт е дека интересите на Иран и САД во Ирак во еден момент толку многу се приближија, па дојде до нивно поклопување.
Иако неодамна дојде до приближување на САД и Иран, влијанието на Техеран во Ирак стана неприфатливо за САД и тоа поради заканата на Иран на американските сојузници, Саудија и Израел.
Покрај тоа режимот на Малики одби да го потпише договорот за задржување на значителен број на американски трупи на територијата на Ирак, така американската администрација сепак се одлучи благо да реагира на походот на Исламската држава, иако вети да пружи поддршка на Малики.
Незадоволството на сунитите од ексклузивистичката секташка политика на режимот на Малики, достигна такво ниво што обичните граѓани на некои ирачки провинции, вклучувајќи ги и поранешните поддржувачи на режимот на Садам Хусеин, па и традиционалните племенски водачи, припадници на ИСИЛ, ги дочекаа како ослободители.
Погрешната политика на САД кон Ирак, намерното фаворизирање на шиитското мнозинство и поттикнувањето на религиско-секташка политика во управувањето на државата, и тоа како придонесоа за настанок на Исламската држава. Не е исклучено дека се работи и за стратегија на американската администрација за поделба на Ирак на три етнички и верски држави, темелени на матрицата на поранешната административна поделба на Ирак за време на Османската управа – Мосул, Багдад и Басра. Ако дојде до поделба, тоа ќе се случи со прогласување на независност на Курдистан. Претседателот на Курдистан Масуд Барзани тоа веќе го наговести.
Властите во Ирбил тоа нема да го направат без претходни консултации со Иран, Турција и САД, бидејќи за тоа ќе мора да добие нивна, макар и премолчена согласност, а режимот на Малики во Багдад тоа нема да може да го спречи, бидејќи се плаши за опстанок, со оглед на тоа дека голем број шиити, посебно нивниот верски водач Ајатолахот Систани е против неговиот трет мандат.
Исламската држава својата власт на територијата на Ирак не може да ја замисли без Багдад како престолнина, така да не е исклучена битка за Багдад ако не дојде до меѓународна интервенција. Ирачките шиити ќе направат се да го задржат јужниот дел на Ирак, каде се наоѓаат Најаф и Карбала, најсветите места на шиитските муслимани и секако пристаништето Басра, каде се наоѓаат најголемите наоѓалишта на нафта. Со тек на време, тоа ќе стане порта на Иран, а сунитската територија на Ирак вазал на Саудиска Арабија. Курдистан, бидејќи има одлични односи со турската Влада изминатите години, ќе стане зависна од Турција.
Со воспоставувањето на т.н. исламски калифат на Иран се стеснува просторот на делување во Ирак и Сирија и ја отежнува директната територијална врска со неговиот сурогат во Либан, Хезболах.
Дека тоа сценарио одговара на некои регионални земји сведочи и отворената поддршка на израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху за прогласувањето на независноста на Курдистан. Израел од поделбата на Ирак исто така ќе профитира, бидејќи во Курдистан од кој веќе купува нафта, ќе обезбеди одличен извор за снабдување со нафта. Од друга страна, Курдистан во идеолошка смисла е поприфатлив за Израел од другите земји од регионот, бидејќи секуларно е ориентиран. За Израел, Курдистан би претставувал одлична географска тампон зона против Иран. Секако, секое слабеење на проиранскиот режим во Багдад за Израел е корисно.
Со воспоставувањето на т.н. исламски калифат во Иран се стеснува просторот за делување во Ирак и Сирија и ја отежнува директната територијална врска со неговиот сурогат во Либан, Хезболах, кој претставува солиден опонент на израелската хегемонистичка позиција во регионот, бидејќи Иран преку Ирак и Сирија доставува оружје. Поради тоа на Израел му одговара новонастанатата состојба, вклучувајќи и распад на Ирак. Дури, покрај тензиите и исклучително влошените односи меѓу Израел и Турција, традиционалниот пријател на Курдите, Израел, во која живеат 200.000 Евреи од Курдистан, може во секој момент, кога и да посака да ја дестабилизира Турција со тоа што Курдите кои живеат внатре во границите на Турција, а кои не се малку, ќе ги поттикне на сецесија, посебно ако продолжат лошите односи на Израел и Турција.
Нема сомневање дека американската политика сноси голема, ако не единствена одговорност за настанокот на милитантните формации како што е Исламската држава. За тоа придонесоа и американските санкции против Ирак во минатото, нејзината агресија и воспоставувањето на шиитскиот режим во Багдад, тортурата на Ирачаните во затворот Абу Граиб, долгогодишното постоење на тортура во екстериторијалниот концентрационен логор наречен Гвантанамо на Куба, како и недоволната поддршка на плуралната демократска, умерена и рационална сириска опозиција да го маргинализира нелегитимниот деспотски режим во Дамаск.
На настанокот на Исламската држава кумуваше и Иран, најмоќна регионална сила, кој исто така лицемерно ја прифати американската инвазија и окупација на Ирак, бидејќи најмногу доби со таа окупација, со што го прошири своето влијание во Ирак. Благодарение на наведените фактори и околности создадена е франкештајнова творба на Исламска држава, со што е нанесен тежок удар на автентичниот ислам, и како на регион и како на цивилизација, а секој облик на заеднички исламски вредности на тој начин се стигматизира и се гледа со презир.
Подемот на Исламската држава ќе послужи како дополнителен повод за долгорочно неоимперијалистичко ангажирање на некои западни земји на подрачјето на исламскиот свет, а се под изговор за борба против теророт.
Најголема корист од Исламската држава може да има регионалната Влада на Курдистан, на чии лидери Исламската држава дојде како мелем на рана, а кои благодарение на воените формации го заземаа Киркук, во чија околина се наоѓа третина од ирачката нафта и кои Курди немаат намера да ја вратат во посед на режимот на Малики, но ни на Исламската држава. Што е најтрагично, подемот на Исламската држава, посебно територијалната маскарада од држава која ја основа на делови на суверени територии на Ирак и Сирија, ќе послужи како дополнителен повод за долгорочно неоимперијалистичко ангажирање на некои западни земји на подрачјето на исламскиот свет, а се под изговор дека се работи за борба против теророт.
Објавено во: Вести Автор: Фаланга Датум: 07 Септември, 2014
Ердоган во својот постизборен говор како градови во регионот кои исто така треба да ја слават неговата победа посебно ги наведе Босна и Сараево, Македонија и Скопје, Косово и Приштина, па така ги нацрта границите на посакуваниот Калифат.
Србија се наоѓа на удар на уште една сила која ја сонува Калифатот, но со сосема друга перцепција да го обнови Отоманското царство, пишува Оливер Вуловиќ од српски Факти.
Ердоган во својот постизборен говор како градови во регионот кои исто така треба да ја слават неговата победа посебно ги наведе Босна и Сараево, Македонија и Скопје, Косово и Приштина, Санџак и Нови Пазар, па така ги нацрта границите на посакуваниот Калифат.
Основањето на Исламските држави, иако изгледа хаотично, некотролирано, дури и комично, не е нималку наивно во поглед на индината на опстанокот на Ирак, но и мирот и стабилноста во арапскиот свет.
Политичката состојба во Ирак и на Блискиот исток секој момент станува се покомплицирана, а иднината на Ирак како целосна држава е знак прашање. На тоа придонесе и наглиот успех на Исламските држави Ирак и Левантот. Пред неколку денови ИСИЛ официјално го промени името во Исламска држава, прогласувајќи го т.н. исламски калифат на територија на освоените делови на Ирак и Сирија кои ги контролира. Својот лидер Абу Бакар ал Багдади Исламската држава ја прогласи калифат на политички и верски лидер, на сите муслимани. Ваквиот развој на состојбата, иако на прв поглед изгледа хаотично, некотролирано, дури комично, не е нималку наивно во поглед на индината на опстанокот на Ирак како целосна држава, но и за мирот и стабилноста во арапскиот свет.
Точно е дека границите меѓу државите ги нацртаа колонијалните господари Англичаните и Французите, во почетокот на минатиот век, но во текот на изминатите 100 години во Ирак, Сирија, Јордан и други земји од регионот, сепак се создадени национални идентитети кои денес постојат. Исламската држава претставува закана не само за границите, туку и на тие идентитети, но и на историското, цивилизациското и културното наследство на народите на тие земји, кои Исламската држава не ги признава и кои сака да ги искорени, со оглед на неговото екстремно и редукционистичко толкување на исламот и поимањето на државите и општествата.
Во текот на изминатите 100 години во Ирак, Сирија, Јордан и другите земји од регионот сепак се создадени национални идентитети кои денес постојат.
За настанокот на Исламската држава може да се зборува и како за замислено сценарио на некои глобални центри на моќ, со финансиска поддршка од петродоларите, кои сакаат создавање на тотален хаос на Блискиот исток и предизвикување на уште поголема братоубиствена војна меѓу муслиманите, а доказ за тоа е и незаинтересираноста на западните сили, пред се на американската администрација.
Да се сетиме дека САД брзо реагираше во 1991 година, кога Садам Хусеин, извршувајќи инвазија на Кувајт, ги повреди меѓународните граници, а дека кон проблемот на повредата на границите на двете суверени земји на Блискиот исток, таа иста сила се однесува ноншалантно денес.
Иран и проиранскиот режим во Багдад ја обвинуваат Саудиска Арабија и нејзините заливски сојузници, членки на Заливскиот совет, за соработка, дека финансирајќи ги екстремистичките сунитски формации во Сирија и Ирак, придонеле за создавање на успех на Исламската држава. Ваквите тврдења можат да бидат точни, со оглед на тоа дека оваа земја се плаши од зголеменото влијание на Иран на Блискиот исток, кој го гледа како директна закана за сопствениот опстанок, а посебно се плаши од влијанието на Иран на нејзината шиитска популација, која е концентрирана главно на истокот на земјата, во региони каде се наоѓаат најголемите наоѓалишта на нафта.
Во тој контекст војните во Сирија и Ирак можат да се гледаат како индиректен судир на Иран и Саудиска Арабија за геополитичка доминација на Арапскиот залив, но и на Блискиот исток во поширока смисла. Овој судир во последните неколку години стана уште повидлив, посебно по појавата на САД во поместувањето на нивните сили на Исток, кон Пацификот, бидејќи Блискиот исток повеќе не е на врвот на листата на геополитички приоритети на САД. На тензиите исто така придонесува слабеењето на американската глобална економска и воена моќ, а чија причина е растот на Кина, Индија, Иран, Русија и Бразил.
По повлекувањето на американските трупи од Ирак, Иран го пополни вакуумот кој Американците го оставија и буквално загосподарија со Ирак, со што влезе длабоко во арапската територија. Голема одговорност за настанокот на Исламската држава има и ирачкиот режим на премиерот Нури ал-Малики, кој на власт дојде благодарение на поддршката на Американците и што е уште поголем парадокс, благодарение на поддршката на Иран. Факт е дека интересите на Иран и САД во Ирак во еден момент толку многу се приближија, па дојде до нивно поклопување.
Иако неодамна дојде до приближување на САД и Иран, влијанието на Техеран во Ирак стана неприфатливо за САД и тоа поради заканата на Иран на американските сојузници, Саудија и Израел.
Покрај тоа режимот на Малики одби да го потпише договорот за задржување на значителен број на американски трупи на територијата на Ирак, така американската администрација сепак се одлучи благо да реагира на походот на Исламската држава, иако вети да пружи поддршка на Малики.
Незадоволството на сунитите од ексклузивистичката секташка политика на режимот на Малики, достигна такво ниво што обичните граѓани на некои ирачки провинции, вклучувајќи ги и поранешните поддржувачи на режимот на Садам Хусеин, па и традиционалните племенски водачи, припадници на ИСИЛ, ги дочекаа како ослободители.
Погрешната политика на САД кон Ирак, намерното фаворизирање на шиитското мнозинство и поттикнувањето на религиско-секташка политика во управувањето на државата, и тоа како придонесоа за настанок на Исламската држава. Не е исклучено дека се работи и за стратегија на американската администрација за поделба на Ирак на три етнички и верски држави, темелени на матрицата на поранешната административна поделба на Ирак за време на Османската управа – Мосул, Багдад и Басра. Ако дојде до поделба, тоа ќе се случи со прогласување на независност на Курдистан. Претседателот на Курдистан Масуд Барзани тоа веќе го наговести.
Властите во Ирбил тоа нема да го направат без претходни консултации со Иран, Турција и САД, бидејќи за тоа ќе мора да добие нивна, макар и премолчена согласност, а режимот на Малики во Багдад тоа нема да може да го спречи, бидејќи се плаши за опстанок, со оглед на тоа дека голем број шиити, посебно нивниот верски водач Ајатолахот Систани е против неговиот трет мандат.
Исламската држава својата власт на територијата на Ирак не може да ја замисли без Багдад како престолнина, така да не е исклучена битка за Багдад ако не дојде до меѓународна интервенција. Ирачките шиити ќе направат се да го задржат јужниот дел на Ирак, каде се наоѓаат Најаф и Карбала, најсветите места на шиитските муслимани и секако пристаништето Басра, каде се наоѓаат најголемите наоѓалишта на нафта. Со тек на време, тоа ќе стане порта на Иран, а сунитската територија на Ирак вазал на Саудиска Арабија. Курдистан, бидејќи има одлични односи со турската Влада изминатите години, ќе стане зависна од Турција.
Со воспоставувањето на т.н. исламски калифат на Иран се стеснува просторот на делување во Ирак и Сирија и ја отежнува директната територијална врска со неговиот сурогат во Либан, Хезболах.
Дека тоа сценарио одговара на некои регионални земји сведочи и отворената поддршка на израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху за прогласувањето на независноста на Курдистан. Израел од поделбата на Ирак исто така ќе профитира, бидејќи во Курдистан од кој веќе купува нафта, ќе обезбеди одличен извор за снабдување со нафта. Од друга страна, Курдистан во идеолошка смисла е поприфатлив за Израел од другите земји од регионот, бидејќи секуларно е ориентиран. За Израел, Курдистан би претставувал одлична географска тампон зона против Иран. Секако, секое слабеење на проиранскиот режим во Багдад за Израел е корисно.
Со воспоставувањето на т.н. исламски калифат во Иран се стеснува просторот за делување во Ирак и Сирија и ја отежнува директната територијална врска со неговиот сурогат во Либан, Хезболах, кој претставува солиден опонент на израелската хегемонистичка позиција во регионот, бидејќи Иран преку Ирак и Сирија доставува оружје. Поради тоа на Израел му одговара новонастанатата состојба, вклучувајќи и распад на Ирак. Дури, покрај тензиите и исклучително влошените односи меѓу Израел и Турција, традиционалниот пријател на Курдите, Израел, во која живеат 200.000 Евреи од Курдистан, може во секој момент, кога и да посака да ја дестабилизира Турција со тоа што Курдите кои живеат внатре во границите на Турција, а кои не се малку, ќе ги поттикне на сецесија, посебно ако продолжат лошите односи на Израел и Турција.
Нема сомневање дека американската политика сноси голема, ако не единствена одговорност за настанокот на милитантните формации како што е Исламската држава. За тоа придонесоа и американските санкции против Ирак во минатото, нејзината агресија и воспоставувањето на шиитскиот режим во Багдад, тортурата на Ирачаните во затворот Абу Граиб, долгогодишното постоење на тортура во екстериторијалниот концентрационен логор наречен Гвантанамо на Куба, како и недоволната поддршка на плуралната демократска, умерена и рационална сириска опозиција да го маргинализира нелегитимниот деспотски режим во Дамаск.
На настанокот на Исламската држава кумуваше и Иран, најмоќна регионална сила, кој исто така лицемерно ја прифати американската инвазија и окупација на Ирак, бидејќи најмногу доби со таа окупација, со што го прошири своето влијание во Ирак. Благодарение на наведените фактори и околности создадена е франкештајнова творба на Исламска држава, со што е нанесен тежок удар на автентичниот ислам, и како на регион и како на цивилизација, а секој облик на заеднички исламски вредности на тој начин се стигматизира и се гледа со презир.
Подемот на Исламската држава ќе послужи како дополнителен повод за долгорочно неоимперијалистичко ангажирање на некои западни земји на подрачјето на исламскиот свет, а се под изговор за борба против теророт.
Најголема корист од Исламската држава може да има регионалната Влада на Курдистан, на чии лидери Исламската држава дојде како мелем на рана, а кои благодарение на воените формации го заземаа Киркук, во чија околина се наоѓа третина од ирачката нафта и кои Курди немаат намера да ја вратат во посед на режимот на Малики, но ни на Исламската држава. Што е најтрагично, подемот на Исламската држава, посебно територијалната маскарада од држава која ја основа на делови на суверени територии на Ирак и Сирија, ќе послужи како дополнителен повод за долгорочно неоимперијалистичко ангажирање на некои западни земји на подрачјето на исламскиот свет, а се под изговор дека се работи за борба против теророт.
