Има еден превид кој се провлекува низ дискусијава - а тоа е фактот дека првичната фама произлезе токму од моментот што филмот беше најавуван како сторија центрирана околу култот на Менсон и убиството на Тејт. Морбидно фасцинирана од убиствата, мене, баш тој момент ми беше пресуден да го погледнам филмот, па затоа целата фикционализација на историските настани и разврската ми беа крајно антиклиматични. Веројатно очекував некакво нурнување во психологијата и мотивацијата зад Менсон како дијаболичен харизматик, подлабоко нијансирање и очовечување на ликот на Тејт, која, за жал, историјата останува да ја памети главно како трагична жртва. Овие двајца ликови кои очекував да бидат носители на сторијата беа крајно лефтерно истретирани и профигурираа чисто проформа. Земајќи предвид дека Тарантино си земал и поголеми слободи во менувањето на историските факти во претходните филмови, веројатно не требаше да бидам толку изненадена. Секако, филмот имаше позитивни аспекти за кои веќе се произнесов во некој од погорните постови. Едноставно, не е сечиj cup of tea и оние кои не се фанови на опусот на Тарантино не верувам ни дека ќе успее да ги конвертира.