Dune е мастерпис, епик во вистинска смисла на зборот, реткост се вака продуцирани филмови.
Адаптираното сценарио, кастот (Тимоти Шаламет, Стелан Скарсгард и Остин Батлер особено), и неверојатната кинематографија со која гледачот се губи во пустините на Аракис, комбинирано со музичката мајсторија на Ханс Зимер, дефинитивно го става серијалов во врвот на филммејкингот во последните 20 години.
Во одреден дел критиката на филмот на интернет се врзува негативно на изборот на кастот за тоа што Чани била црна, Пол Атреидес бил како малечко детенце, бил предвидлив, не бил добро издраматизиран или биле непотребно долги одредени сцени и дијалози. Комплетни глупости според мене.
Серијалот на Dune и книгите опишуваат универзум на мистерии и пророштва, и да пренесеш на филмско платно таков тип на приказна пред се мора да имаш добра кинематографија и сценографија кои ќе ја раскажат приказната без да мора да имаш перфектно напишано сценарио. Не секогаш во сите филмови сценариото го презентира филмот.
Секако, кога збориме за епици од ваков калибар, мора да има добар пишан текст, и филмот секако на ова поле е феноменален, но публиката бара рацио во одредени односи помеѓу карактерите, и коментира билдап на одредени карактери како да гледа филм на Нолан.
Она што останува е дека овој серијал е редок гем во филмската индустрија.