Конечно, после скоро 3 недели и 4 прекинувања, го завршив Once Upon a Time in the West и мојот впечаток е сличен како на
@dejan_k (sorry
@Leo Bonnie ). Едноставно, вестерните никогаш не биле my cup of tea. Не дека не гледам и дека не би гледал, но од се такво што имам гледано, на прсти се бројат оние во кои сум уживал и ми се допаднале. Ќе образложам малку зошто:
1. Тоа што е преспор, точно, така е. Но, обично мене темпото на одвивање на дејството и не ми смета многу. Еве, на пример, прв толку спор филм на кој ми текнува е Three Colors: Blue на Кишловски, но сепак филмот го имам репризирано многу пати и секој пат ми е вистинско уживање во вистинско парче уметност. Овде не е тоа случај. Можеби затоа што дејството во тој на Кишловски е бавно, но секој еден кадар изобилува со мноштво метафори, скриени пораки и во секој кадар ништо не е ставено таму случајно. Овде: во кадарот гледаме лик, на пример, и тоа трае, и трае (...) и единствено нешто од кое може да извлечеме некаква порака се неговите очи (добро, да, и музиката за која се согласувам дека е маестрална). Тоа ми е досадно: гледам кадар кој не нуди информации, или кој информациите што ги нуди ги исцрпува уште во првата секунда, а јас го гледам истото уште многу секунди. Може малце глупаво е, или може јас не знам правилно да го срочам овој мој впечаток преку зборови, но тоа е дефинитивно првата работа која ми смета кај вестерните, па и овде.
2. Недостаток на дијалог. Да, и мене тоа ми смета исто како на
@Anon . Забележав дека вестерните кои ми оставиле добар впечаток, како поновите на Тарантино или True Grit, римејкот на Коенови не беа ни одблизу слични на овој во поглед на дијалозите. Тоа се драмишта со вестерн примеси или вестерни со елементи на добра драма, а ова е чист вестерн. Веројатно така најдобро би можел да ги опишам разликите.
3. Насилството и убивањата. На едно предавање на Милчо Манчевски на ФЛФ во Скопје, пред десетина години, во времето кога јас бев студент, на студентско прашање дали го оправдува приказот на насилство во филмовите, одговори дека не го оправдува, но само во филмовите каде истото е прикажано како лесно, интересно и забавно. Наспроти - во оние филмови каде насилството може да ти предизвика мачнина, истото би било оправдано, според него. До некаде и јас го делам неговото мислење. Насилството и убивањето ниту се нешто убаво, ниту е нешто лесно, ни па забавно, па да биде претставено како забава за гледачот. Токму затоа и обично вестерните и акционите филмови (пред сѐ оние од типот на Рамбо, Mission Impossible и сл.) ми се неубави, неинтересни и неомилени. Истото е случајот и овде: толку многу пукање, толку многу убиства, а никој солза да не пушти. Прво: ми делува нереално за филм кој почива на темелите на реалното, и второ: ми се грози од фактот што сето тоа е прикажано како забава за гледачот. Знам дека овој мој став може да предизвика полемики и да се јават луѓе кои ќе пробаат да го оспорат, но едноставно, таков е мојот впечаток и не можам против тоа.
4. Едноставно, без многу образложувања: мене ова ми беше убер-досадно искуство и едвај чекав да заврши, а никако да заврши. Од толку што ми беше досадно, дури и пола од дејството во филмот не го ни разбрав. Досадно, левел - кружење околу 7,5 столици.
Е сега: разбирам зошто има култен статус филмов и зошто во рамки на неговиот жанр е сместен на врвот. Несомнено го следи стриктно канонот и го почитува манифестот на жанрот вестерн. Како што сите кажавте: продукцискиот дизајн, костимите и музиката се врв, јас би додал - и глумата, зашто секој од актерите е на висина на задачата и го доловува најреално можно токму тоа кое веројатно било побарано од него. Разбирам и зошто толку се воздигнува Серџо Леоне како мајстор на жанрот. Ги разбирам и сите ваши и туѓи оценки и ранкинзи меѓу најдобрите филмови во историјата, зашто сето ова некому му се допаѓа. Јас, едноставно заради сето тоа погоре го сметам за not my cup of tea, па оттаму и лошата оценка која му ја дадов: само 5/10. No harsh feelings, guys.
) е врх врхова. 
