Васил МКД
Jesus
- Член од
- 20 ноември 2009
- Мислења
- 8.150
- Поени од реакции
- 8.891
Next on our schedule, 24 Hour Party People.
Режисер е Michael Winterbottom, а главна улога Steve Coogan.
Филмот се работи за Тони Вилсон, Хациендата (култно место во Манчестер) и Factory Records кои соработуваа со Joy Division, A Certain Ratio и Happy Mondays кои се големи имиња на музичката сцена и имаат оставено огромен траг.
Почнувајќи од борбата против "цензурата" на панк музиката па се до промовирањето на New Wave-от филмот исто така го прикажува експоненцијалниот раст во културата во Манчестер како и промената на ноќниот живот и појавата на нови музички правци.
Многу нема да пишувам бидејќи нема потреба, се надевам дека овој хаотичен панк филм ќе ви се допадни и би го оставил само цитатов па се читаме додека трепка филмов во клубов.
Tony Wilson: It was like being on a fantastic fairground ride, centrifugal forces throwing us wider and wider. But it's all right, because there's this brilliant machine at the center that's going to bring us back down to earth. That was Manchester. That is the Hacienda. Now imagine the machine breaks. For a while, it's even better, because you're really flying. But then, you fall, because nobody beats gravity.
Режисер е Michael Winterbottom, а главна улога Steve Coogan.
Филмот се работи за Тони Вилсон, Хациендата (култно место во Манчестер) и Factory Records кои соработуваа со Joy Division, A Certain Ratio и Happy Mondays кои се големи имиња на музичката сцена и имаат оставено огромен траг.
Почнувајќи од борбата против "цензурата" на панк музиката па се до промовирањето на New Wave-от филмот исто така го прикажува експоненцијалниот раст во културата во Манчестер како и промената на ноќниот живот и појавата на нови музички правци.
Многу нема да пишувам бидејќи нема потреба, се надевам дека овој хаотичен панк филм ќе ви се допадни и би го оставил само цитатов па се читаме додека трепка филмов во клубов.
Tony Wilson: It was like being on a fantastic fairground ride, centrifugal forces throwing us wider and wider. But it's all right, because there's this brilliant machine at the center that's going to bring us back down to earth. That was Manchester. That is the Hacienda. Now imagine the machine breaks. For a while, it's even better, because you're really flying. But then, you fall, because nobody beats gravity.
Се друго ми беше конфузно, неинтересно, непривлечно... Ме нервира начинот на кој ги снима концертите: ко и тој да е во публиката и се тресе камерата како камерманот да скока заедно со неа, па се мешаат бои, се губат контурите на предметите, до таа мера што изгледа ко на камерата да и дале magic mushrooms да јаде. Исто беше и во 9 Songs, исто е и тука. Музиката, да, ОК, супер си е, и во двата филма. Ама музиката сама по себе не го прави филмот. Затоа не може да ме допре нешто до таа мера без врска како ова.
Прв и единствен пат го гледав пред неколку години, мора да го репризирам, останат ми е во убаво сеќавање, па да видиме 
