Него, морам да споделам. Сабајлево бев разбуден од тенденциозно - разбудувачките звуци кои доаѓаа од мојот прозорец, со епицентар - дворот од комшијата. Група деца, родени кон средината/крајот на десеттите години на овој век како да имаа намера да ја убијат/истераат секоја промискуитетна женска која учествуваше во тој утрински сон кај мене. Им успеа. Ме разбудија.
Ме разбуди нивното дискутирање за... којзнае што. Она што ме погоди најмногу, беше нивната насоченост да ме разбудат. Нивните полемики за Барби и Кен можеа да бидат водени далеку од мојот прозорец. Но, не! Мора точно под него.
Интересниот дел во неинтереснава за мене приказна е следниот. Комшијата е син на постар комшија кој пред 30тина години се пресели во Немачка. Со тоа, комшијата син е прилично германизиран, додека пак внуците негови се оригинал Немци (заради ова ли се бореше Анчо во четрсдруга, а?).
Да, дискусијата која ме разбуди во ниедно време беше водена од дечиња кои зборуваа на германски.
Да слушаш деца кај што врескаат на германски во ниедно време сабајле е еднакво на чувството да џвакаш лименка (или конзерва).
Немав друго чаре. Станав. Го уклучив shit-ов наречен компјутер. Го бувнав другото срање на AUX. Еден од звучниците го поставив на прозорец.
Доста силно (не најсилно) го пуштив клипов.
https://www.youtube.com/watch?v=AnpTWKKWQ1o
Децата стоеа под прозорец. Слушаа. Јас, троа ненаспан и мамурен, очекував, кај да е, да ме отпоздрават. Знаете како.
Заврши говорот. Отрчаа кај дедо им.
Тој отрча кај мене.
Му реков
„следниот пат Гебелс.“
Па сеа види.
