Де.
Од никаде, ми текна на онаа старата „женско петле, шарено девојче ! “.
Ех, колку бевме деца. Колку бевме млади.
Се сеќавам, на секој ебан ден од тоа детство. Се сеќавам и на првиот ден на школо, кога мајка ми ми кажа „со лесно да ти оди“ а јас не ја сфатив и и кажав „де бе мамо, па јас веќе одамна знам да одам “ .
Се сеќавам, како се спријателивме со луѓето, немаше чудни погледи и разговори - само играчки кој ги делевме и баравме да бидат споделени со нас.
„Еј, може да ти го видам екшнменот?“
„Еве, може јас твојот?“
Е, да беше денес толку лесно да најдеш пријател. Да беше денес толку лесно да споделиш.
Па, ми фали и онаа детска живост. О, господе, колку бев жив.
А сега? Сега знам дека сум остарен. Не сум стар, ама остарен.
Не земам повеќе залет, не прерипувам барички со вода. Сега, моето детинасто јас би ме мразело.
Би ме прашало зашто се плашам да ги испрљам новите патики, зашто не си дозволувам да го изедам тоа парче торта, зашто ги чувам тие 100 денари место да ги потрошам на бомбони...
А би ме прашало и зашто сум тажен, зашто сум несреќен, зашто морам да упалам телевизор за да го стишам размислувањето, зашто морам да заспијам со туѓи мисли.
И не би знаел да му одговорам.
Незнам каде се изгуби сета таа волја, незнам каде се изгуби сета таа среќа и небрежност.
Е, што не би дал да сум пак дете.
И пак детето јас - би го мавнало повозрасното јас, во тестиси.
Детето мое сакаше да порасне.
Само не сфати, во каква особа ќе порасне.
Не сфати дека ќе стане како сите други, дека ќе стане обично, некреативно, рутинско зомби.
Не сфати дека ќе стане јас.