Некои работи не се за во јавност, ама сепак...
05.08.2013 датумот на кој прв пат искористив чучавец (и еден од најбаксузните денови воопшто)

По желба на една другарка, јас, она и братучед ми на еден од најтоплите денови решивме да отидеме до крст. Ние одиме доста често, али во глобала во такви денови е прилично опасно да одиш низ козјите патеки ради опасност од змии па си чекаме да залади малку. Сепак пошто сите се по одмори, решивме да разбиеме досада со летно освојување на крстот
Станати уште во 7 да го избегнеме жешкото, тргнавме во походот, прво сдо Марково крувче па од таму до средно

И нормално, секогаш кога јадам малиџано со феферони и пирошка од Луна парк ми се случува најстрахотниот нагон за голема нужда

Првиот пат ме фати кај Марково. И нормално како и секогаш сум земал само 3 салфетки

Решив да трпам до крстот, во надеж дека таму лагано ќе си завршам работа во тоа "хотелот". Одиме така едно саат и 40 минути од дома до крст, и последните 500 метри ги трчам пошто повеќе неможам да издржам.
Што да видам, НЕМА ЖИВО ПИЛЕ И НИШТО НЕ РАБОТИ

Не ми е јасно само зошто не работеа (толку и од желбата за топло чајче во лето

)?
Македонија е земја кај што има најмалку јавни вециња. По автопат одиш нема место кај да одиш во ВЦ. Ми текна дека под клупите за седење имаше некое полско веце. И гледам табли на кои пишува WC. Ама никако не можев да го најдам, пошто патот нараснал со трометарски треви. Се пробив некако и радосен дека конечно ќе завршам, работа, гледам просторче од метар квадратен заградсено со дрва во распаѓање, и со триаголна дупка налик на чучавец

Ајде реков да сефтосам и јас чучавец во животов. А се наведма си ја мавав главата од вратата, а да не зборам дека се направив жива вода. Ме спасија марамиците на другарка ми. Таму хартија ни за лек, али добро помина се.
Излагам како извацен од поплава. Во меѓувреме братучед ми отишол да бара вода.
РЕЗИЛАЦИ, освен на средно нема место кај да се напиеш вода

Ама како за беља мене ме спотерува пак, на врв на Водно, БЕЗ ХАРТИЈА ВО МЕНЕ. Го барам братуучед ми за да си идеме, ама нигде го нема. По патот гледам дека имало 4 веце кабињи, солидно средени со шољи, и си викам да ти ебам слепецот...
Радосен мислејќи дека има хартија негде, гледам сите се со потрошена хартија

И така безнадежно тргаме накај дома. Договорот беше да спринтаме надоле по асфалтот, пошто другарка ми не можела надоле по козјите патеки. Почнуваме и после 500 метри се опткажува. Ајде да ја дружиме, се шинавме одејќи у пм. Како одат сите по асфалтон не ми е јасно, би умрел од досада акоб отидам уште еднаш осд таму. Ми личеше на бескраен пат

Да не збориме како не испече сонцето. Си се соблеков гол и си фаќав уште малце боичка

По пат живо пиле немаше. На средно истотака

Сум набил добра кондиција со секојдневното трчање, скоро ич не се изморив
Баксузот продолжи и вечерта. Бев искочен цел ден, цел град го прошетав. На крај решив да си фаќам бус од Карпош до Центар за да ме собере мајка ми која беше кај некоја пријателка. Намерно си отидов порано, ама кога и се јавив испадна дека она намерно отишла кај друга пријателка пошто ме очекувала покасно

Ајде пешанката до дома... Кај градска дремев како мисир и не забележав дека автобусот што ме одмина ме носи до населба

Последните метри до дсома, на шкгри ги сдишев, особено што не се дишеше.
Така покосен спиев од 1 до 1 попладне

Толку не сум спиел од основно у пм
Поздрав од Водно, со едно прегазено пријателче
