Драга Кајгана

Статус
Затворена за нови мислења.
Драга,
денов ми почна сје*ано до даска.
Не се наспав и станав на 2 леви нозе.
И сеа се ме нервира.
Највеќе тој.
Уште синоќа му пратив порака а тој абер нема да пише. Изгледа добил амнезија па заборавил како се пишуваат пораки. Или пак, уште не знае да се снајде на новиот Galaxy како и да беше whatever.
Само нека ми пише. Ќе види он убаво после тоа.
Проклет ПМС.
 
Го читам ова, за Фрида Кало, и солзи пролеав... Не можам, секогаш ме фасцинира нејзината лудистичност.
http://pulse.sm-art.info/sta-cete-mi-no ... a-poletim/

Која сила, човеку!
Во сликите, во преставите, во се’ она што била таа, жена, револуционер, киборг, спој на мит и иднина.

Целосно и се восхитувам. Неостварена мајка - остварена уметница. Ме тера да размислувам, одново и одново, за сите жртви кои времето сакало или не, ги зема.
Пишувам. Ретроактивно и радиоактивно. Хаха! Се смеам гласно, а дождов сака да ми ги пресече гласните жици. Епа немааа. Ќе излезам после со Мар и ќе и однесам едно топче во облик на маче, во него има пез бомбони. Од јагода. Си купив тренерки. Од Макотекс. Се сретнав со мојата учителка од основно. Ме изгушка под чадор. Остарена, сосема. Брчките ја направиле како скица, како текстура на осамен лист есенски. Ме фати жал. Но, време... Зар може некој да го победи. Иако Витгенштајн самиот рече дека вечноста е тука и сега! И мали грамови ако земеш, како скапа дрога, ќе бидеш вистински човек. Посебен сам по себе и подобар. Супа од карфиол, похован карфиол, чипс од кромид, шминки, ливчиња роза, сето тоа во сиот свој сјај стои на масата во кујна. Зошто шминки? Дап, на мајка ми кармините стојат во фрижидер понекогаш. И се топеле и и смекнувале во ташна. Ех. Лудости, како и да видиш...
Најдов и џемпер во Певекс, го купив и на себе го натнав и им реков на продавачките само да ми ја исечат етикетата, да не шетам во Тинекс како улава со етикети на грб. Се лизгав низ рафтови. Понекогаш сум прав драматизатор и режисер додека ги меркам луѓето како ги бираат сопствените потреби низ коридорите на маркетите. Бибер. Скапани јапонски јаболка. Пелени. Цигари со упаљач на подарок. Ц кафе и кока кола на попуст. Лентата меле, наплаќа, времето поминува, а јас газам со чизми по дожд, ме боли гајле, гумени се, во торбата имам улошки за цела армија воинки менструалки, туна за локалните мачки што киснат под радијатор во влез, чоколадо и памук за лице.
Мекнеење. Пишувам, со венчето на глава. Кој раат, ух. Никој нема дома, а сите се тука.
Да. Понекогаш и до умот е. Како ќе си го наштелуваш.
 
ДК

Полесно ќе им биде на некои души да земат својата глава да ја затрескаат малце, да го размрдаат малку мозокот :).
 
Коа ќе ми текне дека форумов имаше feature “Последни 10 корисници кои ти го прегледале профилот.“
 
Драга Кајгана

Чудо е како може еден обичен телефонски повик од „што правиш, како си“ да се претвори во 20 минутна агонија Некои луѓе просто немаат осет o_O
 
1 ноември 2011 година - 1 ноември 2012 година
една година со вас- и кајгана
( со моментален принуден одмор-месец-два,до кога ќе видиме)
прво ќе ти ги земат парите,ќе направат зграда,без пристап, и без многу други работи а во овој случај без ТВ прием а за интернет ќе почекаме
сега се копа се наоколу,како да си на Сремски фронт во 1945 година.
Прво беше цело лето прашина како во пустина а сега е кал до колена.
Метрополата - Скопје тоа ни го пружа.
 
Кајго,
ај прати ми едно вакво смотле на патот, да ми се разнежни душава. Онака, да се стопам и да пукнам од милина.
Знаеш дека нема нешто поубаво од мирис на вакво бебуле, башка смотанко, башка меканко. Овој Бубу више не ме ферма два посто, само за негов ќеиф си гледа, не ме остава да го замарам поштено си заспива :( Ми фали да се глупира по дома, више толку станал умен, немам за што да му се испоразвикам. Ни една папуча не јаде, ни еднаш не мочка по дома, дури ни куќарката не си ја гризе веќе. Си ја јаде неговата храна.
Ми фали бе да испокарам некого и после да ми биде жал за фацата и да го изгушкам :(
Sad-puppy-is-sad.jpg
 
Кајги, три вечери по ред ме спукуе насталгија за благо. И сега така али немам ништо во ова време отворено во моја близина. Излегувам на тераса да чурнам цигар, ко гледам на комшијава калинките расцветале. Од тука си набрав колку шо ми треба, си издробив, бапнав шеќер, и си крцкам сега. Успат симнав една игрица да си ја плескам, и то.
 
Day 01;
Саат ипол вежбав без паузи: кардио, нозе и задна ложа.
Од сите вежби напраив 3 серии по 15/20 освен од стомачните, едвај 30 ги скрпив.. -.-
Утре ноџињата под кирија..

It'll be worth it :)
 
Драга :love:
Си добив понуда за работа :vozbud:
Конечно, не е ништо посебно ама работа е де, денојве требит на интервју да одам, се надевам дека ќе ме примат, зш ми требит кеш, а и досадно е дома.
 
Нашата хигиеничарка Мире, у фирмата во која работам, помина низ голгота, до пеколот и назад.

"Се чувствувам ко отпушок" ми велеше. :(

Недела дена беше обвиена во магла, со тап поглед, со украдени сништа да ја види својата ќерка во бело, со ампутирани чувства, со рамнодушност, поразена од метфоричната иронија на животот....

Недела дена, луѓето во бело, под рефлекторите со придушена светлина решаваа за нејзиниот живот. На крај, кога беа силно уверени во својата дијагноза ја испратија во Скопје.

" Се плашам да не е леукемија, затоа ќе те испратиме во Скопје на испитување ":(.

Дали еден доктор, еден прав мадафака доктор, смее да генерира страв, дали смее да претпоставува, дали има легитимно право да предвидува, да го наросува окото, да го запира здивот, да биде театрален, рутински и бескрупулозно да ти се влепува у фаца со своите неиздржани тези и сеуште ненаправени целосни испитувања, дали смее да го става пациентот во улога на осуденик кој очекува да ја слушне страшната пресуда, да се служи со инсинуации за страшни дијагнози...?

На крајот се помина ко лош сон. На крајот се остана само на претпоставки и грешка на луѓето во бело. Мира, од денес е повторно на работа. Ги излупи корите од раните на својата душа и повторно трепери. Животот и најави нови далечини, нови патишта, нови хоризонти... Посилна од било кога, продолжи да живее ....

А тие, луѓето во бело, нити се покајаа, нити сносија одговорност, нити заплакаа, нити побараа прошка, нити офнаа за болката која и ја предизвикаа на неа и нејзиното семејство, за солзите кои ги изнудија, за насмевките кои ги украдоа,за брчките, за одбројувањата на зајдисонцата ...

Ах бре животе, ах:(
 
Статус
Затворена за нови мислења.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom