Погадно нешто од џвакање жив квасец аминнн.

Тоа гадно, тоа ружно, тоа бљаак, бљак, бљак.

Докторкава кога ми рече да го џвакам, заборавив да ја прашам дали може наместо квасец, барем пиво да си пијуцкам почесто, па така да надокнадам за квасецот.
Кајгич, за некои луѓе и во три саат сабајле да ти се јават дека им требаш, вреди да им се најдеш, чисто да пробаш да им го опраиш денот бар за момент. Зошто па да не? Некогаш и само една гушка е доволна.

Уште поубаво е кога веќе имаш зготвена храна од дента и пивце, им се појавуваш на врата, им пушташ музиче, ги расположуваш (макар и да се глупираш со глупи смешки) и ги глеаш насмеани, што тука не е јасно?

Ем они среќни, ем ти уште посреќна.
Дефинитивно треба дур зборам помалку да се внесувам во приказната. Кај почнувам гласно да зборам, па и претам со тоа рацете, гестикулирам, ќе испокршам све пред мене, мислиш слонови бркам.

Добро сеа, ја сигурно слонови нема да бркам, ќе почнам да бегам уште од килеметар штом ги видам. Океј де, нема шанси да ги видам ни од километар, ќора сум, а ништо чудно и да не ги ни приметам кога ќе поминам покрај нив.

Ама не бе, страшла сум јас, страв ми е, бегај таму, слон да не приметам.

А чекај уствари бе, од кај па слон, па? Шо мајка бара слон да помине покрај мене? И ти не знаеш шо збориш, бе.

Ааааа, ја знаеш песнана за слончето Бимбо? Може он ќе помине бе.

Земја се тресе, ууууууууууууу. Прашина се крева, уууууууууу. Бимбо го немаааа, ууу, паника и врева.



И добро бе, немој сеа па ти многу буквално да ме фаќаш за секој збор, еееее, него зборот ми беше... ај забораив више шо ми беше зборот.

Океј не зборот, него мислата. И многу замарам или да?
И ај, денес некако многу зборев, не бива толку, посебно ко за четири саат сабајле. Море какво четири, пет дошло веќе. А јас уште имам вишок енергија и абер немам од спиење.

А бе човек, многу сум баксуз, бе.

Ебате малерот, ебате...

Ај, чао, фајрооонт.
